Vikan - 11.12.1958, Blaðsíða 20
— Ég er ekki veikur . . . Mér þykir leiðln-
legt að þurfa að ónáða yður . . . en . . .
Rödd hans titraði og honum veittist örðugt
að halda áfram:
— en ég kom hingað til að biðja yður að skila
lyklinum.
Læknirinn kipptist við, þótt setningin væri
orðuð á einfaldan og ljósan hátt. Hann virtist
skelfingu lostinn og skimaði kringum sig tryll-
ingslegu augnaráði. Því næst gekk hann hröðum
skrefum að hurðinni og opnaði hana skyndilega.
Svo lokaði hann og kom aftur skömmustu-
legur á svipinn.
— Afsakið, en konan mín stendur oft á hleri
við dyrnar.
Jean Plantel hafði sagt Gilles frá þessu. Árum
saman hafði frú Sauvage verið farlama og ekið
um húsið í hjólastól. Og afbrýðisemin hafði hrjáð
hana og orðið síðast að sálsýki og afleiðingarnar
voru þær, að hún sat hálfan daginn við dyr lækn-
ingastofunnar og hleraði
— Fáið yður sæti . . . Ég . . . ég hef ekki
lykilinn . . . ég sver það . . . Ég veit ekki,
hvernig yður hefur dottið þetta í hug.
— Þér vitið um hvaða lykil ég er að tala, er
ekki svo?
Þeir voru báðir eins og á nálum. Læknirinn var
3ýnilega taugaóstyrkur, maður en Gilles var
hræddur við sína eigin dirfsku.
— Ég býst við að þér eigið við lykilinn að ör-
yggishólfinu.
— Tókuð þér hann ekki í nótt sem leið. Var
það ekki yðar bíll, sem stóð fyrir utan húsið.
Læknirinn laut höfði. Auðséð var, að hann átti
í harðri baráttu við sjálfan sig. Gat það verið,
eftir allt saman, að hann væri ekki þjófurinn.
Skyldi það hafa verið Colette.
— Heyrið mig, herra minn . . . Eg veit ekki,
hvað þessir menn hafa sagt yður . . .
— Hvaða fólk?
Saugvage horfði leiftrandi augum sínum fram-
an í unga manninn. Hann var dálítið undrandi á
svipinn. Hann hikaði aðeins við og það brá
snöggvast fyrir samúðarglampa í augum hans.
— Kaupsýslufélagarnir.
Hann gekk aftur fram að dyrunum til að full-
vissa sig um að frú Sauvage væri ekki á hleri
í hjólastólnum.
— Babin, Plantel, Hervineau, öldungaráðsmað-
urirm og fleiri . . .
— Hvers vegna kallið þér þá kaupsýslufélag-
ana?
Hann hikaði aftur andartak. Hann langaði
sýnilega til að vera djarfur, en var jafnframt
hræddur við að segja of mikið.
— Er það satt að foreldrar yðar hafi verið...
f arandsöngleikarar ?
—- Já, satt er það.
— Þá eruð þér sennilega ókunnugur viðskipta-
heiminum og hafði aldrei haft kynni af þess
konar lýð.
Reiðin virtist vera að ná valdi á honum, en
þó hélt hann aftur af sér.
— Afsakið hélt hann áfram — þó að ég geti
ekki sagt yður meira — að minnsta kosti ekki
núna. Eins og sambandi okkar frænku yðar er
varið . . . en hafið engar áhyggjur af því . . .
verið svo vænn að trúa mér, herra Mauvolsin,
þegar ég segi yður, að ég hefi ekki lykilinn.
Hins vegar get ég fullvissað yður um, að það
sem gert hefur verið, er á engan hátt stefnt gegn
yður né eignum yðar. Frændi yðar var hinn
mesti þöngulhaus.
Allt í einu breytti hann um málróm. Gilles
heyi'ði dauft hljóð utan við dyrnar.
— Þetta er nóg i bili, herra minn. Ég læt yður
bara fá lyfseðil.
Augnaráð hans var orðið auðmjúkt. Auðheyrt
var, að frú Sauvage var á hleri.
Læknirinn skrifaði fáein orð á miða, reif hann
af blokkinni, rétti Gilles og fylgdi honum til
dyra. Um leið og Gilles gekk fram forsalinn,
heyrði hann lækninn segja.
— Næsti! Gerið svo vel!
Þegar hann kom út á götuna, nam hann stað-
ar til að lesa „lyfseðilinn".
,yA.fsakið. Það er hlustað á okkur. Ég bið yður
aðeins að ánáða ekki Colette. Bg skal tála við
yður aftur hvar og hvenœr, sem yður þóknast.“
Þegar Gilles var farinn, hafði læknirinn tima
til að losna við konu sina og hringja til hússins
á Ursulines-hafnarbakkanum. GiHes var sann-
færður um, að hann hefði gert það. Þegar hann
kom heim var kominn hádegisverðartími og
hann fór inn í borðsalinn, en þangað kom frænk-
an andartaki seinna. Hún var fölari í framan
og fallegri en nokkru sinni áður.
— Mér þykir leitt að hafa látið yður bíða,
sagði hún lágt.
Hún beið ekki eftir því að frú Rinquet færi út
úi' herberginu, en lagði litinn lykil hjá diski Gilles.
Þegar hún var sezt við borðið og hafði brotið
upp munnþurrkuna sína sagði hún:
— Þér höfðuð á röngu að standa, þegar þér
ásökuðuð Sauvaget lækni. Hann hefur engan þátt
átt í þessu. Hann var í herberginu mínu og
vissi ekkert um, hvað ég gerði.
Hún hafði sýnilega litla matarlyst. Án efa
bjóst hún við þvi, að hann innti hana frekar
eftir hvarfi lykilsins. Ef til vill hafði hún öll
svör á reiðum höndum. Hún virtist vera við-
kvæm eins og þau blóm, sem loka blöðum sínum,
ef eitthvað nálgast þau.
Þau gutu augunum hvort á annað til skiptis,
eins ofr kvöldið áður, þegar hvort um sig hélt
að hitf tæki ekki eftir því. Einu sinni sá hann þó
snöggvast í augu hennar, og hann las þar for-
vitni og löngun, sennilega löngun til að tala við
hann.
Samt sem áður yrti hún ekki á hann og hann
virti þögn hennar. Hann var alvarlegur á svip,
en bak við alvöruna var léttlyndi, sem hann hafði
ekki orðið var við lengi.
Og hann var feginn þegar hann var kominn
aftur í herbergi sitt. Því að honum var raimveru-
lega farið að finnast þetta vera sitt herbergi.
Hann starði stundarkorn á myndina af föður
sínum og hugsaði, að þegar hann hefði verið
urigur, hefði hann hlotið að vera enn þá líkari
lækninum.
Hann hugsaðí sér foreldra sína áður en þau
gengu í hjónaband — þegar þau hittust í skugg-
anum undir hvolfboganum við Escalegötu,
skammt frá einkaskóla afa hans og ömmu, þar
sem tónarnir ómuðu stöðugt.
Fimm talna númer eða fimm stafa orð. Lykill
inn var orðinn volgur í lófa hans. Hann fór inn
í herbergi Octave’s frænda og stakk lyklinum
í skrána, en það var tilgangslaust. Það var ekki
hægt að snúa honum.
Síminn var á skattholinu, eina húsgagninu,
sem var með ljósum lit 1 herberginu. Gilles gekk
að símanum, hringdi til Basse og Plantel’s og
spurði eftir herra Edgard Plantel.
— Það er Gilles, sem talar, herra Plantel . . .
mér þykir leitt að þurfa að ónáða yður . . .
Plantel sagði, að það væri ekkert að afsaka,
en sér þætti leitt, að ungi maðurinn hefði ekki
getað borðað með sér hádegisverð og fullvissaðl
hann um, að hann væri reiðubúinn að veita honum
alla þá aðstoð, sem hann gæti i té látið.
— Mig langar til að vita, hvort ég- mætti
koma til yðar í skrifstofuna á morgun. Nei,
yðar eigin skrifstofu, ef yður væri sama. Mig
langai' til að tala við yður um kaupsýslufélagið . . .
Hann heyrði hóstað í símann. Svo var sagt:
— Ja, ... auðvitað . . . Viljið þér, að ég
komi heim til yðar.
Gilles var ákveðinn, þegar hann svaraði:
— Ég vildi heldur koma í yðar eigin skrif-
stofu. Þakka yður fyrir, herra Plantel.
Gilles var þreyttur eftir vöku og erfiði nætur-
innar. Hann hallaði sér út af í rúmið sitt. Hann
hugsaði mikið um Colette frænku sína og Sau-
vage lækni. Og honum varð hugsað til þeirra,
sem fyrir mörgum árum höfðu faðmazt og
kysstst undir hvolfbogunum í Escalegötu.
Svaf hann? ef til vill hafði sigið á hann mók
. . . Þegar hann reis upp, var tekið að dimma.
1 stað þess að kveikja strax, gekk hann út að
glugganum og starði út yfir höfnina, þar sem
dagsbirtan var að hverfa í vestri.
Hann setti hattinn á höfuðið og fór í frakk-
ann. Fyrst datt honum í hug að fara í svarta
frakkann síða og setja upp selskinnshúfuna, þeg-
ar hann hugsaði sig um hætti hann við það og
breytti um.
Um leið og hann gekk fram ganginn, stakk frú
Rinquet höfðinu út um eldhúsdyrnar og sagði:
—- Þér komið til kvöldverðar, er ekki svo?
Hann heyrði á hljómi raddarinnar, að hún var
farin að líta á hann sem einn af fjölskyldunni.
Þegar hann kom út gekk hann rösklega eftir
hafnargarðinum. Hann leit í sömu búðarglugg-
20
VIKAN