Vikan - 21.01.1960, Qupperneq 33

Hér kemur svar til manns, sem
vill ekki láta nafns síns getið, en
bréf hans er svo langt, aS ekki er
viðlit að birta það.
Kæri 21 árs.
Eins og máltækið segir, er of
seint að iðrast eftir dauðann.
Mig langar ekki til að vera dóm-
hörð við þig, þú munt hafa nóg
að bera, en ósköp finnst mér þú
hafa farið ólánlega að ráði bínu.
Eftir bvf sem þú lýsir þessu
önu í bínu langa og hreinskiln-
islega bréfi, ertu núna eyðilagð-
ur og niðurbrotinn vegna þess,
að stú’kan þín vill ekki taka þig
aftur f sátt, og segist eráta fögr-
um tárum, en hvað ho,dur bú. að
stúlkan sé búin að gráta og kvelj-
ast, þegar þú hefur verið úti að
skemmta þér án h»nnar og hún
fór að gera sér lióst. að bú varst
að gerast henni fráhverfur?
Þú áttir vitaskuld að tala við
hana í hreinski'ni um ástæðuna
fvrir því, að þú svnd'r h°nni
áhugaleysi. Hún h°fði ski^ð big,
og það h°fði verið heilbrieðara
en vera úti fram á naptur tii að
revna að forðast hana. Svo áttir
þú anðvitað að leita læknis. Hann
hefði getað hjálpað bér. Nóg um
það. Þú ert a'v°g hissa á. að
ást hennar sku’i h°fa g°t.að kó’n-
að o(r dáið út. á há’fu ári, en það
er ekkert óeðlilegt. Mér finnst
þessi góða stúlka hafa verið ó-
venjulega umburðarlynd allan
þennan tfma.
Jæja, hvað er þá hægt að gera,
úr því sem komið er? Mér finnst,
að þú ættir nú að einbcita þér
að bví að mennta þig, reyna að
verða sá maður, sem þessi unga
stúlka gæti fullkomlega treyst og
lit.ið unn til. Eins og er, þorir
hún ekki að leggia út í bá óvissu,
sem það er að búa með þér, og
er bað skiljanlegt.
Fvrir alla muni verður bú að
hætta að sitja fyrir st.úlkunni, —
upp úr því er ekkert að h°fa
n°ma ergelsi. Það er ekki hægt
að nevða manneskiu til að elska
sig. Þú verður að sýna og sanna
í v°rki, að þú sért ást°r h°nn°r
v°rður, þá er ekki ólíkl°gt, að
hitt komi af sjálfu sér. Ef ekki,
v°rður þú að reyna að t.aka bví
eins og maður, bví að tím:nn
læknar öll sár, eins og þú sjálf-
ur segir.
Þá kveð ég big með innilegum
ósknm um, að aiit megi ganga
ykkur í h°g og vkkur m°gi auðn-
ast að höndia hamingjuna aftur
og halda henni.
Þfn Aldís.
★
Kæra AIcHs.
Mig lansar til að skrifa hér út
af vandamáli minu, bvi að ég bvk-
ist vita, að það séu fleiri mæður
en ég, sem eiga við likt að striða.
Dætur minar tvær, sem bafa alltaf
verið svo góðar og elskulegar, hafa
nú breytzt, og öll ástúð og innileiki,
sem þær sýndu mcr ávallt, er nú
rokinn út í veður og vind, og ekk-
ert virðist eftir nema mótþrói og
aðfinnslur að öllu, sem ég aðhefst
eða álít.
Mér er fullkunnugt um, að telpur
geta verið erfiðar á gelgjuskeiði,
en þetta tekur þó út yfir allan
þjófabálk, því að svo langt ganga
þær í, mér liggur við að segja kvik-
indishætti sinum, að þær hætta ekki
að erta mig, fyrr en þeim hefur
tekizt að fá mig til að gróta.
Ég er ein um að ala þær unp og
hef kannski verið of eftirlát við þær,
en það er hægara sagt en gert að
h&lda uppi aga nú á tímum. Ég
reyni að fá dætur minar til að koma
heim á sómasamlegum tima á
kvöldin, en sú eldri er vægast sagt
ósvifin, ef ég held þvi til streitu.
Hvað get ég gert? Ég er orðin svo
þreytt og taugaveikluð.
Sigrún.
Svar: Mér bvkir m’ög leitt að
hevra um erf'ðleika þína, Sigrún
mín, en ég held og vona. að þetta
sé aðeins tímnbil, að ví=u erfitt
tím°bii. en öll él birtir upp um
síðir. Eins og þú s°gir, er þetta
áre'ðanlega vandamál margra
mæðra og h°imila, sem foreldrer
revna auðvitað að mæta með
skilningi og umburðnrlyndi, eft'r
því sem hægt er eð ætlast til.
Þó v^rður að kr°flnst kurteisi
og tillitss°mi af börnunum pð
vissu m°rki, ann°rs er h-"t,t, v>ð,
að framkoma þeirra verði óþol-
andi.
Því er oftast þannig far5ð. ef
maður r°vnir að koma u""'iing-
um í skilning um. að m-ður sé
lasinn og jjreyttur. að há fær
maður að vita, hvað maður sé
leiðinlegur og að það sé ekkert
varið f að vera heima. Leyfi
maður sér að vara við freisting-
um þeim, sem kunna að verða
á vegi þeirra, þá er maður aga-
lega gamaldags og veit ekkert
um lífið. Reynandi er að setja
nokkrar fastar reglur og siá um,
að þeim sé fylgt, ef ekki, þá
segja þéirri eldri, að hún sku'i
reyna að fá sér vist í húsi og sjá
um sig siálf, og þeirri yngri, að
hún verði send í heimavistar-
skóla.
Mörgum finnst ef til vill, að
þú ættir að reyna að tala um
fyrir þeim, en hrædd er ég nm,
að það sé gagnslaust. Þú verður
að reyna að vera ekki of við-
kvæm og hugga þig við, að þetta
tekur enda og að flestir ungbng-
ar verða skilningsríkari með ár-
unum.
Kær kveðja,
Aldís.
Ald’s min.
Mitt vandamál er bað. að maður'nn
minn tekur oft með sér heim 1 mat
menn, sem hann hefur viðskipti v'ð,
og stundum án bess að láta mig vita
fvr’r fram. Ég skil vel, að betta er
bæði ódvrara og skemmtilegra fvr!r
hann. en fvrir mig g°tur bofta stund-
um ko’~,:ð sér ákaflega illa. bví að
ég b'5 vfirleitt ekki til me!ri mat en
ég veit. að fer í hverja máltíð. Þar
að auki er ég með smábörn og hef
mik'ð að gera Maðurinn m!nn áfeú-
ist mig og segir. að ég sé Htil stoð
fyrir sig á bessu sv'ði og °ð ekkert
meg'' út af bera. til bess að ég verðl
s'moill ng ó~'ögu,eg. Oetur bú nú
ekki gefið mé- gntt. r*ð. Ald!s mín?
Með bakklæti o" ,rv°8ju.
Guðrún.
Yrvra Ovfjrvn.
fin skj7 'iv’7. oð hpftn. nn+v,r vprtfi
erfitt ,éu*1,!uMi. P.v. rr.pfí ofdð’i.*v>, v’7'ig
on 8'i'nh'tiVi fv'-irhtinnni, rr * *7 hpt+a
nií ofí vprn v!fí"/:fírinlpnt. f fvrxfa
laqi ætlast gesturinn ekM t.il svo
mikils, Jienar honum er boOsO svnna
fyrirvaralaust, heim á heimili. ÞnO
qetur vpr:0 áncett aO eiga alltaf
ihp.ima eitthvaO af mat, sem, qeit'n-
ist. t. d súvuyakka. ÞaO drúqir
matinn ótrúleqa mikiO. ef höfO er
góO sú.ya á undan. Gott er aO eiqa
qrænar baunir oq nokkrar rrekm-
dós;r. — vp.ninlenur fiskbi’tOingnr
get.ur verifí fv.llboOlenur matnr mpö
göOri rækiusósu. In/lnslt er aO hafa
svo dósaávexti í eftirmat on bera
smákökur mrO. Mundu aO eiga
alltaf eitthvaO gott í kökukassan-

SKAKÞATTUR
E. Z. Adams — Torre
New Orleans, 1924.
Hvitur leikur og vinnur.
Lausn: 1. Dg4, Db5. — Ef 1. ..
DxD, 2. HxHe8 og mátar — 2. Dc4.
— Nii má hvorki H né D drepa. •—
2. .. Dd7, 3. Dc7, Db5, 4. a4, Dxa4,
5. He4, Db5, 6. Dxb7 og svart-
ur gafst upp, þvi hann getur ekki
lengur varizt tapi.
Lærdómsríkt dæmi
Englandi, 1949.
Hvitt: E. G. Berg
Svart: G. H. Edwards.
1. e4, e5, 2. Rf3, Rc6, 3. Bb5, a6, —
Spánski leikurinn, sem er kennd-
ur við þann, sem fyrstur notaði
hann kerfisbundið i keppni, Ruy
Lopez, spánskan skákmeistara sem
var uppi á 15. öld. — 4. Ba4, Rf6,
5. o—o, b5, — Ekki leikið sam-
kvæmt kenningum Ruy Lopez. Leik-
urinn er ekki tímabær alveg strax,
Lopez gamli vildi láta lcika furst
Be7, 6. Ile1, b5, 7. Bb3, o—o, og
er þá komið hið venjulega og mest
teflda afbrigði i spánska leiknum.
— 6. Bb3, Bc5, — Þetta er lika
úr spánska Iciknum
slæmur leikur eins og kemur i Ijós,
bezt var 6. . . d6, þó hvitur vinni
þá peð með 7. Rg5, d5, 8. exd5,
Rdb, .9. c3, RxBb3, 10. DxbS, Dxd5,
11. Hel, DxD, 12. axb3, Bd6, 13.
<74 og svartur getur ekki með góðu
móti valdað yeðið á e5. — 7. Rxe5,
— Sýndarfórn, sem yfirleitt gefst
vel fyrir hvitan. — 7. .. RxRe5,
8. d4, Bb6, —Nú var nauðsynlegt
að leika 8. BxdU, 9. DxBdi, d6,
10. c3, c5, 11. Ddl, 12. Bc2 Bb7,
13. f3 on hvitur hefur betra tafl,
m. a. vegna þess, að hann hefur
báða biskupana — biskupaparið —
sem yfirleitt er talið hagstæðara. —
9. dxRe5, Rg8, 10. Dd5, hótar Dxf7
mát og DxHa8 og svartur fær ekki
varizt bóðum þeim liótunum svo
hann gafst upp.
um.
Einnig er ágætt afí bvrja máltiö-
ina meö svokölluöum „hor*
d'œuvre". Þá notar maGur þaö,
sem til er, t. d. síld, sardínur,
harðsoOin egg. tómata. gúrkur
o s frv., oq raöar J>ví fallpga á fat
og ber meö brauö og smjör.
Sem sagt, vertu álltaf viöbúin,
og hafOu álltaf til smálager heima.
Svo skaltu láta bezta dúkinn pinn
á boröiö og fálleqasta matarstelliö
þitt. Þaö gerir sitt til aö auka
ánægjuna.
Kœr kveöja.
Aldís.
Kæra Aldís.
Ég veit, að í rauninni líður mér
svo vel, að ég ætti ekki aö hafa
um neitt að kvarta. Börnin min og
ég höfum allt, sem við þurfum, og
meira en það. En það, sem mér sárn-
ar, er, að það er eins og ég sé ekki
fullorðin manneskja með heilbrigða
skynsemi. Maðurinn minn sér um öll
innkaup, allan fatnað á okkur velur
hann og kaupir, ég bara tek á móti.
Hann lætur pússa upp og gera i stand
í húsinu eftir sinu höfði, oft og tið-
um að nauðsynjalausu, að því er mér
finnst. Honum finnst Þá ég vera van-
VIKAN
33