Vikan - 29.09.1960, Qupperneq 14

MúítukáUfJ
Þegar öllu er á botninn hvolft,
var tilviljunin ein að
kránni
14
Nú líður mér þolanlega með borðið, stólinn
og iegubekkjarræksnið. Ef ég leggst fyrir, hvín
í fjöðrunum, sem sti'ngast í hrygginn á mér, og
of ég sezt á stólinn, þarf ég ekki að iða mér
ýkjamikið tii þess að heyra sársaukaýlfrið i
honum. Ég bý í kjallara Morrisonsverksmiðj-
unnar, og bráðum verð ég að leggja í eftirlits-
ferð. Ég þarf að opna sautján dyr, eftir aö
Morrison yngri fékk sér nýju skrifstofuna.
Ég sit og finn dragsúginn bita í bakið á mér,
og það er allt annað en þægilegt fyrir gamlan
mann, sem fer að syngja sitt síðasta. Myrkrið
grúfir þétt og kalt úti í lieiminum, sem lukizt
hefur um mig og smám saman þrengt meira og
meira að mér. En ef ég minnist hins liðna,
gieðst ég jafnan yfir gömlum ininningum, þótt
ég ætti ef til vill að gleyma sumum þeirra.
En hvernig getur maður streitzt gegn til-
viljuninni, sem virðist brjóta i bága við for-
sjónina?
IJm þetta leyti nætur minnist ég dóttur ávaxta-
kaupmannsins Murrinis. Hún hét Varinia. Einn-
ig minnist ég úrsmiðsins Zaleski. Hún, sem átti
augu heitari en eldurinn sjálfur, — liann, sem
virtist fylgifiskur dauðans. Tilviljunin var
sannarlega að verki i kjallarakrá Bimmers,
Hlébarðanum.
Ég var þá yfirþjónn, sem eiginlega táknaði
ekki annað en það, að ég var sá, sem átti að
’já um að koma drukknu fólki nálægt húsverð-
•num, sem var blökkumaður, en hann tók
drykkjuræflana síðan að sér og fór með þá
eins og hann lysti.
Kráin var eiginlega næsta furðuleg, og ann-
að get ég ekki sagt staðnum í heild til hróss.
Kráin hét Hlébarðinn og átti sér auðvitað sögu
að baki. Nafnið kom frá sirkustemjara, sem
kom þangað eitt sinn með taminn hlébarða i
oandi. Hann pantaði mat handa sjálfum sér og
skepnunni og lék sirkuslistir á kránni fyrir svo
sem fimmtíu lafhrædda gesti. Þetta var, áður
en Bimmer tók við, en upp frá þvi hét kráin
Hiébarðinn. Og þar sem enginn heyrir til mín
núna, ætla ég að leyfa mér að segja, að óút-
reiknanlegir duttlungar skepnunnar loddu ein-
hvern veginn við stofnunina upp frá þessu.
AUar sögur hefjast eiginlega á því, er manni
er bjargað inn 1 þennan heiin eftir öllum kúnst-
arinnar regluin og heilsar heiminum með van-
þakklætisvæli. Síðan rekur liver atburðurinn
annan, og loks má þetta kallast ævi. Þannig
lýkur loks sögunni, sem gæti ef til vill verið
upphafið á annarri sögu, en þar ræður einnig
tilviljunin.
Vitringur nokkur er eitt sinn sagður hafa
sagt, að fögur stúlka, sem ilmar af smyrsli og
ber perlufesti á hvítum barmi sinum og skrjáf-
andi skartgripi á grönnum lótusfótum, sé fær
um að ná hvaða manni sem er á vald sitt.
Þannig var Varinia, hin unga dóttir ávaxta-
kaupmannsins Murrinis. Suðræn fegurð hennar
minnti á dýrmætan gimstein. Þótt hár liennar
væri ekki kolsvart á ítalska vísu, voru augu
hennar svört sem tinna og líkami hennar mjúk-
ur og vel skapaður. b»gar hún vaggaði sér í
/IKAN