Vikan - 11.12.1958, Síða 22

HANN vissi ekkert hvað tímanum leið. Hann
viss|: ekki, hvaða dagur var né heldur hvaða
vika. Hann- hirti ekkert um líðandi stund. Óborg-
aðir reikníngar hrúguðust upp á skrifborði hans.
Bíllinn hans, sem hafði lent í smávegis árekstri,
var enn þá óviðgerður. Hann hafði þurft að
klippa sig fyrir löngu síðan, en hafði alltaf frest-
að því. En þetta var nú ekki svo þýðingarmikið.
Hann hafði alltaf hugann við Brendu. Hugur
hans snerist alltaf um það eitt, að hann væri að
missa hana og hann vissi, hvað það mundi, þýða.
Mynd af henni stóð á skrifbdrðilfu í vinnustofu
hans. En engin mynd gat sýnt hana, eins og hún
var. Hún var hávaxin, grönn og hver einasta
lína í líjcama hennar var falleg. Hár hennar var
Ijósbrúnt, arfdlit hennar bjart dg fagurt og augun
eins og stjörrrur, stór og hrein, en tþn leið djúp
og leyndardómsfull. Hlátur heffhar vativ<lhlýr og
hafði þann eftiróm, sem titraði lengi eftir að rödd-
in var hljóðnuð, Þetta var innilegur hlátur, sem
snart alla, söxf heyrðu hann. 4 r j
Conover hafði orðið ástfanginn af Brendu nærri
því um leið og hann sá hana. Hann hafði verið
harðsviraður piparsveinn, þrjátíu og fjögurra ára
gamall og sannfærður um, að engin kona gæti
komið honum úr jafnvægi. En hún hafði, um
leið og hún leit á hann, sigrað hann, þó að hann
hefði barizt gegn því að viðurkenna það svo
mánuðum skipti. Þá hafði hann orðið sannfærður
um, að hjónaband mundi lækna hann, en hjóna-
bandið hafði ekki læknað hann. Eftir þriggja
ára hjónaband var hann jafnvel enn þá ástfangn-
ari af Brendu, en hann hafði verið áðjjr. en þau
giftust. Hann taldi sjálfum sér trú um, að hann
hefði sennilega aldrei átt hana, aldrei fyllilega
átt hana. Brenda hélt alltáf einhverju af sjálfri
sér til baka. Það var eitthvert 'hulið dýpi, „sem
hann hafði aldrei kannað. Og nú var sýö komið,
að hann fengi ef til vill aldrei að kanna það,
ef Tom Dugan fær sínu fram, og Tomi Dugan
var í hraðri sókn.
Það var stór framgluggi á vinnustofu þáns
og Conover stóð úti við gluggann og starði yfir
strætið á húsið, þar sem Dugaií; bjó. Þetta’ var
irijög virðulegt hús, en, en Tom'Dugan sjálfur’Var
ekki sérlega virðulegur maðúiv'Hanri 'hafði náð
i peningana sina með mjög vafa^omum* aðfei’ð-
um. Hann var einn 'af konungum undirheimarifia.
Hann var aðlaðandi á yfirborðinu, en skapgerð-
in rotin. En Brenda kom ekki auga á það. Hann
hafði töfrað hana.
Conover stirðnaði allt í einu. Hann sá, hvar
maður og kona komu neðan götuna. Það voru
Brenda og Tom Dugan. Þau gengu hægt og
ónauðsynlega nálægt hvort öðru. Þau námu
-staðai' fyrir framan húsið. Conover virti þau fyrir
.sér. Hann þrýsti saman höndunum og dró þungt
andann. Brenda horfði framan í Dugan Og Cono-
ver gat séð svipinn á andliti hennar. Hún var við-
kvæm á svipinn og breytti svo ört syip, að hún
gat haldið athygli hvaða manns sem yar. Dugan,
fíflið að tarna, glotti við henni. Eftir langan
tíma, alltof langan, að því er Coipver fannst,
sneri Dugan við og gekk yfir götuna heim að
húsi sínu, og Brenda kom hægt upp stigann.
- — Á morgun, tautaði Conover. ,v-> i. raorgun
skal ég hafa auga með honum. Ég hef beðið
nógu lengi. . ý
• Hann gekk riiður stigánn. Brenda var í neðri
forsalnum og var . að fara úr kapunni. :— Líður
þér nokkuð betur, Ed? spurði hún hvatlega.
‘j— Betur ? sagði Ed Conover. Svo minntist hann
þess, að Brenda hafði beðið' hann, að koma með
sér í lyfjabúðina. Hann hafði kvartað undan
höfuðverk. — Eg er enn með höfuðverk, taut-
aði hann.
— Þú mátt ekki vinna svoná ’ mikið, sagði
Brenda. — Meðal annarra orða —, ég mætti
Tom Dugan hérna á horninu og varð honum
samferða heim. Hann ætlar til Florida seinna
22
VIKAN