Vikan - 11.12.1958, Side 9

komið, þegar frambjóðandinn er kosinn og kom-
inn á þing.
Espivant settist upp og hló.
— Þú virtist vita talsvert mikið. Hver sagði
þér þetta?
— Þú gerðir það sjálfur. Ég er bara að rifja
upp það, sem þú sagðir mér um framboð Puyla-
meres.
Herbert horfði á hana rannsakandi augnaráði
milli hálfluktra augna. Og hún horfði óskefld á
hann á móti.
— Þú virðist vera eins og kjörin til þess að
láta mig dást að þér, Youlka.
— Já, eins og veðhlaupahestur, sem byrjar
á því að sigra, þegar búið er að selja hann.
Þú ert bara barn með skegg. Þú hélst, að þú
yrðir ríkur, af því að Marianne var rík. Það er
afsökun þín. Þú þráðir einskisverða hluti. Þú
vildir eiga bíla, þig langaði til að halda stór-
veizlur. Og þú vildir eiga fegurri konu en nokk-
ur annar.
Hún talaði hátíðlega. Herbert lét hana halda
áfram og var sólginn i að heyra bæði smjaður
hennar og ásakanir. Hann bandaði frá sér í
mótmælaskyni, en þegar Júlía sá föla hendi hans
og horaða, varð henni orðfall.
— Ég þurfti að ná í hluta af hinum óbirtu
handritum Corneillés, svo ég gæti fyllt heila
bók . . . og svo vildi ég eignast höll, sagði Her-
bert ... — En hvað ég þráði að eignast höll.
Hann reis á fætur snarlega eins og ungur og
heilbrigður maður.
— Hugsaðu þér það, Júlía. Það hét Maucombe.
Kastalinn speglaðist í stóru vatni. Hann er með
turnum og virtist vera frá fimmtándu öld. Þar
voru port og hvolfbogar í gotneskum stíl. Ég
þráði það, sem mig hafði dreymt svo lengi um!
Hann horfði á Júlíu og hélt áfram ... — Það
sem okkur hafði dreymt svo lengi um!
Hún brosti til hans af miklu veglyndi.
— Ó, en ég er fljótari að gleyma því, sem mig
langar í. Það getur skeð, að Marianne .. .
þér er úr hertu stáli, sagði Espivant og reis upp
til hálfs. — Það er þá eitthvað annað en málm-
blendingurinn í henni Marianne. Hvenær, sem þig
langar í. . . ja ég veit ekki hvað.
— Þá er það tunglið? Sagði Júlie svo sem
eins og til uppástungu.
— Já, látum okkur segja tunglið. Allt í einu
færðu að vita, að bleikjusótt er kominn í eir-
ketilinn, kornmaðkur í demantana og að svöl-
urnar hafa týnt fræin, sem féllu af trjánum.
Júlía rak upp innilegan skellihlátur með gal-
opin augun og tárin stóðu í augunum. Henni
fannst hún heyra þrusk við dyrnar og hló enn
þá hærra, en Espivant lækkaði röddina.
— Skjöl á skjöl ofan, reikningsvélar, kulda-
legar skrifstofustúlkur á óliklegasta stað í borg-
inni, andstyggilegt fólk, sem flytur skjöl stað úr
stað og lögfræðingar, betur klæddir en ég, sem
segja! „Greifinn af Espivant kemur okkur ekkert
við. Við erum eingöngu í þjónustu frúar, sem
heitir Anfredi Marianne-Héléne, ekkja eftir
Hortiz Ludovic-Ramon...“ Það er eign Mari-
anne, þú skilur. Það og margt og margt fleira.
En þarna eru engir beinir peningar. Þetta er
heilt völundarhús. Að lokum, við endann á gang-
inum, rekst maður á gamlan, horaðan náunga,
sem heitir Saillard, og hann þjáist af andþrengsl-
um, og hann er aldrei kaliaður annað en aðeins
Saillard. Marianne er alltaf að fara að finna
Saillard eða koma frá því að finna Saillard.
Stundum, þegar hún kemur heim, er hún súr á
svipinn og segir: „Það er tilgangslaust, Saillard
er á móti því!“
— Á móti hverju?
— Á móti þvi að festa fjórir milljónir í því
að kaupa sveitasetur. Hann er á móti þvi að eyða
átján hundruð þúsundum í að kaupa Tragonard,
sem væru þó happakaup. Saillard benti greifafrú
d'Espivent á það, að hún skyldi koma demöntum
sínum fyrir í öryggri geymslu, áður en hún gift-
ist í annað sinn. Og sömuleiðis var með esmer-
framhaldssaga eftir Colette
Hann bandaði aftur frá sér með hendinni. —
Ég hefði gefið honum þetta í gamla daga, ef ég
hafði verið Marianne, hugsaði hún. — Hann er
aldrei ómótstæðilegri en þegar hann langar í
eitthvað af tómri eigingirni.
— Svo að þú fékkst þá ekki þinn ævintýra-
lega Robiclakastala, þegar til stykkisins kom?
Hvers vegna ekki?
— O, það er mjög flókið mál. Það þurfti að
ræsa fram jörðina. Það var álitið, að ekki væri
heilsusamlegt að setjast að á því svæði. Og auk
þess væri það of afskekkt.
— Hvað segirðu?
Espivant varð snöggvast á svipinn eins og
maður, sem álítur að verið sé að njósna um sig.
— Ef satt skal segja, veit ég það ekki. Maður
kemst ekki fyrirhafnarlaust yfir jafnmiklar
eignir og Marianne á. Maður verðuí' dálítið utan-
veltu. Maður er þar eins og gestkomandi... Er
ég að þreyta þig, Júlía?
— Vertu ekki svona kjánalegur.
— Jæja, maður kemur þangað eins og maður,
sem hefur lervt í umferðarslysi og er tilneyddur
að dvelja hálfan dag á ókunnu heimili, hjá fólki,
sem býr rétt við veginn og gestgjafarnir tauta í
sífellu: Þetta er Reveilland frændi, og þetta er
mágkona mín, frænka Charlottes og þessi hávaxni
piltur þarna er George, sem verður í Saint-Cyi'
á næsta skólaári. Og gesturinn er búinn að
gleyma þessu öllu eftir fimm mínútur.
Hann fékk hóstakast og truflaðist 1 frásögn-
inni.
— Þú reynir of mikið á þlg, Herbert. Á ég að
gefa þér eitthvað að drekka?
Hann bandaði frá sér.
— Þessi hósti stafaði ekki frá hálsinum, held-
ur frá hjartanu. Allt i lagi. Eignir Mariannes
eru... eitthvað mikið og framandi, eitthvað ógn-
þrungið og skelfandi, gríðarmikið og leyndar-
dómsfullt, sem talar aliar tungur, en enga rétt.
Maður getur fengið ógleði af þvi eða jafnvel bak-
verk.
— Þú verður að fyrirgefa, en ég hef aldreí
fengið bakverk, sagði Júlía hreykin.
— Jú, jú, ég held maður viti að hryggurinn á
aldana, sem voru nýlega keyptir. Hún er skyldug
til þess vegna sonar síns, Hortiz Antoine René
hins unga. .. Ó! Ég er orðinn steinuppgefinn á
þessu öllu! hrópaði Espivant og teygði út hand-
leggina. — Þetta er einkennilegt, þegar % breiðl
út faðminn, þá er þar einn fyrir . . .
Hann lagði hlustir við og heyrði eitthvert
skrjáf úti í garðinum. — Ó, ég veit, hver þetta
er. Það er prófessor Giscard. Ó, vina mín, ég get
ekki rekið hann burtu, eins og ótíndan skrif-
stofustrák. Þú verður að koma aftur, Júlia. Við
höfum engan tíma haft til þess að tala saman í
alvöru. Segðu mér eins og satt er, langar þig til
að koma. Mundirðu hafa nokkra minnstu ánægju
af að koma aftur?
— Auðvitað! Ég er reiðubúin, hvenær sem er.
— Alveg reiðubúin! Þú mundir taka þessu
fegins hendi, þin lítilmótlega bikkja, ef ég væri
betri til heilsunnar en ég er!
Júlía hélt að þetta væri aðeins fyndni, sprott-
in af beizkju, en varð undrandi, þegar hún varð
þess vör, að hann var að æsa sig upp í eitt af
þessum reiðiköstum, sem endaði venjulega með
brotnum diskum. — Ó, hugsaði hún — sannar-
lega er hann þreytandi og leiðinlegur... Hún
lét vel yfir leiðum hlut, eins og hún væri enn þá
hrædd við hann, og lofaði að koma aftur.
— Þú veizt að ég get komizt með strætisvagni
alveg heim að dyrum hjá þér. En ég vil heldur að
Beaupied aki mér. Ef maður sifcur fyrir aftan
hann sér maður bólurnar á hálsinum á honum.
Þjónustufólk þitt hefur alltaf verið eins og ölm-
usulýður. Heldurðu að ég kæri mig um að aka
í porlugráum erkibiskupsvagni. Og þú getur skil-
að því til greifinnunnar — ég á við hina greif-
inuna, ég á við þá síðari, að í París láti þeir ekki
bílstjóra sina bera hvítan einkennisbúning.
— Ef þú ferð ekki, verðurðu að segja henni
þetta sjálf, sagði Espivant. — Því að hún fer að
koma upp með Giscard. Farðu nú, vina mín. Eg
skal gefa þér hring. Hamingjana góða! En hvað
þú ert fallega vaxin. Þér fer ekkert aftur, tæf-
an þín!
Framhald í næsta hlaði
JOLAG JAFIR
Til jólagjafa:
Kven og karlmaimsúr, stofu-
klukkur, eldhúsklukkur, vekjara-
klukkur, skákklukkur.
NTVADA
TISSOT
ROAðtER
ALPINA
TERVAL
KIENZLE
JCNGHANS
MATJTHE
SMXTHS
tírval af allskonar gjafavörum
hentugum til jólagjafa.
ÖKVIÐGERÐIR
fljótt og vel af hendi leystar
Póstsendum um allt land
Magnús E. Baldvinsson
úra og skartgripaverzlun
Laugavegi 12 — Sími 22804
VIKAN
9