Vikan - 10.12.1959, Side 41

— hvor þeirra mundi geta gert Áslaugu ham-
ingjusamari? Þvi að ánægð hatði hún verið á
Hrauni fram að þessu. Engri manneskju var fært
að leyna þvi til lengdar, ef hún undi hag sínum
illa, það var því enginn vafi á því, að Áslaug
hafði verið ánægð og full af áhuga fyrir þeim
fjölmörgu nýju verkefnum, sem hún færðist í
fang, og sambúð þeirra hafði verið góð. Hvers,
sem Áslaug kunni að hafa minnzt frá liðnum
tíma, þá hafði hún þó ekki látið það skyggja
á nokkra samverustund þeirra, þangað til hann
kom. Engin kona, ekki einu sinni móðir hans,
hafði sýnt honum slíka ástúð og nærgætni sem
hún, það var sem hún uppfyllti óskir hans jafnvel
áður en hann lét þær í ljós. Og í nótt, þegar
hann kom inn til hennar eftir að hafa beðið
hennar lengi niðri, kom inn í svefnherbergið þar
sem hún lá í rúmi sínu með hendur spenntar
undir hnakka, og brjóstin undarlega ólgandi undir
hvítu líninu, jafnvel þá hafði hún verið reiðubúin
að láta að vilja hans, vera honum blíð eins og
ætíð, er hún fann að hann óskaði þess. Aðeins
eitt ljós logaði inni í svefnherberginu, kerti, sem
stóð á náttborðinu og líkt og í ósjálfráðri vörn
færði hún andlit sitt betur inn í skuggann, en
þó ekki nógu fljótt til þess að hann sæi ekki, hve
hún var óvenjulega heit í vöngum, dimmrjóð,
í augum hennar brann annarleg glóð. Honum
varð strax svo kynlega þungt fyrir brjósti við
þessa sýn, en þegar hún tók hendurnar undan
hnakkanum og rétti þær til hans tók hann um
þær og laut ofan að henni, en þá var það að
hann hrökk til baka, það var sem hjartað týndi
slögum sínum og blóðið frysi í æðum hans. Hina
sömu sérkennilegu angan, sem fylgdi Úlfari lagði
af hári hennar. Hann stóð stundarkorn hreyfing-
arlaus og tak hans á höndum hennar slaknaði,
þær féllu máttlausar niður á sængina, en hann
fékk loks stunið upp með erfiðismunum: „Það
er orðið framorðið, en, en ... vaktu ekki eftir
mér, góða, ég, ég, ætla niður aftur."
Hvílíkur fádæma heigulsháttur að krefja hana
þá ekki blátt áfram sagna, reyna að komast á
einhvern hreinan grundvöll, vita, hvað hann hefði
raunverulega að óttast og berjast svo eins og
maður gegn þvi. En nei, hann lötraði bara i
burtu, átti fullt í fangi með að stjórna stefnu
sinni svo reikull var hann í spori, en um leið
og hann fór út úr dyrunum fremur heyrði hann
en sá, að hún reis upp í rúmi sínu. En hvað
gerði hún svo, þegar hann var kominn niður?
Framhald í næsta blaSi.
FEVON ver hendur y8ar
FEVON ilmar þœgilega
FEVON er frábært fyrir barnafötin
FEVON þvær allan þvott
Aukið á hátíðleikann með skínandi björtum jólaþvotti,
V I K A N
41