Alþýðublaðið - 06.02.1923, Page 2

2
Manidrápabyljirnir náigast.
Hyað liefir stjómin gert tll að
yernda mannslífin?
Eftir nokkra daga byrjar vetr-
arvertíðin við íslard, skpiin
leggja út með fullri skipshöfn
en þau koma sjaldnást öll inn
aítur þegar.vertíðinni er lokið,
og á sumum þeirra hefir skips-
höfnin þar að auki týnt tö!u
þeirra, sem sjórinn hefir skolað
út.
Manndrápin á vetrarvertíðinni
er einhver hin ábyggilegasta
staðreynd, scm þessi þjóð getur
reiknað með fyrirfram. Fleiri
eða færri farast á hverju ári;
siðastliðið ár var það þrícifruð
taia, sem sjórinn tólc. Enginn
veit hve margir þeir verða á
komandi vertíð.
Ég hef margskrifað um það, hve
samvizkulaust og fyrirlitlegt það
er, að tíma ekki að verja neinu
til þess að vernda mannslífin á
sjónum við Island. Landið vantar
sýniiega ekki fólk til að drekkja
því í sjónum. Það er að eins
þegar að ræða er uin landnám á
Grænlandi eða opnun nýrra
bjargræðisútvega fyrir fólkið, að
landið má ekki missa fólk!
Manndrápabyljirnir koma og
skipshafnimar farast. Raðir sjó-
druknaðra manna flykkjcst í vot-
um skinnklæðum inn í stjórnár-
ráðið með starandi sædrektum
augum og spyrja rjettan hlutað-
eiganda: »Morðingi<, hvað hefir
þú gert til að tryggja líf okkar
við atvinnu vora? Og ekkjur,
foreldrar, börn og systkyni hrópa
bölvun yfir >morðvarginn< og
biðja grátandi óbæna yfir þeirri
stjórn, sem daufheyrist við því
að vernda mannsl'fin og bölv-
unin verður að svörtu skýi alls-
hérjar fordæmingar yflr tukthús-
inu við Lækjartorg.
Hvað segir þú, lesári góður,
um siðferðislegan stjórnmála-
þroska í landi, sem ver meira
fé til lystilegra utanfara allra
ráðherra sinna með fríðu föru-
neyti, en til brúklegra veðurað-
varana til að tryggja líf þúsunda
manna á sjónum við ísland. Ef-
laust hefir ráðherrasveitin notið
margra Iystilegra sælustunda er-
lendis síðastliðið ór, en þær hafa
AL'ÞÝÐUBLAÐIÐ
á engan mátt dregið úr né vegið
upp á móti dauðastríði þeirra
200 manna er fórust alls Í sjóinn
við ísland árið það né bölvunár-
fári því, sem fráfall þeirra breiddi
út frá sér, til allra hliða.
Ég trúi á fjármálasnilli lands-
stjórnarinnar eins og hún birtist
í þverrandi tryggingarfé »bank-
anna, í versnandi fjárhagsvand-
ræðum, dýpkandi skuldafeni er-
lendis, íyrirsjáanlegum traustmissi
bankanna og gjaldþroti lands og
þjóðar. Og þótt bæði þjóð og
stjórn kunni að vera sammála
um að fljóta þannig sofandi að
feigðarósi fjármálanna, útilokar
þetta ráð þó ekki að tekið sé
tii yfirvegunar, hvort ekki svari
kostnaði að verja litlu fé til
tryggingar mannslífanna, lífa fyr-
irvinnendanna, á sjónum, og hvort
þjóðinni væri ekki hagur að því
að verja nokkru fé til veðurað-
varanna, til þess að spara sér
skipsskaðana, þungan skátt, sem
þjóðin geldur tií heimsku sinnar
á hverju ári.
Núverandi stjórn hefir, svo
kunnugt sé, ekki geit neitt til
þess að vernda mannslífin á sjón-
um, þrátt fyrir allar aðvaranir.
Þegar manndrápabyljimir byrja
og manndrápin verða aftur dag-
feg tiðindi þarf nú ekki lengur
að spyrja hver ber ábyrgð á
þeim. Stjóinin hefir með að-
gerðarleysi sínu sjálf ákallað blóð
þeirra og böívun landsmanna yfir
höfuð sér.
Þegar ég benti fyrst á nauð-
syn veðurstöðva á Grænlandi og
veðuraðvarana á íslandi lét ég
I veðri vaka, að ég mundi láta
mig nokkru skifta framkvæmd
þess máls, og vilji stjórn og þing
ekki vinda bráðan bug að því
að komá þessu máli í framkvæmd
skal heldur ekki hjá líða að bent
verði á morðingjann þegar mann-
drápabyljirnir skella fyrirvára-
laust yfir miðin og tugum og
hundruðum sjómanna er sópað
burt úr tölu lifenda.
í '
Jón Dúason.
BæjargjaldafnuuTarpið nýja
var samþykt á síðasta bæjar-
stjórnarfundi.
Sfætnrlæknír í nótt Matthías
Einarsson.
Sparnaðarmðl.
Ný uppgfitTun?
Háttv. þingmaður, Þorleifur
Guðmundsson, hélt í fyrravetur
ræðu mikla1) á alþingi um ráð
við atvinnuleysi, þá er niðurfell-
ing á prentun Alþingistíðindanna
var á dagskrá. Komst hann
meðal annars svo að orði (sjá
Aiþtíð. C., bls. 28): »Sem betur
fer, er ástandið með þjóð vorri
í þessum efnum enn þá ekki
orðið verra en svo, að hver
maður, sem fulla krafta hefir og
vill2) vinna, hann getur einhvers
staðar fengið atvinnu. Það er
sauðarskapur fólksins sjálfs, sem
kemur því í þetta öngþveiti.<
Og svo bætti hann við svo feldii
bjargráðaklausu: »Hingáð safnast
aliir til höfuðstaðarins, sem
sauðir í rétt, í stað þess að vera
úti á heiðum á beit3).<
Hvort er hér um misheppnaða
fyndni að ræða, sem ekki getur
talist sérlega þingmannsleg, eða
er þetta sagt I fljótfærni og
hugsunarleysi og á þá að teljast
markleysuhjal, sem þingmaður-
inn þá hefði átt að biðja þing
og þjóð afsökunar á, eða er
þetta sannfæring þingmannsins
og ætlað fáfröðum til leiðbein-
ingar ? Um það ætti þingmaður-
inn sjálfur að geta gefið óijúg-
fróðastar upplýsingar.
Setjum svo, áð síðasta tilgátan
sé réttust. A. m. k. er vingjarn-
legast í þingmannsins garð að
álykta svo, meðan haun hefir
ekki gefið áðra skýringu.
Hvað munu þá margir þeirra,
sem átvinnulausir kunna að verða
t
næsta vor, eftir að snjóa leysir,
treysta sér til að fylgja heilræð-
um, og íara t. d. upp á Hellis-
heiði á beit?
Hv. Þ. G. vildi þÍDgmanna sízt
láta prenta þingræðurnar. A. m.
k. talaði enginn skarpara gegn
prentun þeirra en hann. Sé sfð-
asttalda skýringin á orðum hans
Utn réttiuá og beitina sanni næst,
hví máttu atvinnulausir menn þá
ekki eiga kost á áð kynna
sér heilræði hans?
Ouðm. jR. Ólafsson úr Grindavík,
!) Prentararæðan mikla,
2) Leturbr. i Alþtíð.
8) Leturbr, hér,