Vikan - 11.12.1958, Síða 8

að nafn fjölskyldu hennar var tengt hinum vegg-
þykka kastala, sem var að hálfu leyti íbúðar og
að nokkru leyti gripahús og hafði síðustu níu
hundruð árin aldrei verið kallað annað en Canel-
han.
— Vertu ekki vondur við seinni konuna, sagði
hún. — Dyngjan mín er tilbúin svipað og hjá
greifafrú de Teba. En í alvöru talað, Herbert,
hvers vegna ferðu ekki héðan? Þú ert áreiðan-
lega búin að fá nóg af þessu húsi og þessum
leiðinlega garði hér í kring. Farðu héðan. Taktu
með þér gráu náttfötin þín og þinn hluta af
eigninum.
Æ! Minn hluta af eignunum!
Hann starði eins og í draumi upp í loftið og
virtíst vera að taka ákvörðun.
-— Það var mikið talað um „auð“ minn. Það
var hans vegna, sem ég var kosinn. Fimm milljón-
ir? Fjórar milljónir? Hvað var það mikið, Juli?
— Sumir sögðu fimm. Aðrir sögðu tvœr
milljónir.
Hana langaði til þess að þóknast honum og
móðga hann í senn. Hún strauk á honum skegg-
ið og varirnar.
— Fimm eða tvær! Það skiptir ekki svo miklu
máli.
Hann greip um hönd hennar og kyssti hana
lauslega, en hún dró höndina að sér.
— Heyrirðu þetta? Dyrabjöllunni hefur verið
hringt að minnsta kosti fjórum sinnum síðan þú
komst. Ég er sannfærður um, að Marianne htfur
tekið á móti fyrir mig og að síðan í morgun
hefur hún lofað að byggja brú, skóla og munað-
arleysingjahæli.
-— Og mun hún standa við það?
— Hún mun útvega sér matsmenn og leggja
málið fyrir þá. Það tekur allt sinn tíma.
Hann settist upp og hneppti frá sér efstru töl-
unum á ljósgráu náttfötunum sínum.
— Hún borgar hlutina og hún gefur aldrei
nettt skilurðu, hvað ég á við Youlka?
— Er það ameríska aðferðin?
— Eg veit það ekki. Eg hef ekki kvænzt
amerískri konu til þessa dags. Minn hluti af
eigninum. Hún hefur látið allar eignir sínar í
minar hendur. Þarna sérðu muninn, er ekki svo?
— Auðvitað skil ég það. Hún hefur keypt þig.
Þau héldu áfram að reykja þegjandi. Julie
heyrði létt fótatak kvenmanns í ganginum. Ef
til vill er það hún, hugsaði hann. Var þetta allt
og sumt, sem hann ætlaði að segja?
— Hvers vegna kvæntist þú henni?
Herbert opnaði augun og horfði á hana eins og
skólastjóri, sem er að ávíta nemanda.
— Hvers konar spuming er þetta, væna mín?
Ég átti í fjögurra mánaða kosningabaráttu og
falleg ekkja borgaði brúsann ... Sérstaklega góð
fjárhagsleg aðstoð. Það var þetta, sem réði úr-
slitum.
— Enginn veit, hvað er að gerast í veröld
fjármálanna. En hjónaband eins og þitt liggur I
augum uppi.
— En setjum sem svo, að ég hefði aðeins
verið friðill Mariannes. Hugsaðu þér, hvað hefði
þá gengið á meðal fjandmanna minna í stjórn-
málunum og jafnvel meðal vina minna. Þeir
hefðu spurt: Hvar fær hann peningana f
— Enginn spyr, hvaðan peningarnir hafi
— Kjáni, sagði hann mildilega. —
Við skulum ræða málið. Ég hef
þrisvar sinnum gefið þér í skyn, að
ég væri að þvi kominn að deyja, en
þú talar ekki um annað en húsgögn
og innanhússkreytingar, af því að
þér geðjast ekki að þessu herbergi.
Gefðu mér vindling. Þér hefur ekki
skilist sú staðreynd, að það „vill svo
til“ að ég sef hér að minnsta kosti
þrjár nætur í viku. Nei, farðu ekki
að breyta neinu í þessu andstyggilega
herbergi, vina mín, þú veizt, að ég
þrái aðeins þitt —- okkar — her-
bergi. En ég verð að vinna frameftir
í kvöld og ég er þreyttur.
Hann ímyndaði sér, að hann væri að tala við
aðra konu sína og Júlía gat ekki varizt þvl að
'dást að því, hversu mikið af ástleitni var eftir 1
honum enn þá. — Hann er fyrrverandi snilling-
ur í sviksemi og blekkingum, hugsaði hún.
•— Kallarðu hana okkurf
— Ekki alltaf. Hún hefur gaman af öfgum og mótsögnum.
Þú sknur. Þess vegna get ég snúið mig út úr því.
— Snúið þig út úr því? endurtók Júlía hugsandi.
— Já, sagði Herbert hryssingslega. — Þarf að skýra það
betur fyrir þér?
— Nei. . . ég sagði þetta aðeins á dálítið annan hátt. Haltu
áfram. Mér hefur aldrei dottið í hug, að Marianne væri svo...
Það er satt. Hún er aðeins þrjátíu og fjögurra ára. Hún er á
þeim aldri þegar konur vita ekki, að þær eiga stundum að
segja nei við mann á okkar aldri. Virðingarverð eiginkona,
sem er gift fimmtugum manni ætti að hafa vit á því að þreyta
ekki mann sinn fyrir tímann.
— Eg er ekki fimmtugur.
-— Eg veit það. Ekki fyrr en eftir sex mánuði. Eg var bara
að tala almennt.
Hún starði á Espivant köldu augnaráði. Ef til vill, hugsaði
hún, nær hann aldrei þeim aldri. Hann verður sennilega
aldrei fimmtugur.
— Jæja, sagði hún. — Þú átt konu, sem lætur þig ekki
komast upp tneð neiim moðreyk. Haltu áfram.
Hann virtist fjarhuga. Hann drap í hálfreyktum vindlingn-
um.
— Halda áfram. Það er ekkert meira mn þetta að segja.
Þú varst einmitt að segja sögu mina — og konu minnar.
— Ríkar konur eru dýrar í rekstri.
—- Og fallegar konur lika. O, nú skil ég, hvílikur bjání ég
hef verið. Ég hef reynt allt, töflur og því um líkt.
— Eins og Momy hertogi?
— Eins og Morny hertogi. Jæja við skulum.nú ekki líkja
of mikið eftir tign Napóieonstímabilsins.
— Við? Hvað á hann við með því að segja viðf Hún var í
senn dálitið illgjörn og stolt, þegar hún hugsaði — það sem
einu sinni var „við“ á ekki lengur við Herbert og Júlíu. Hann
er víst ekki að reyna að bræða saman Carnelhansættina og
Espivanættina ? Hún gætti þess að leyna stolti sínu yfir því,
i
'V
VIKAN