Vikan - 11.12.1958, Blaðsíða 21

8.
ana og- hann hafði séð kvöldið, sem hann kom,
og þeir voru allir uppljómaðir, en það var dimmra
í gluggum Eloi frænku, en í öðrum gluggum.
Honum datt í hug að skreppa til Jaja, en þegar
hann leit á klukkuturninn sá hann, að klukkan
var þegar orðin fimm. Hann vissi ekki hvenær
fyrirtæki Publex lokaði á kvöldin. Og hann vissi
ekki einu sinni, hver rekstur þessa fyrirtækis
var.
Hann var æstur. Blóðið sauð í æðum hans.
Hann stóð á Place de la Caille, nálægt búð úr-
smiðsins, þegar stúlkurnar tóku að streyma út
úr húsinu andspænis.
Þær litu út eins og þær væru að koma úr
skóla. Sumar snöruðust upp á reiðhjól og hjóluðu
burt. Aðrar, gengu í smáhópum. Þrjár af þeim,
sem voru á reiðhjólum, beygðu niður Musteris-
götu og renndu fram hjá birgðaskemmunum.
Stúlkan, sem Gilles var að leita að, var ein af
þeim. Stúlkan, sem hann hafði séð á hafnargarð-
inum, þegar hann kom. Stúlkan, sem hafði kysst
hinum óendanlega kossi.
Ilann fór á eftir. Ljóshærð stúlka leit við og
sagði eitthvað við þá, sem næst henni var.
Þ^r sneru sér við og fóru allar að skelli-
hlægja.
j íknum var haldið áfram. Gilles lét ekki
þoka sér. Hann elti þær alvarlegur á svip og
þrjózkulegur og lét sem hann sæi ekki hæðnis-
legar augnagotur þeirra og heyrði ekki flissið.
Hann hafði litla hugmynd um hvert þær voru
að fara. Þó kannaðist hann örlítið við Prisanic og
Hallargötu, en því næst fóru þær um dimmra
hverfi, en þá tóku við búðir.
Við Place d’Armes námu þær staðar, ennþá
hlæjandi, og kvöddust þar. Stúlkan, sem Gilles
elti gekk ein í áttina til garðsins, þar sem götu-
ljósin voru appelsínugul.
Fyrst gekk hún mjög hratt. En smám saman
fór hún að hægja á sér, en hún gætti þess að
líta ekki um öxl. Hún þurfti þess ekki, því að
hún heyrði fótatak Gilles nálgast. Hann komst
á hli við hana um leið og hún var að beygja
fyrir hornið, þar sem stígur lá inn í miðjan garð-
inn.
Þá heyrði hún allt í einu röddu við hlið sér.
Tvers vegna voruð þér að hlæja að mér?
Hún sneri sér við og horfði á hann. Hún var
mjög ung og ekkert undrandi á svipinn — hún
brosti vingjarnlega.
— Ég var ekki að hlæja að yður. Við vorum
bara í góðu skapi og gerðum okkur gaman úr
öllu. Þeim virtist tími og umhverfi hverfa. Þau
virtust ekki hafa hugmynd um bílana, sem alltaf
voru að renna fram hjá. Skammt frá voru elsk-
endur á grænum bekk.
— Allt i einu sneri hún í áttina þangað.
Hún sveiflaði handleggjunum um leið og hún
gekk. Ef gæsablóm hefðu verið í grasinu hefði
hún vafalaust stanzað og slitið eitt upp. Nú forð-
aðist hún að líta upp.
— Hvers vegna voruð þér með loðhúfu.
Og hann svaraði eins alvarlegur í bragði og
hann hefði verið að ræða viðskipti við herra
Plantel.
---Af því að ég kom frá Noregi.
— Eg hélt, að þér hefðuð smyglað yður inn
í landið.
— Það var líka.
Þau gengu úr ljósadýrðinni inn í skuggann.
Þetta var i fyrsta skipti,’ sem Gilles hafði verið
einn méð stúlku í garði, en þó hafði hann oft
séð pör saman á slikum stöðum, og hann hafði
oft öfundað þau af því, hversu áhyggjulaus þau
voru þó að aðrir horfðu á.
•— Hvað heitið þér? spurði hann. — Ef þér
viljið ekki segja mér það, gerir það ekkert til.
•— Elsa . . , og þér eruð frændi Mauvoisins,
er það ekki?
— Hvernig vissuð þér það?
Hún brosti aftur og virtist i góðu skapi.
— O . . .
— Segið mér það . . . Hvernig vissuð þér það ?
— Gizkið á?
Þau mættu öðru pari. Það var karl og kona,
sem leiddust. Þau notuðu tækifærið, þegar þau
voru í skugganum og kysstust. Elsa glotti.
— Hún býr í næsta húsi við mig, þessi stúlka.
— Hvernig vissuð þér, hvað ég hét?
— Þér eruð mjög forvitinn, er ekki svo?
Hann vissi ekki, að allir aðrir elskendur, sem
þau mættu, voru að spyrja hvort annað sams-
konar spurninga.
— Þér eruð að gera gys að mér.
— Alls ekki. Þó verð ég að viðurkenna, að
þér voruð mjög skoplegur, þegar þér voruð að
velja fötin í búðinni — og Pipi hoppaði í
kringum yður eins og gömul hæna.
— Pipi?
— Strákurinn hans Plantels. Allir kalla hann
Pipi. Hann virðist hvergi geta komið án þess
að byrja á þvi að spyrja, hvar snyrtiherbergið
sé.
— Þér hafið ekki enn þá sagt mér . . .
— Það er ekkert að segja. Og yður mundi ekki
geðjast að því.
— Hvers vegna ekki?
— Ó! Þetta virtist vera eftirlætisupphrópun
hennar.
— Hvað sem um það má segja, flýtti hún sér
að segja. — Þá er það um Georges að segja, að
það er búið.
— Verið ekki svona heimskur! Þér vitið það
mæta vel.
Þau höfðu gengið niður að sjónum og voru snú-
in við aftur. Nú voru þau að nálgast breiógöt-
una, sem lá umhverfis garðinn. Hvað hafði þeim
auðnast að segja hvort við annað allan þenn-
an tíma. Það var mjög lítið.
Elsa nam staðar. Það þýddi, að nú varð hún
að fara heim.
— Þér hefðu ekki átt að láta Pipi velja á yður
bindin, sagði hún skyndilega. Og þér ættuð ekki
að binda þau svona fast. Þau líta út eins og
skóreimar.
Honum var ljóst, að var erfiðasta stundin,
þegar hann var að kveðja. Hann var að leita að
viðeigandi orðum til að segja. Hann þorði ekki
að taka í hönd hennar.
— Halló! hrópaði hún og leit út á breiðgötuna.
-— Þér. vilduð vita, hvernig ég hefði komiz að því,
hver þér eruð. Nú fáið þér lausnina á þeirri gátu.
Þarna er faðir minn.
Var það tilviljun að hendur þcirra snertust,
eða var það viljandi gert? Svo hljóp hún af stað
til mannsins og fleygði sér í faðm hans. Svo
sneri hún sér við og leit til Gilles svo sem eins
og 1 kveðjuskyni.
Framhald i næsta blaði.
Framhaldssaga eftir G. Simenon
r / r
SJOSTIGVEL
„Gamla góða merkið"
Alímd
Lág
Landsþekkt gæða vara
Einkaumboðsmenn:
Jón Bergsson h.f.
REYKJAVÍK
VIF.'N
21