Vikan - 18.12.1958, Blaðsíða 20
Gilles þekkti manninn. í>að var maðurinn sem
vann í skrifstofu hans sjálfs, í hinni fyrrverandi
kirkju. Hann vissi hvað hann hét. Hann hét
Esprit Lepart.
Hann sá þau ganga saman á brott. Svo ákvað
hann að ela þau í dálítilli fjarlægð. Þau komu
að götu þar skemmt frá, en þar stóðu mörg
tveggja hæða hús, sem voru öll svipuð hvert
öðru. Þeim fyigdi öllum lítill garður. Þau stönz-
uðu við númer 16.
Gilles hægði á sér og svipaðis um eftir skilti
með nafninu á þessari götu. Það var ekki auð-
velt að lesa I myrkrinu, en að lokum gat hann
þó greint nafnið: Jourdangata.
Elsa Lepart, sagði hann við sjálfan sig.
— Elsa Lepart, Jourdan-gata 16.
Hann sneri við og gekk heimleiðis með hend-
umar í vösunum til Place d’Armes. Og allt-í einu
heyrði hann sjálfan sig blístra og varð undr-
andi, því að það hafði hann ekki gert lengi.
V.
Þegar Gilles kom aftur að Ursulines hafnar-
bakkanum, var klukkan orðin hálf átta og rúm-
lega það og búið að bera á borð. Hann settist
niður og beið. Hann var rólegur i skapi og engin
óþolinmæði í honum. Smám saman var hann að
átta sig aftur. Smám saman var hann að losna
við feimnina. Á morgun ætlaði hann að fara og
heimsækja Jaja. Því næst ætlaði hann að fara
og heimsækja Plantel og reyna að kynna sér
eitthvað um fjármál frænda síns.
Á arinhillunni var klukka í bronzumgerð og
sitt hvorum megin voru kertastjakar. Þegar
Gilles leit upp varð hann undrandi, því hann sá,
að klukkan átti eftir stundarfjórðung í átta. I
sama bili kom frú Rinquet inn og var áhyggju-
full á svipinn.
— Ef til vill vilduð þér gera svo vel og byrja.
Prúin er seint á ferli.
Er hún farin út? Þegar hann heyrði sína
eigin spumingu varð hann undrandi. Um leið og
hann sleppti spurningunni, heyrði hann lykli
snúið í skráargatinu á útidyrahurðinni og þvf
næst heyrði hann, að einhver þurrkaði á sér
fæturna á dyramottunni. Svo heyrðist fótatak í
stiganum. Fi-ú Rinquet horfði hvasst á Gilles,
sem var stokkinn á fætur. Fótatakið kom nær
og það lék enginn vafi á þeirri staðreynd, að
tvær persónur höfðu komið inn, en ekki ein. Þess-
ar persónur beygðu inn í vinstri álmuna og
dyrnar á herbergi Colettés voru opnaðar og síðan
var þeim lokað.
Nokki’um mínútum síðar kom frænkan niður
og var mjög eðlileg í framkomu.
— Mér þykir fyrir að hafa látið yðui' bíða
eftir mér. Þér hefðuð átt að byrja, þótt ég væri
ekki kominn. Það kemur ekki oft fyrir að ég er
of sein.
Hún brosti dauflega og settist niður. Þegar
lokið var tekið af súpuskálinni, steig upp gufu-
ský, sem huldi snöggvast andlit liennar. Þegar
skýiö sveif frá, tók Gilles eftir því, að Colette
horfði nú fyrst beint í augu honum í stað þess að
gjóta til hans augunum, eins og hún hafði áður
gert. Það var gegnum þreyjandi augnaráð og
hún horfði lengi á hann, eins og hún væri að
mynda sér skoðun á honum.
Hann leit ekki undan. Hár hennar var ofurlítið
rakt, því að þokusuddi var úti og hann hugsaði
sér hana og lækninn leiðast um götuna.
Fingurnir á Colette voru órólegir. Hún virtist
þurfa að reyna á sig, þegar hún talaði.
— Langar yður til að segja nokkuð við mig ?
spurði hún að lokum.
Hvers vegna voru þau bæði svona hrærð? Þeg-
ar Gilles heyrði spurninguna, roðnaði hann og
honum svelgdist á súpunni. Þegar hann hafði
jafnað sig, sagði hann.
Hvað ætti ég að segja við yður?
— Þér vitið vel, að ég kom ekki ein inn.
-— Þér eigið heimtingu á því að koma með
hvem, sem þér viljið inn í húsið. Þetta er yðar
heimili ekki síður en mitt.
— Nei, Gilles. Þetta er yðar hús. Þegar ég
kom méð Maurice hingað í kvöld, var það vegna
þess, að mér fannst þér eiga heimtingu á skýr-
ingu. Og hvað, sem þér kunnið að hafa álitið,
hefur Maui'ice aldrei komið hingað að heim-
sækja mig.
Henni var ljós, að honum var hugsað til llðinn-
ar nætui', og flýtti sér að bæta við.
— Ég veit um hvað þér eruð að hugsa. Það
var . líka ég, sem lét hann koma í nótt, sem leið.
®g vonaði að ég gæti bundið endi á þetta.
Gillés. fannst frú Rinquet horfa ásökunaraug-
um á frænkuna, eins og henni væri ekki um
að hún gei ði hann að trúnaðarmanni sínum.
Þegar víð höfum lokið máltíðinni, ætla ég að
kalla Maui'ice hingað inn og ég ætla að segja
yður í návist hans það, sem þér eigið heimtingu
á að fá að vita.
Hún talaði í hægum, en hljómlausum rómi. Hún
haf "> auðheyrilega búið sig undir þetta samtal,
vegið það og metið í huga sér og komist að nið-
urstöðu. Það var einhver tregablær yfir henni.
Ætlið þér ekki að borða meira?
Ég er ekki svangur.
— Ég er því miður hrædd um, að það sé mér
að kenna.
Þefeta voru einkennilegar aðstæður. Hann var
nítján ára. Alla ævi sina hafði hann aðeins þekkt
lítil gistihús og matsölustaði, sem tónlistamenn
og trúðar bjuggu oft i.
En hitt var lokuð bók fyrir honum, hvað fram
fór innan veggja þessara húsa í borgum og
hvernig fólkið var, sem í þeim húsum bjó.
Og nú bjó hann sjálfur í einkahúsi og þetta
hús var meira að segja fullt af leyndardómum.
Og það, sem var einkennilegast af öllu. Hann
átti þetta hús sjálfur. Hann stóð rétt hjá eir-
klukkunni, sem var hálf niu, og hann studdi
öðrum olnboganum á arinhilluna. Sauvaget lækn-
ir sat úti í horni, spennti greipar um hné sér
og starði á unga, hávaxna manninn.
Colette var að tala. Hún var í svörtum og hvít-
um búningi og fitlaði við vasaklútinn sinn. Stund-
um beit hún á vör og einu sinni þóttist Gilles
sjá blóð á vör hennar.
— Hlustið á mig, Gilles. Þér eigið heimtingu á
að fá að vita þetta. Það eru átta ár síðan við
Maurice urðum ástfangin hvort af öðru. Ég ætla
ekki að reyna að afsaka mig. Og staðreyndin
er þessi: við vorum óvarkár og frændi yðar komst
að því.
-— Ég bjóst við, að hann skildi við mig, en
það sýndi einungis, hversu lítið ég þekkti hann.
— Þvert á móti. Hann krafðist þess, að við
héldum áfram að búa saman. Tvisvar á dag, á
slaginu. hittumst við hér við borðið og mötuð-
umst. En hann talaði aldrei orð við mig.
Ég gat ekki hlaupizt á brott og jafnvel enn er
mér ókleift að fara úr húsinu.
Þau heyrðu frú Rinquet vera sýsla frammi í eld-
húsinu. Læknirinn var hættur að stara á Gilles
cn horfði nú á gólfið.
Ég á gamla móður, sem býr í Evescot-götu.
I-Iún átti engar eignir, en reyndi að veita mér
uppeldi með því að gerast hreingerningakona —
og það var mjög erfitt. Frændi yðar keypti hús
handa henni og hann var vanur að láta mig gefa
henni þúsund franka á mánuði. Hún er nú orðin
mjög hium og fer aldrei út, en meðan ég get
hjálpað henni, skortir hana ekki neitt.
Það er vegna hennar, sem ég var hér kyr og
það er líka hennar vegna, sem ég er hér enn þá.
Gilles langaði til að grípa fram í fyrir henni,
en hún þaggaði niður í honum með því að banda
hendinni.
Ég veit, hvað þér ætlið að segja. Trúið mér,
þegai' ég segi, að ég er ekki að trúa yður fyrir
þessu til þess eins að leika mér að tilfinningum
yðar. Frændi yðar ráðstafaði þessu öllu og skildi
enga smugu eftir. Vegna ákvæða erfðaskrárinnar,
og þér eruð neyddur til þess að sætta yður. við
mig. Þér skiljið hvers vegna?
Það var til þess að koma í veg fyrir, að við
Maurice gætum nokkurntima búið saman.
Maurice á enga peninga heldur. Faðir hans
vai' póstþjónn og sjálfur varð hann að neita sér
um allt til þess að ljúká námi sínu og opna
lækningastofu.
— Og auk þess hefur hann lítið að gera. Hann
VIKAN