Vikan - 10.12.1959, Side 40

hann heldur ekki verið jafn óviðbðinn og ber-
skjaldaður og hann var nú, og þá hefði hann auð-
vitað heldur ekki, — það var svo auðmýkjandi að
hugsa um það, — látið Úlfar ginna sig I þá gildru
að bjóða honum heim. Hann fór rétt nærri um
það, hvað Úlfar hefði hugsað, þegar hann varð
þess var, að hann, eiginmaður Áslaugar, vissi
ekkert um það samband sem verið hafði á milli
þeirra, Áslaugar og hans, áður en hún giftist.
Áreiðanlega hafði hann dregið þá ályktun, að Ás-
laug hefði ekki getað fengið sig til, eða ekki
vlijað trúa honum fyrir jafn viðkvæmu einka-
máli, og því talið víst að hann ætti hug hennar
og gæti tengzt henni tryggðarböndum að nýju.
— En Áslaug, hvernig mundi hún nú bregðast
við þeim mikla vanda, sem henni hafði svo ó-
vænt að höndum borið? Mundi hún geta fengið
af sér að yfirgefa eiginmann sinn, þó að hugur
hennar drægist að öðrum manni? Á þessum upp-
lausnartímum var skyldurækninni sjaldnast skip-
að í öndvegi. 1 nafni ástarinnar var allt leyfilegt,
þess vegna fannst Úlfari það auðvitað aðeins
sjálfsagður hlutur að brjótast inn á heimili hans
til að eyðileggja það, og hann mundi beita öllu
sínu áhrifavaldi til að vinna Áslaugu á sitt mál,
nota sér út í æsar þetta einstæða tækifæri, að
vera einn með henni heilt langt kvöld. Prestur
hugsaði til kvöldsins áður, þegar hann hafði
nálgast konu sina og ætlað að láta blítt að henni,
en hrokkið frá henni skelfingu lostinn. Það fór
hrollur um hann og hann kippti í taumana og
sýndi hestinum svipuná. Prestsgráni tók viðbragð,
hann var þvi ekki vanur að húsbóndi hans brygði
svipunni á ioft. Hann tók stökkspor, en sprett-
urinn, sem hann hugðist að taka varð lítið annað
en umbrot í skafli, en harðfenni var og illa hélt.
VI.
Síra Páll afþakkaði fylgd frá Syðstabæ, og bar
því við, að hann væri leiðinni kunnur, en þó
mundi Gráni enn ratvisari.
„En það er hálf óviðkunnanlegt að vita prest-
inn einan á ferð í þessu myrkri."
„Við erum aldrei ein á ferð, það er yfir okkur
vakað.“
„Það getur nú svo sem verið rétt upp á sinn
máta, sem presturinn segir, en samt kynni ég
betur við, að presturinn fengi líka sýnilega sam-
fylgd.“
HaP°Ar ®IJR550MaP
Fást aðeins
hjá okkur.
Smekkleg fólaglöi
handa
unnustunni,
eiginkonunni og
tengdamömmu.
LAUGA VEG 58 (Bak við Drangey) Sími15896
En presturinn tók því viðs fjarri og lagði einn
af stað út í myrkrið. Já, einn vildi hann vera,
því að nú, i þessari ferð, áður en hann kæmi
heim að Hrauni, yrði hann að kanna sinn eigin
þrótt, efla hann með öllum kröftum vilja og
vits, vesalmenni skyldi hann aldrei verða í aug-
um Áslaugar, jafnvel þó að hann finndi nú svo
sárt til smæðar sinnar, að hann hefði helzt kosið
að grafa sig djúpt ofan í jörðina, eða — eða
sogast inn í stríðan streng laxár. Hann hrökk við,
hugsunin hafði komið svo snögglega, likt og
leiftur um leið og eyru hans námu dimman nið
Laxár. Þetta mikla vatnsfall var likt og lifandi
vera, sem skipti róm eftir skapbrigðum, og nú
fannst presti, sem raulað væri lágum hljómdöpr-
um rómi við opna gröf. Var það fyrirboði? Voru
nú allar vonir hans feigar? Var hann, jólagest-
urinn á Hrauni, nú búinn að vinna sitt hermd-
arverk, svifta hann konunni, sem var honum lífið
sjálft? En — prestur rétti ögn úr sér á hestinum
40
V IK A N