Vikan - 21.01.1960, Qupperneq 21

En Þegar hún sér karlmann, fer um hana eldur,
og á götunni starir hún á buxur karlmannanna,
sem framhiá ganga, með sa"->a svip og menn horfa
,á favirra kvenna. Oftar en einu sinni hef-
ur ekki hurft meira en mynd af nærfatnaði karla
eða sundfötum í tímariti til að æsa hana.
Hún hefur gert allt með Ma-’etti, sem hún hofur
gert með mér. Hún hefur lika gert hað með
öðrum mönnum, alltaf s;ðan hún nAð! þroska.
Enginn hhiti karlmannsins, og engin löngun hans
vekur v'ðbióð hennar
Ég þjáist, þegar ég veit af henni i örmum
annars manns, þvi að ég get ekki annað en hugs-
að mér hveria athöfn þeirra. en þó veit ég. að
hún vreri ekki hún siálf. ef hún gerði þetta ekki.
Hofði ég kosið mér hana?
Ég hef skrifað þetta af ósettu ráði, vegna þess,
að þegar hún kom t:l min, hefði svo getað virzt,
sem ég væri að biða hennar. Það var þá um
kvöldlð, sem ég tók ákvörðun mína.
Við Viviane förum út að borða með suður-
ameríska ambassadornum eftir k'ukkustund.
Konan min ætlar að vera i nýju ' k’ól, sem hún
hern,r l-'t'ð gera fyrir het.ta boð Ég verð að
klæðast k!ólfötum, en það hos‘ar mig að koma
he:n aftur og skipta um föt r.ður en ég fer til
Yvette
Yvætte verður ekki svona lasln t'l ell;,:ðar S^m
stendur hefur hún ga-"an af hinn’ nýiu t'lveru
sinni. 1 gæ-. þegar Jeanine. þiónustustúlkan
hennar, var að bera fvrir okkur te'ð. sagð’ Yvette:
— Þú ættir að s'"na henni ástarhót líka. Þá
væri þetta e:ns og kvennabúr.
Jeanine, sem snéri bak: i ok’-ur. mót^ælti ekki,
og ég er viss um, að hún heíði ekkert á móti
þessu.
— Þú yrðir áreiðanlega ánægður með hana.
Skvldi hugsunm um kvennabúrið halda henni
í skefjum lengi? Þegar hún fer út aftur mun ég
lifa í sífelldum ótta, ekki áðein? um að þún hitti
Mazetti aftur af tilviljun, heldur að hún taki
o!nhvern annan upp á arma sina.
Hún oret’ svo sem átt það til. að halda beint
h'':—> t!’ l;/iazetti, þegar hún fer út, þrátt fyrir
ö” l"',o’"ð:n
ff’ g"t ek’-! f'ntt til hennar elskhuga. og ein-
hve-n tfma fer hún að hrá þá — jafnvel gæti
hvpfin sem gengur fyrir gluggann hennar,
'•ok:ð þá þrá.
Trvinme or i raun!nni sú e:na, sem tekur þetta
sn-'bnnd okkar e:ns og okkert sé. Ég veit ekki
hvar hún hofnr unn'ð rgur. M:g minnir að mað-
u-'nn á r"ðningarstofunni hafi talnð eitthvað um
hðtei í Viohv oða emhverri smáborg.
Þnð er bar!ð á dvrnar. Albert er f stiganum,
og ég ve!t hvað hann ætlar að segja áður en
hann opnar munninn.
— Segðu frúnni. að ég sé að koma.
Ég verð að fara að klæða mig, en fyrst þarf
ég að gefa Bordenave Framháld
E- hnð vegna. aldurs mins’
Ef til vill. En þó er það ekkert af brnytium
v'ðhorfum, sem a'dur'nn hefur i för moð sér og
alk ekki af no'nni þörf hjá r~ér fyrir yngri konu.
Ég veit, að nú minn'st ég á vandamál, sem
oftast er rætt í gamn!, vegna þess, að það er
av.ðveldara að taka það á þann hátt. En oft.ast
gerum v'ð ganan úr því sem vlð óttumst.
S' aðreyndir!
Staðreyndin er sú, að ég get ekki lifað án
hennar, og ég þj':st likamlega þegar ég er fjar-
vistum við hana E'.nnig að ég þarf að frnna hana
í nálægð fylgjast með lífi hennar og vita, að hún
sé ónægð
Það er enn eftir ein ástæða en það trúir henni
eng'nn: löngunm til að gera einhvern hamingju-
saman og halda hlífiskildi yfir einhverjum — ein-
hverjum, sem þú dregur upp úr svaðinu. og sem
veit að hann á þér allt að þakka — sem fellur
aftur í svað'.ð, ef þú slepplr takinu
Er það ekki einmitt af þessari ástæðu, sem
sumt fóik hefur hjá sér smáfugla í búri, eða
fiska í keri, hunda eða ketti, og sem foreldrar
eiga svo erfitt r-eð að sætta sig við, að börnin
þe'rra lifi sínu eigin lífi?
Er það kannske þetta, sem angrar Viviane, að
ég er að fjarlægjast hana? Hef ég ekki lika þjáðst
á hverjum laugardegi, þegar ég hugsa mér Mazetti
hjá Yvette?
I dag er laugardagur og i kvöld get ég farið
að hitta hana. Það verða ekki fleiri bölvaðir laug-
ardagar, grimmir laugardagar. Ég er þreyttur,
og þaninn til hins ýtrasta, en hún býr hérna rétt
hjó, svo að ég kvelst ekki lengur.
Ekki þannig að ég sé hamingjusamur, en ég
kvelst ekki lengur.
Aðrir erfiðleikar steðja að mér. Ég finn þá
hvolfast yfir mig um leið og ég ætla að reyna
að fara að vera rólegur Mestar eru áhyggjurnar
af því, að likami minn haldi ekki út. Ég er farinn
að óttast þessi áhyggjuaugu og samúðartiliit
fólksins í kring um mig. Hvað myndi ske, eí ég
yrði rúmfastur?
Ef ég fengi aðsvif í skrifstofunni, gæti ég sagt
þeim að fiytja mig til Yvette. En myndi ég verða
fær um að segja svo fyrir?
En ef ég yrði veikur, myndi Viviane þá ekki
lcoma og fara með mig heim?
Ég vil bara ekki skilja við Yvette, hvað sem
það kostar. Svo að ég verð aðeins að reyna að
haida mér á íótunu.a og á morgun ætla ég að
spyrja Pémal hvort ég ætti ekki að leita ráöa
e.nhvers sérfræðings.
— Þú ættir að sýna Jeanine ástarhót
líka. Þá yrði þetta eins og kvcnnabúr.
►

i ;