Vikan - 21.01.1960, Qupperneq 29

hyggjur aí neinu.
Hann leit i kringum sig og kall-
aði:
Hut.
Pn það var ekki Rut, sem reis úr
stólnum við gluggann. Það var roskin
kona með arnarnef og fjörleg dökk
augu. Hún var í kjól úr alpakkaefni
og með hatt. Honum virtist hvort
tveggja hafa verið í tízku fyrir að
minnsta kosti þrjátíu árum.
Ég er Emma, frænka Rutar.
Hann spurði, ákaflega óhamingju-
samur:
Hvar er Rut?
Ég sendi hana heim til að sofa,
sagði Emma frænka þurrlega. Mér
fannst ekki viðeigandi, að hún væri
ein hjá karimanni á nætuiþeli. Hún
kemur aftur kl. tólf.
Hún leit rannsakandi á hann.
Ég geri ráð fyrir, að hún hafi ver-
ið nógu mikið flón til að trúa yður
fyrir tilfinningum sínum, hr. Porter.
Leyfist mér að spyrja: Hafið þér end-
urgoldið þær?
Ég hlýt að vera með óráði, hugs-
aði Jamieson Porter, þetta getur ekki
verið raunverulegt. En hvað um það,
ég verð víst að svara, hvernig sem
í öllu liggur.
Mér finnst Rut yndisleg stúlka, og
ég vil fyrir alla muni ekki missa hana
sem einkaritara. E'n annars ...
Emma frænka sendi honum fyrir-
litningaraugnaráð.
Mér þætti gamar. að vita, hvað þér
hefðuð gert án hennar í gærkvöld.
Þér skuluð ekki halda, að ég van-
meti það, sem hún gerði fyrir mig í
gærkvöld, sagði hann þrjózkulega.
En ég hefði áreiðanlega getað séð um
mig sjálfur. Ég hefði hringt í hjúkr-
unarkonu.
Það hlýtur að vera óskemmtilegt
að eiga svo fáa vini, að maður verði
að borga fyrir að láta hjúkra sér, ef
maður veikist, sagði Emma frænka
hugsandi.
Hann krosslagði armana og horfði
beint framan í hana.
Ég gæti nefnt yður að minnsta
kosti einn tug fagurra kvenna, sem
vildu æstar fá að stunda mig.
Það hnussaði í Emmu frænku.
Nefnið eina.
Lísa Clairmont, sagði hann og
teygði sig eftir símanum, sem var
við rúmið.
Nú skal ég sýna yður, að ég hef
rétt fyrir mér. Halló, Lísa, sagði
hann, þegar hann heyrði hina fögru
rödd vinkonu sinnar. Hefðir þú ekki
gaman af að leika hinn miskunnsama
Samverja? Ég ligg þungt haldinn af
malaríu. Nei, það er alveg satt. Hann
hlustaði þegjandi nokkra stund. Síðan
lagði hann tólið á og setti upp
vandræðalegt bros. Hún hélt, að ég
væri að gabba sig.
Það var synd, sagði Emma frænka
og setti stút á munninn. En viljið þér
ekki reyna eina af hinum?
Hann tók upp talnemann og valdi
númer.
Cýnthia Cassel hefur það alfalleg-
asta, dökkrauða hár, sem ég hef á
ævi minni séð, sagði hann, og hún er
ein allra bezta vinkona mín. Halió,
Cýnthia? Hann sendi E'mmu afar
þýðingarmikið augnatillit. Hvernig
líður þér? Það var gott að heyra. En
mér líður ekki eins vel. Nei, það er
eitt af þessum malaríuköstum, sem
ég fæ alltaf öðru hverju. Hvað segir
þú um að koma hingað og stunda mig
í veikindum minum? Smitandi? Nei,
það held ég ekki.
Hann þerraði svitann af enninu og
andvarpaði.
Nei, ég skil það vel. Auðvitað
máttu ekki hætta á að bera út veik-
ina til allra hinna í leikhúsinu.
Hann lagði tækið á.
Hún sagðist mundu senda mér
blóm.
En það var enga miskunn að finna
hjá Emmu frænku.
Getið þér ekki hringt til einhverra
fleiri? Þær voru víst ekki færri en
tíu, skildist mér.
Hann leit hugsandi á Emmu.
Ég er ekki viss um, að ég vilji tala
við fleiri. Það er undarlegt, ég hélt
alltaf, að þeim væri ekki alveg sama
um mig.
En hvað um yður sjálfan? spurði
Emma frænka.
Að vissu leyti er mér hlýtt til
þeirra allra. E'n ég held, að mér hafi
aldrei dottið í hug að íeggja neitt í
sölurnar fyrir þær. Þetta er því ekki
meira en ég á skilið.
Það er nú vant að vera svo, sagði
Emma frænka hátíðlega.
Hann leit beint framan í hana.
Það, sem af er ævi minnar, hefur
mér liðið vel, og ég hef skemmt mér
oft og vel, sagði hann og brosti, en
var nú samt hálfhnugginn á svipinn.
Já, það hefur bara verið gaman. Það
hefur alltaf kitlað mig þægilega,
þegar fólk hefur horft á eftir mér á
götunni og sagt: „Að hugsa sér, að
hann skuli ekki vera eldri, og samt
orðinn svona frægur."
Þér hljótið að vera orðinn að
minnsta kosti þrjátiu og fjögra, sagði
Emma frænka.
Hún hafði tekið sér stöðu við speg-
ilinn og lagaði á sér hattinn sinn
skringilega.
Ég held, að Rut* sé að koma upp
tröppurnar, sagði hún. Ég kom til
borgarinnar til að skoða blómasýn-
inguna miklu, svo að ég verð að fara
að hypja mig.
Hún sneri sér við í dyrunum.
Þér eruð verulega viðkunnanlegur
náungi, sagði hún. Það hefur bara
verið látið allt of mikið með yður.
En ég kann vel við yður.
UT kom inn, um leið og Emma
ætlaði að ganga út. Hún hafði
heyrt síðustu orðin og hló.
Þetta er nú á við ástarjátningu,
— að minnsta kosti þegar það kemur
frá Emmu frænku, sagði hún.
Uss, — truflaðu mig ekki, sagði
hann, ég er að hugsa.
Hún stakk hitamælinum upp í
hann.
Ef þú ert að hugsa, þá er það á-
reiðanlega um stelpur, sagði hún
striðnislega.
E'ipmitt, umlaði hann með hita-
mælinn upp í sér.
Hugsanir hans dvöldu við þá stund,
sem hlaut að koma, er konurnar,
þessar undursamlegu verur, hefðu
misst allan áhuga á honum. Hann
sá íyrir sér heldur óskemmtilega
framtíðarmynd aí sjálfum sér, —
með ístrumaga og skalla, og heyrði
um leið unga, efnilega leikkonu segja
við stallsystur sina? Auðvitað verð
ég að láta sem mér litist á hann,
hinn fræga Jamieson Porter, en
raunar er hann ekkert annað en gam-
all og leiðinlegur kvennabósi.
Það fór hrollur um hann. Og sjálf-
um sér til mikillar undrunar varð
honum allt í einu ljóst, að hann hafði
alltaf dreymt um konu, sem tæki á
móti honum með hlýju, þegar hann
kæmi þreyttur heim, og hughreysti
hann, þegar á móti blési. Hann þaifn-
aðist konu, sem hann þyrfti ekki að
stjana við, gefa orkideur og kampa-
vín, konu, sem hann gæti gefið eitt-
hvað af sjálfum sér og elskaði hann
á móti af grunni hjarta síns.
Framhald á bls. 31.
RAFGEISLAHITUN H.F. EINHOLTI 2
SIMAR 14284 - 18600 - 18601
VIKAN
29