Veðrið - 01.09.1972, Blaðsíða 31

Oft hef ég liugsað um hygmyndir þínar um hafísspár út frá liitamælingum á
Jan Mayen. Sumarið 1917 var það kaldasta sumar, sem ég man. Um miðjan
september var ég að slá á blautu engi. Ljárinn varð sívalur af klaka löngu
fyrir sólarlag, og í júlí var hitastigið oft 2 gráður að deginum. Trúlega hefur verið
lágt hitafar þá norður í höfum. Það stóð ekki á framhaldinu. Héraðsvötn komin
á hestís snemma í október, allir firðir fullir af hafís í janúar og frostið marga
daga 36—38 gráður hér. En mesta ísaár á þessari öld tel ég ísaveturinn 1902, því
þá kom ísinn tímalega og fór ekki fyrr en 11 vikur af sumri. Þá var víða lítið
gras það sumar, greri bæði seint og lítið.
Hafísinn er náttúruafl, sem mennirnir ráða ekki við frekar en eldgos og
jarðskjálfta. Aðeins ef menn mættu vita, að nú ræki ísinn að landi á næsta vetri,
gætu menn fækkað fénaði og birgt sig upp með brýnustu nauðsynjar. Það voru
ráð gömlu búmannanna, en frostin, kölin og grasleysið, sem fylgir ísaárum,
held ég að verði óþjált að sigra. Ég er á langri ævi búinn að sjá, að ræktaða
landið þolir illa kalda veðráttu, til muna verr en óræktað land, og mikið af
sáðgresinu þolir illa ágang búpenings. Ég er hræddur um stór vanhöld, þegar
farið verður að dreifa grasfræi um fjöll og öræfi. Það er víst, að á eftir þarf að
fara eitthvert hóf á átroðningi af fénaði, og þar með gæsum. Vandamálin clta
livert annað. Hróbjartur Jónasson.
BRUNABÓTAFÉLAG ÍSLANDS
Laugavegi 103 - Sími 24425
VEÐRIÐ — 67