Vikan - 30.03.1961, Blaðsíða 15

f þau sautján ár, sem ég hafði lifað, höfðu
samskipti min við kvenfólk verið næsta lítil.
Fyrst, þegar ég var strákur, hafði mér verið
i nöp við allar stelpur, eins og titt er um
stráka, en nú í seinni tíð var ég hræddur
við þær. Svo smeykur var ég, að í hvert skipti,
sem ung stúlka kom nálægt mér, roðnaði ég
upp í hársrætur, og ef þær yrtu á mig, stamaði
ég. Þannig liafði þetta gengið nokkuð lengi.
Einu sinni hafði ég þó ætlað að herða mig
upp og læra að dansa. Það var á sveitaballi
fyrir þremur árum. Þetta var þriðja ballið,
sem ég fór á um ævina.
Stöðugt hafði ég verið að telja kjark í sjálf-
an mig. .Og loks kom að því, að ég gekk að
bekknum, sem kvenfólkið sat á. Fjórar stúlkur
sátu saman. Þær voru flissandi og hlæjandi,
en mér fannst þær líta ósköp vingjarnlega út,
— svo að ég tók stefnuna á ]iær nær dauða
en lifi af innibyrgðum ótta. Ég var hikandi
og óákveðinn. Nú sá ég, að stelpurnar litu á
mig. Ég sá að þær pískruðu saman og lilógu.
Ég fann, að þær voru að hlæja að mér. Svit-
inn spratt fram á enni mér, og ég fékk ein-
livern ónotalegan verk í magann. En ég hark-
aði af mér, gekk að þeirri næstu og hneigði
mig. En um leið og ég lineigði mig beygði hún
sig niður og þóttist vera að tala við þá, sem
sat næst henni. Ég sá líka, að sú, sem sat
henni á hina hönd, hnippti í hana hlæjandi.
— Sérðu ekki manninn? Hann er að bjóða
þér upp.
TJm leið og hún sagði þetta, leit hún á mig.
Ég greip samstundis tækifærið og hneigði mig
fyrir henni. Hún stóð upp, og við byrjuðum
að dansa. Ég er að visu ekki viss um, að
það hafi verið margir, sem kölluðu þetta dans.
Ég reyndi að hreyfa fæturna í takt við músík-
ina. En það hafði endilega þurft að hittast
svo á, að leikinn var masúrki i þetta sinn,
og það, sem kannski verra var, að sárafáir
voru á gólfinu. Ég sá, að stelpan hafði roðnað
og sennilega eins mikið og ég, því að fólk
var farið að veita okkur eftirtekt. Aumingja
fæturnir á henni hafa sennilega fengið mar-
bletti liér og þar, þvi að ekki svo sjaldan
hafði ég stigið ofan á þá. Þegar iagið var
búið, flýtti liún sér burtu, en ég hraðaði mér
út. Mér leið hræðilega illa, og ég var alveg
miður mín.
Systir hennar mömmu hafði kennt mér
dálitið að dansa, en hlátur og piskur stelpn-
anna liafði gert mig svo óstyrkan, að ég
gat aldrei komizt í takt við lagið. Eftir að
þctta gerðist, dansaði ég ekki. Þó að oft hafi
ég ætlað að herða mig upp, þá hefur aldrei
orðið neitt úr framkvæmdum, þvi að ætið
kemur yfir mig þessi gamli óstyrkleiki, og
mér fer að líða eitthvað svo ónotalega i
maganum.
Þetta olli mér talsverðum áhyggjum, þvi að
flestir strákarnir i sveitinni voru með stelp-
um, a. m. k. um tima.
Á næsta bæ við mig bjó góður vinur minn.
Honum virtist ganga vel i viðskiptum sinum
við kvenfólkið. Það var þess vegna, sem ég
leitaði ráða hjá honum. Og hann vissi svo sem,
hvað hann söng.
— Það, sem þú þarft að gera, er að leika
gæa. Það þýðir ekkert hérna svona til að
byrja með, þvi að hér þekkja þig allir. Þú
verður að fara eitthvað langt i burtu, þar sem
enginn þekkir þig, t. d. á einhverja skemmtun,
og að sjálfsögðu að hafa vin. Vinlaus þýðir
ekkert að fara. Og sannaðu til, þetta mun veita
þér mikið öryggi, og þú hlýtur að ná i
einhverja. Og mundu það, að það þýða engin
vettlingatök við kvenfólkið, bara að vera kaldur
og ákveðinn.
Þctta var ástæðan til þess, að ég fór &
mikla skemmtun um 100 km i hurtu. Ég fór
með langferðabil, og mér létti stórum, þegar
ég sá, að engin stelpa úr sveitinni varð sam-
Framhald á bls. 32.
WMCAN 15