Vikan - 10.12.1959, Side 21

Hún vinnur hjd verölagsstjóra þessi bráöfallega stúlka og kann ýmis-
legt fleira fyrir sér en sitja fyrir eins og Marilyn Monroe. Hiin heitir
Guörún Högnadóttir, og viö höfum aö undanförnu séö hana í söngleiknum
Rjúkandi ráö, en þar leikur liún dóttur Stefáns í Stebbakaffi. Guörún er
ráöin í því aö veröa leikkona og segir þaö yfirgnæfandi mesta áhugamál
sitt. Hún var í leikskóla Ævars Kvarans í fyrra og byrjaöi aftur í haust,
en þá hitti Flosi hana á Laugavegi 11 og réö hana umsvifalaust feguröar-
drottningu í söngleikinn. Hún segir, aö þaö sé óslcaplega gaman aö leika
og syngja, og hún œtlar sér aö komast í ÞjóÖleikhússkólann og síöan jafn-
vel til náms í Englandi. GyÖrún var ákveöin í því um tíu ára aldur aö
veröa kvikmyndastjarna, en hefur slegiö því frá sér í bili. Hún les bækur
í tómstundum sínum, fer í bíó og leikhús, en segist ekki œtla aö gifta
sig nærri strax sökum tímaskorts. Hún er fædd á Isafiröi 1941.
Þvi miður getum við ekki
sagt ykkur, hvað hann heit-
ir þessi hnokki, þvi að
hann steinsvaf þrátt fyrir
gný umferðarinnar. Móðir
hans hafði brugðið sér inn
i búð til þess að höndla,
og hann snaraði sér á með-
an. Það veitir ekki af að
kunna listina að „slappa
af“ svona rétt fyrir jólin,
ef menn eiga að halda
fullum „sönsum“.
Kanpfélag:s§<j()rinn á .koii4óriium[
*
Norðan á Ifópavogshálsi, þar sem
vindarnir blása hvað naprast á Suður-
nesjum, stendur verzlunarhús Kaup-
félags Kópavogs. Við ætlum að hitta
kaupfélagsstjórann, Stefón M. Gunnars-
son. Hann hlýtur að vera jarl hér í
plássinu, fyrst Egill er jarl f Sigtúnum.
Kjörbúðin er ákaflega falleg; litirnir
og birtan skera í augu, munaðarvörur
og nauðsynjavörur uppi um alla veggi,
og Vikan er í einni körfuni.
— Kaupfélagsstjórinn við? spyrjum
við dömuna, þegar hlé verður á af-
greiðslunni.
— Hann er á kontórnum. Gerið þið
svo vel.
Svo erum við komnir inn á kontór-
inn og setjumst, meðan við bíðum eftir
því, að kaupfélagsstjórinn líti upp úr
skjölunum.
— Nokkuð hægt að gera fyrir ykkur,
herrar mínir, sagði kaupfélagsstjórinn,
áður en hann Ieit upp. Sólin skein inn
um suðurgluggann, af því þetta var um
hádegið, og gerði græna litinn á af-
greiðslunótunum frá Osta- og smjör-
sölunni enn skærari.
— Okkur langaði nú bara til þess að
vita pínulítið um samvinnuhreyfinguna.
Er þetta gott „djobb“ að vera kaup-
félagsstjóri ?
— Ekki hér. Engir pcningar til. Tómt
basl og áhyggjur.
— Hefur kaupfélagsstjórinn þá starf-
að úti á landsbyggðinni ?
— Já, það er nú einhver munur. —
Þar finnur maður, að fyrirtækið er
mikilvægt fyrir fólkið.
— En það hlýtur að þurfa að hafa
bein í nefinu við svona lagað. Þarf
ekki stundum að neita um úttekt ?
— Það hafa nú allir bein í nefinu.
— Þið fáið auðvitað vörurnar frá
SÍS.
— Nei, því miður. Aðeins mjög lítið.
— Hvers vegna það ?
— Spyrjið þá í S í S.
Svo hringir síminn, og það eru heild-
salar að bjóða kaupfélagsstjóranum
vörur, og hann lætur sem það sé mikil
náð, ef hann kaupi eitthvað af þeim.
— Jú, gerið svo vel að senda það hing-
að. Sælir.
— Hefurðu bókhaldið sjálfur ? spyrj-
um við.
— Jú, starfsfólkið er ekki margt
enn þá. Svo stendur kaupfélagsstjórinn
upp og dregur niður munnvikin eins
þeir í S í S. Við sjáum, að hann muni
vera orðinn svangur, enda komið fram
yfir matartíma. Það er erfitt að ná sér
upp úr leðurklæddum hægindunum, en
kaupfélagsstjórinn er kominn í skreð-
arasaumaðan frakkann, og hann til-
kynnir dömunni, um leið og hann
gcngur út, nð hann muni verða hjá
hjá þeim í SÍS seinni partinu.