Vikan - 08.10.1959, Qupperneq 19

Óskiml
Önnu Karen Fridriksdóttur,
Húsavík
Síðan var álfkonan horfin. — Og í
annað skipti horfði Elfa á staðinn,
þar sem álfkonan hafði staðið.
Árin liðu, og óskin virtist ekki
ætla að rætast. — Einu sinni, er
Elfa var úti í skógi, réðust ræningjar
að henni. Elfa kallaði á hjálp, og
allt í einu heyrðist hófasláttur
margra hesta, og maður á snjóhvít-
um hesti, í fararbroddi riddara á
svörtum hestum, kom í ljós. Ræn-
ingjarnir tóku á rás lengra inn i
skóginn og æptu i sifellu: „Prins-
inn, prinsinn!" En maðurinn á
hvíta hestinum gekk til Elfu og
mælti: „Ég er prinsinn, og þetta eru
fylgdarsveinar mínir. En hver ert
þú?“
Einu sinni var kona, sem átti dótt-
ur, er Elfa hét. Var Elfa forkunnar-
fögur og fríkkaði með degi hverj-
um. Margir voru biðlarnir, sem báðu
hennar, ríkir sem fátækir, ungir sem
gamlir, en engum tók hún.
Einu sinni, er Elfa var i litla, en
fallega blómagarðinum sinum, kom
þar að gömul kona. Var konan bog
in á balci og lirukkótt i andliti. Bað
hún Elfu að gefa sér að borða.
Elfa bauð henni innogléthanasetj-
ast. Síðan færði hún konunni mjólk
og brauð. Er konan var búin að
borða sig sadda, stóð hún á fætur.
— Ekki var hún lengur bogin i bak-
inu, heldur bein og fött. Og ekki
heldur var hún hrukkótt i andlitinu
lengur, heldur falleg. Konan tók til
máls: „Barnið gott, ég er álfkona,
og ég tek mér stundum mynd gam-
allar konu til að vita um góðvild
manna. Þú hefur reynzt mér mjög
vel, og skal ég nú launa þér það með
einni ósk.“ —• Að svo mæltu var
konan horfin. En Elfa starði hugs-
andi á þann stað, sem álfkonan
hafði staðið á.
Siðan mælti hún með sinni háu,
skæru rödd: „Ég óska þess, að ég
og móðir min verðum hamingjusam-
ar til æviloka.“
Ekki hafði hún fyrr mælt þetta, er
skyndilega sló gullnum ljóma um
herbergið, og áður en Elfa vissi af,
stóð álfkonan hjá lienni og mælti:
„Þetta var skynsamleg ósk, Elfa
min, og mun hún vissulega rætast.“
„Ég heiti Elfa og var hér að tina
ber til að selja í þorpinu," sagði
BARNA-
GAMAH
Elfa, „og fyrir peningana, sem ég
fengi, ætlaði ég að kaupa mat handa
móður minni og mér.“
Prinsinn, sem hreifst af fegurð
Elfu, bauð lienni að koma með sér
heim í höllina. Elfa gekk að þvi, því
að hún hélt, að hann ætlaði kannski
bara að gefa henni mat. Prinsinn lét
hana sitja fyrir framan sig. Og er
heim i höllina kom, lét hann hjálpa
henni af baki og fór svo með hana
inn i höllina.
Þar var kóngurinn fyrir, og er
prinsinn sá hann, mælti hann:
„Faðir, liér sérðu brúði mina,“ —
og hann benti á Elfu. Elfa leit fram-
an i prinsinn, undrandi mjög. „Elfa
mín,“ sagði hann, „ég hef heitið þvi,
að ég skyldi giftast fyrstu stúlkunni,
er ég bjargaði frá ræningjum, og þú
ert hin heppna.“ Og að svo mæltu
hringdi hann bjöllu, og er þjónn
kom inn, sagði prinsinn: „Færið
Elfu í brúðarskartið, sem ég hef til-
tekið brúði minni,“ — og hann
benti Elfu að fara á eftir þernunum.
Siðan sneri hann sér að föður sin-
um og sagði: „Faðir minn, láttu nú
búa þig í bezta skart þitt, og vertu
tilbúinn til giftingarinnar.“
Er móðir Elfu kom, var efnt til
veizlunnar, og Elfa og mamma
hennar voru hamingjusamar til ævi-
loka.
Anna Karen Friöriksdóttir,
Húsavik.
VIKAN

19