Vikan - 10.12.1959, Blaðsíða 33

Gamli maðurinn og . . .
Framh. af bls. 18.
gengst mest fiskimenn, verzlunarmenn, gamla
kunningja frá Evrópuárum sínum, kvikmynda-
stjömur, auðuga sportveiðimenn og kúbanska
nágranna sína. Hann leggur enn stund á fisk-
veiðar og fuglaveiðar, og er Mary Welsh, fjórða
eiginkona hans, jafnan með honum í slíkum veiði-
ferðum.
Hemingway kynntist þessari fjórðu eiginkonu
sinni fyrst sem stríðsfréttaritara i Lundúnum,
þegar flugskeytaárásir Þjóðveria voru í algleym-
ingi. Hún var — og er -— grönn og lítil vexti,
fríð sýnum og fínleg eins og postulínsbrúða.
Siðan hún giftist Hemingway hefur hún þó tekið
þeim breytingum, að nú virðist hún stælt og
fjaðurmögnuð. Áður en það var, hafði hún ekki
banað neinni lifandi skepnu með skoti, eða dregið
svo mikið sem silungsbröndu úr vatni, en einnig
það er nú breytt, þvi að veiðiáhugi hennar og
veiðiheppnr er nú engu minni en eiginmannsins.
Það má segja sem svo, að Hemingway hafi tekið
kampavinsglasið úr höndum hennar og fengið
henni byssuna og veiðistöngina þess i stað, og að
hún kunni þeim skiptum hið bezta. En það er ekki
eingöngu veiðimennskan, sem hún hefur numið í
hjónabandinu — hún hefur og numið heimilishald
svo vel að frægt er og það í spænskum stíl Og
hún hefur lært að undirbúa hverja máltíð með
tilliti til þess að aldrei sé hæet að segja neitt um
það. hve margir setjast að borðum.
Hemingway dvelst nú langvölum að heimili
þeirra hjóna á Kúbu, og fer á andaveiðar sér tii
dægrastyttingar. Fyrir skömmu tók að bera
nokkuð á því að sjón hans dapraðist, og hann
neytir nú A-fjörefnis i von um að hún skerpist
aftur.
,,Ekki hef ég samt trú á þvi". segir hann. ,.Það
er með Þetta eins og veðreiðahestana — Það er
hægt að hvetja svo latan hest að hann herði
snrettinn. en góður hestur hleypur alltaf eins og
mest hann má . . .“
Blaðsöludrengurinn
Framh. af bls. 15.
Andartak var eins og andlitsdrættir hans
mýktust, og ég þóttist sjá einkennilegan glampa
i augum hans, en svo setti hann aftur upp
þennan þjálfaða hroksvip.
„Það er ekki éfí, sem um er a« ræðasagði
hann næstum ruddalega. „Það eruð þér, og
mitt álit er. að þér eigið ekki að láta aðra gjalda
þess, þó að þér séuð fótaveik, eins og þér seg-
ið.“ Það brá fyrir liæðni i rðdd hans, þegar
hann sagði: ...eins og þér segið.“
,.Ef þér getið ekki komið póstinum rétt til
skila, þá eruð þér ekki hæf i starfið. Og það er
þá eins gott, nð þér leggið það á hilluna. Verið
þér sælar.“ Ilann sneri sér við í stiganum og
rigsaði hnakkakerrtur upp efstu þrepin.
Ég heyrði, að luirð var harkalcga skellt
afttur uppi á hæðinni fyrir ofan mig, og eins
og ósjálfrátt lét ég fallast niður í neðsta þrepið
við hliðina á bréfinu. Hann hafði glcymt að
taka það með sér upp.
„Pétur litli, var ég ekki búin að segja þér,
að markmiðið væri ekki rétt.“ Og mér fannst
ég brópa i örvæntingu, en þó kom ekkeert
hljóð fram yfir varir mér. ótal fallegar tuttugu
ára gamlar myndir svifu um huga minn, með-
an ég sat lmrna i stiganum. Og ég áttaði mig
ekki, fyrr en hönd var léttilega lögð á öxlina
á mér og ég sá unga, glæsilega konu standa
fyrir framan mig.
„Þér eruð vonandi ekki veik?“ spurði hún.
„Nei, ég var bara að hugsa.“
Konan varð sýnilega undrandi.
„Já, ég var að hugsa um, hvað eldurinn get-
ur verið hættulegur. Litið á hendur minar og
andlit.“ Ég sá viðbjóðinn skina úr svip kon-
unnar.
„Já, þetta er voðalegt að sjá,“ sagði hún.
„Nei, þér misskiljið mig, frú. Hann var ekki
svo liættulegur i þessu tilfelli. Hann er hættu-
legri, þegar hann læsir sig inn i mannssálina
og rifur með sér allt hið góða, sem i henni
býr.“ Ég stóð upp, fór út og gekk að vana álút
niður tröppurnar og út á götuna.
„Næsta bréf er á númer tuttugu og fjögur,
— engar tröppur,“ hugsaði ég fegin, — „að-
eins stétt, sem liggur beint að útidvrunum."
ENDIR
VIKAN
33