Vikan - 08.10.1959, Síða 6

<ÚMí tfá éééí
Inga Blom leit hugsandi í kringum sig í
rúmgóðu herberginu. Hún stóð við stóra borð-
ið, þar sem kjólarnir voru sniðnir, og þaðan
sá hún öll höfuðin álút yfir vélunum, ljós og
dökk. Allar stúlkurnar voru með grænar svunt-
ur. Þess vegna virtust þær allar eins, en það
voru þær síður en svo. Hún þekkti þær allar
og vissi, hvernig hún átti að fara að hverri
þeirra. Þessi vitneskja hennar gerði hana ó
missandi i tizkuhúsi ErLings Skov, — auk
þess sem hún kunni starf sitt til hlitar. Hún
teiknaði sjálf alla kjólana, og hún gat „hripað
upp“ kjól handa jafnvel önugustu viðskipta-
vinum.
Inga vissi sjálf, að hún var dugleg. Hún
liafði ekki náð svona langt án þess að verða
fyrir ýmsum skakkaföllum, en hún hafði unn-
ið af einbeitni og viljastyrk, og henni hafði
vegnað vel.
Henni gafst ekki tími til frekari drauma.
Erlingur Skov kom gangandi inn saumastof-
una með kjól yfir arminn, og henni var ókleift
að skilja, livað gæti verið að kjólnum þeim.
Hann hafði verið sendur viðskiptavini í gær,
og Hilda Phil hafði saumað hann. Venjulega
var ekki neitt út á vinnu Hildu að setja. Nú-
jæja, þetta var erfiður viðskiptavinur, og mað-
ur varð að vera við öllu búinn.
Inga vonaði innilega, að kvörtunin frá við-
skiptavininum væri óréttmæt. Hilda átti að
taka við stöðu hennar, þegar hún giftist Erlingi
eftir nokkra mánuði. Hún hafði komið Hildu
vel inn í starfið, en hún vissi, að kvartanir
frá viðskiptavinum kollvörpuðu öllum áformum
hennar. Erlingur taldi viðskiptavinina alltaf
hafa rétt fyrr sér, — jafnvel þótt svo væri
alls ekki.
Hún hafði búizt við því, að Erlingur kæmi
inn í glerbásinn með kjólinn. En það gerði
hann ekki. Hann gekk rakleiðis til Hildu Phil
og hóf samræður við hana. Samtalið snerist
ekki einungis um kjólinn. Þótt Inga heyrði
ekki það, sem sagt var, kom bros Erlings og
roðinn i kinnum Hildu upp um, að hann beitti
enn einu sinni þokka sinum. Ingu gramdist
þetta skyndilega. Ililda var indæl stúlka, en
hún átti það til að taka gullhamra Erlings of
hátíðlega. Það var eins og Inga hefði getað
Eftir
e i n a
vikn
lesið hugsanir Hildu: — Hann er enn ekki
giftur, ■—- og hann hefur jafnvel áhuga á mér!
Vesalings Hilda. Erlingur hafði „áhuga“ á
öllum konum, ef þær voru nógu aðlaðandi.
En hann var giftur fyrirtæki sínu og yrði
það ætíð. Inga lét ekki blekkjast. í vitund
lians var lnin ekki annað en hluti af fyrir-
tækinu. Þegar þau giftust, mundi hún verða
lögleg eiginkona hans, en hún mundi aldrei
skipta á blýanti og teikniborði og pottum og
klútum. Ilún mundi alltaf starfa hjá fyrirtæk-
inu. Hún mundi alltaf teikna tízkuteikning-
arnar lians, og hún mundi alltaf verða góð
auglýsing fyrir fyrirtækið.
Loks kom Erlingur inn í glerbásinn.
— Það var eitthvað smávægilegt, sem þurfti
að lagfæra þennan kjól, sagði hann. Ég skýrði
sjálfur fyrir Hildu, livað ætti að gera.
— Þú hefur víst skýrt ýmislegt annað fyrir
henni, sagði Inga og gramdist um leið, hversu
kjánalega þetta hljómaði. — Hvers vegna liætt-
irðu ekki þessu daðri, að minnsta kosti hérna
á vinnustaðnum?
— Þú ert afbrýðisöm, sagði liann. Hann
sagði þetta næstum sigri hrósandi.
Hún leit undrandi á hann. Mundi honum
þykja vænt um það, ef hún væri afbrýðisöm?
Unni hann henni svo mjög? Eða kitlaði það
einungis hégómagirnd hans?
Hún hristi liöfuðið. — Ég er ekki afbrýði-
söm, sagði hún og fann með skyndilegum bit-
urleika, að það var satt. — Mér finnst það
bara kjánalegt.
Erlingur sagði ekkert. Honum virtist gremjast
þetta, — eins og liann yrði í rauninni fyrir
vonbrigðum, vegna þess að hún var ekki af-
brýðisöm. Hún greip blýant og tók að teikna
nokkrar skissur. Hún sá, að hann rcis á fætur
og stóð yfir henni við borðið, á meðan hún
hélt áfram að teikna.
■— Komdu inn til mín eitt andartak, sagði
hann stuttur i spuna. — Við getum ekki talað
saman í þessum sýningarglugga. Mér finnst
ég alltaf vera fiskur í glerbúri hérna inni.
— Ég kem eftir nokkrar minútur, lofaði
hún. Hún heyrði hann loka á eftir sér, en
hún leit ekki upp. Blýanturinn dansaði yfir
pappírinn og töfraði fram konur i djarflegum
kjólum, ungar stúlkur í viðum pilsum . .. og
þótt henni væri það þvert um geð, teiknaði
hún unga stúlku i einföldum sumarkjól. Hún
mundi eftir þessum kjól. Hún hafði samnað
hann sjálf — og teiknað hann sjálf, fyrsta
sköpunarverk hennar, ef til vill dálitið barna-
legur, dálitið kjánalegur, með hjárænulegar
og stuttar pokaermar og vítt pils. Hún var
sautján ára þá, sautján ára og svo afbrýðisöm,
að hún logaði öll. Þá hafði hún elskað. Hún
hafði viljað gera hvað, sem var, til þess að
halda ástum mannsins.
Jörgen, liugsaði hún, og um leið og hún minnt-
ist nafnsins, var eins og hún snerti sár, sem
aldrei greri.
Hún teiknaði mynztrið á kjólinn. Hún mundi
næstum eftir hverju einasta blómi, þvi að hún
Það var ekki ennað en lítill stúlkukjólU
sem hún krotaði niður á blaðið. En
minningar þær, sem voru tengdar hon-
um, sýndu henni, hversu kjánalega
hún hafði í rauninni hagað sér, —
vegna þess að hún vildi einmitt sýna,
að það var hún ekki.
hafði setið og starað á mynztrið, þar til blómin
drukknuðu í tárum og urðu að óljósum, mynd-
lausum blettum.
— En jiú hélzt ekki, að ég mundi giftast þér?
hafði hann sagt, og undrunin i rödd hans hafði
verið ósvikin. Þá hafði hún haldið svo margt,
sem seinna kom á daginn, að var ekki annað en
blekking.
verður of seint nð skiln bandritum
í smúsngnakeppni Vikunnor
Fresturinn er til 15. október |
Ferð til Kaupmannahafnar og frægðin með
6
V IK A N