Vikan - 11.12.1958, Side 26

BARNASAGAIV
Amerísku
IMORGE þvottavélarnar
fást nú aftur
BELCI MAGNDSSON & CO.
Hafnarstræti 19
Slippfélagið í Reykjavík h.f.
Stofnsett 1902
Símar: 10123 (5 línur). Símnefni: SLIPPEN
SKIPAVIÐGERÐIR:
1 dráttarbr. fyrir 2000 tn. þungt skip, 70 m langur vagn
1500 — — — 48 m — —
300 — — — 30 m — —
1
1
Hliðarfærsluvagn fyrir
Tréviðgerðir - Málun -
VEKZLUNIN
Skipavörur
Byggingavörur
Verkfæri o. fl.
MÁLNINGARVERK-
SMIÐJAN
Framleiðum HEMPELS-
málningu til skipa og
húsa.
Slippfélagið í
900 tn. þung skip, 3 stæði
100 — — — 1 —
30 — — — 1 —
Hreinsun - Ryðhreinsun
TIMBUKSALAN
Trjáviður til skipa og húsa
Fura og greni
Eik, Mahogny,
Krossviður, Þilplötur o. fl.
VELAHUSIÐ
Fullltomnar vélar fyrir
allskonar trésmiði.
Reykjavík h.f.
KÓNGSDÓTTIRIN OG JÓLATRÉÐ
AÐ ríkti mikil sorg í öllu
landinu, af því að vesalings
kóngsdóttirin var svo veik, að
hún mátti sig ekki hræra.
Kóngurinn hét háum verðlaun-
um þeim, er gæti læknað einka-
hvaðanæva að, en allt sem þeir
reyndu var árangurslaust.
Kóngsdóttirin sat alltaf kyrr í
stólmnn sínum og var mjög
hrygg. Hún gat ekki hreyft
fallegu fæturna sína, hún gat
ekki dansað eða gengið eins og
hirðmeyjamar og henni hafði
alltaf þótt svo gaman að dansa.
Þetta var svo sorglegt, að kóng-
urinn vildi að lokum ekki hlusta
á fleiri læknisráð, því að það
var ekki heldur til neins. En
svo kom kvöld nokkurt lítill
dvergur til hallarinnar og bað
um að fá að tala við kónginn.
„Hvað vilt þú?“ spurði kóng-
urinn dálítið ólundarlega, af því
hann var þreyttur og vildi fá að
borða kvöldmatinn sinn í friði.
,,Ég ætla að lækna kóngs-
dótturina," sagði dvergurinn.
,,Já, það hafa svo margir ætl-
að það, en engum hefur heppn-
azt það,“ svaraði kóngurinn
hryggur. „Þess vegna hefi ég
ákveðið, að sá, sem reynir, skal
missa höfuðið, ef honum heppn-
ast ekki að lækna dóttur mína!“
„Þetta eru ströng skilyrði, en
ég ætla samt að reyna!“ sagði
dvergurinn.
„Þú ert ekki hræddur!“ sagði
kóngurinn. „En komdu þá með
mér inn í höllina og gefðu dótt-
ur minni lyfin þín.“
„Ég hefi engin lyf, en ég
ætla líka að áskilja mér eitt,“
sagði dvergurinn rólega.
„Hvað áttu við?“ spurði
kóngurinn undrandi.
„Eg vil eignast hönd kóngs-
dótturinnar, ef ég get gert hana
svo hrausta, að hún geti gengið
og dansað eins og áður,“ sagði
dvergurinn ákveðinn.
„Viltu kvænast dóttur
minni?“ spurði kóngurinn og
var mjög undrandi.
Dvergurinn sagði já og kóng-
urinn var hugsi dálitla stund.
Svo fór hann inn til þess að
tala um þetta við dóttur sína,
og hún sagði:
„Ef hann virkilega getur gert
mig heilbrigða, þá skal ég gift-
ast honum, en það getur hann
auðvitað ekki!“
Nú var sent eftir dvergnum
og hann beðinn um að koma og
hann gekk þá inn í höllina, þar
sem kóngsdóttirin beið hans
með eftirvæntingu. — En nú
verðið þið að vita, að þá hafði
enginn maður séð jólatré — það
var ekki búið að finna upp á
því þá. Á jó^unum fengu allir
góðan mat og léku ýmsa jóla-
leiki — en jólatré og jólagjaf-
ir þekktust ekki. Og það var
einmitt á aðfangadagskvöld, er
dvergurinn stóð fyrir framan
kóngsdótturina og hneigði sig
djúpt fyrir henni.
„Berið kóngsdótturina inn í
hátíðasalinn og setjið hana í
þægilegan stól, svo að ég geti
læknað hana,“ sagði dvergurinn.
Það var gert og allar hirð-
meyjamar og hirðmennimir og
gamli kóngurinn sjálfur stóðu
í hinum enda salarins og horfðu
forvitnislega á dverginn. Hann
tók eitthvað upp úr vasa sín-
um, gekk mn gólfið og mældi
það og svo las hann upp ein-
hverja leyndardómsfulla þulu.
í sömu andrá óx þar upp jóla-
tré, eins og þið þekkið það, og
fullt af fallegum gjöfum.
„Ó!“ sagði kóngsdóttirin og
rak upp stór augu.
„Sjáið þið!“ hvísluðu hirð-
meyjarnar og mennimir og
kóngurinn klappaði saman
höndunum af gleði.
Og svo var farið að leika á
hljóðfærin. Kóngsdóttirin hrökk
við og fór að hreyfa fætuma
og hún reisti sig upp, og að lok-
um fór hún að dansa í kringúm
jólatréð á fallegu litlu fótun-
um sínum, svo létt og fljótt, að
allir urðu að viðurkenna, að nú
væri hún heilbrigð. Kóngurinn
greip hönd hennar og rétti
einni hirðmeynni hina, og hún
tók annan með sér og svona
koll af kolli, þangað til allir
vom farnir að dansa — allt
inni að minnstu eldabuskunni
og fjósadrengnum — allir
dönsuðu í kringum jólatréð.
Sá eini, sem ekki dansaði var
dvergurinn. Hann stóð úti í
einu horninu og horfði mjög
hryggur á alla skemmta sér.
En þegar hljóðfæraslátturinn
hætti, fór kóngsdóttirin að leita
að honum. Loksins kom hún
auga á hann og hljóp til hans.
„Hversvegna ertu svona dap-
ur í bragði og dansar ekki með
okkur?“ spurði hún. „Ég þakka
þér fyrir að þú læknaðir mig
og ég ætla að giftast þér, þegar
þú vilt.“
„En ég er svo ljótur og gam-
all,“ sagði dvergurinn.
„Þú ert góður," sagði kóngs-
dóttirin og beygði sig niður og
kyssti hann. En þá hvarf hann
og í staðinn fyrir hann var
kominn fallegur, ungur kóngs-
sonur.
„Þakka þér fyrir, að þú leyst-
ir mig úr álögum," sagði hann.
„Það var vond galdranom,
sem breytti mér í gamlan dverg,
Framhald á bls. 11.
26
VIKAN