Vikan - 08.03.1962, Qupperneq 15

Schrank andvarpaðl enn.
skulum svipast um eftir Hákðrlunum.
Ég þarf að segja nokkur vel valin
orö við Bemardo".
„Er hann harður af sér, sá ná-
ungi?" spurði Krupke.
„Hann er eins og þeir allir upp til
hópa. Talar enskuna með talsverð-
um mállýzkuhreim, en ég er ekki I
neinum vafa um að hann skilur,
þegar hnúarnir koma að kjálkanum
á honum. Það gera allir".
Þeir horfðu á eftir Þotunum og
höfðu mestu andúð á þessu egnandi
göngulagi þeirra — eins og þeir væru
stjarfir í fótunum, skelltu hælunum
í malbikið, ypptu öxlunum og stungu
Söngleikurinn
West Side Story
hefur orðið mjög vinsæll, ekki síður en kvikmyndin og sagan.
Hér eru tvær myndir frá því er verið var að æfa söngleikinn
í fyrsta sinn. Hann var sýndur á Broadway í New York við
geysilega aðsókn og mikinn fögnuð, enda voru það ekki menn
af lakari endanum, sem þar spreyttu sig. Hér sjáuni við Leon-
ard Bernstein, sem samdi lögin fyrir söngleikinn, æfa kór úr
West Side Story, en þeir Bernstein og Stephen Sondheim (við
píanóið) sömdu textana.
Á efri myndinni er dansarinn heimsfrægi, Jerome Robbins,
að æfa atriði úr söngleiknum, en hann samdi dansana. Uppi
f tröppunni eru þau Tony og Maria.
meira að segja ósjálfrátt, þegar hon- samanhnyttum reimum, og þegar
um varð hugsað til þess, að elnmitt Nonni pelabarn brá sér að henni og
Það hlyti að svipta Hreyfilinn öllum fór eitthvað að kákla við hana, rétti
möguleikum, og allt i lagi með það. Allraskjáta honum vel úti látinn löðr-
Hreyfillinn hafði nú séð það eigin ung og allar hreyfingar hennar voru
augum, að Riff var ekki nein skræfa frekar stráks en stelpu.
— en hamingjan sanna, hann hafði Og þegar pelabarninu tókst að
verið handfastur, leynilögreglumað- víkja sér undan högginu, bölvaði hún
urinn, það svín. Riff sárverkjaði enn honum hrjúfri, skerandi röddu og
í öxlina, langaði mest til að strjúka spýtti á hann.
hana ef vera mætti að það drægi „Ég skal taka í lurginn á Þér
eitthvað út, en vildi ekki láta á seinna", hótaði hún pelabarninu og
neinu bera, þar eð hann vildi láta sneri sér síðan aftur að Riff. „Hvað
Þoturnar halda, að hann hefði ekki gerðist eiginlega?"
fundið hið minnsta til. Enginn skyldi „Við vorum að rabba saman".
geta sagt annað, en hann tæki sliku „Um hvað?" spurði Allraskjáta.
eins og foringja sæmdi. „Um þig“, svaraði Riff. „Schrank
Stóra klukkan uppi yfir járnrimla- spurði okkur hvort við vildum losna
girtum gluggunum á skartgripaverzl- við þig, og við svöruðum þvi allir
uninni sýndi að hún var að verða játandi".
tíu Þessir merkilegu atburðir höfðu Allraskjáta hugðist grípa um arm
gerzt með skjótum hætti, en þegar honum, en hann hristi hana af sér.
þeír komu til sín heima, gátu þeir „Ég trúi þér ekki", sagði hún. „Þið
staðið drjúga stund undir húsveggn- munduð aldrei segja neitt því líkt
um og rætt það, sem gerzt hafði, um mig, þar sem ég er ein af ykkur".
endurtekið hver sitt hlutverk, sagt „Þú telst ekki með Þotunum, þótt
hvað þeir hefðu verið að því komn- ekki vanti þig viljann til Þess", svar-
ir að segja við Þá Schrank og Krupke, aði Riff.
hvað þeir mundu hafa tekið til bragðs, „En því þá ekki?" Allraskjáta gekk
ef helvízkar löggurnar hefðu farið við hlið Riff og tókst að smeygja
að munda kylfurnar. Og klukkan hendinni undir belti hans. „Ég er
mundi verða ellefu . . . reiðubúin að gera hvað, sem af mér
Þá mundi að vísu enn of snemmt ver®ur krafizt .
að fara heim, en ekki of snemmt >>Er t>ér alvara?" spurði Riff.
til að huga að stelpunum. Þá voru „Reyndu", svaraði hún.
enn margar klukkustundir til morg- „Við erum að svipast um eftir
uns—• alltof margar til þess að haf- stelpum", sagði Riff svo hátt að allir
ast ekkert að — og vera bókstaflega máttu heyrá. „Við erum allir um það,
hlaðinn orku, sem krafðist útrásar. Nonni pelabarn líka. Geturðu bent
Riff varð að hitta Tony að máli, okkur á einhverja, sem lítandi er
tala við hann enn einu sinni — biðja við?"
hann að koma aftur I hópinn. A með- ósjálfrátt andvarp hennar drukkn-
an hann hafði forystuna, var hver aði j hlátursöskrunum. Hún sló til
stund æsilegasta ævintýri, allir höfðu Ri£ÍSj en hann har af sér nöggið, og
haft nóg að starfa. Satt var það að Nonni pelabarn tók að glettast við
vísu. að þá höfðu Þoturnar einmitt
verið að berjast til yfirráða í nágrenn-
inu. Það hafði verið hörð og miskunn-
arlaus barátta, Riff og fleiri I hópnum
báru enn ör þvi til sönnunar, en sig-
ur höfðu Þoturnar unnið að lokum
og haldið Þeim sigri. Um nokkurt
skeið á eftir hafði enginn þorað að
veita þeim viðnám, eða allt þangað
til Bernardo, einn af fyrstu Porterik-
önunum, fluttist í nágrennið.
Porterikanarnir bjuggu nú viðs veg- hanaj unz hún komst upp á gang-
ar í nágrenninu, en Bernardo hafði stéttina hinum megin.
safnað þeim saman í harðsnúinn „Ekki svo afleitt", varð Hreyflin-
flokk til átaka, og það leyndi sér ekki um að orði um leið og hann leit við-
hvað hann ætlaðist fyrir — að ná urkenningaraugum á Riff. „Tony
yfirráðunum frá Þotunum. Tækist tókst aldrei að losna svona fljótt við
Bernardo og Hákörlum hans þaS, gaf hana“.
auga leið að allir hvítir menn yrðu
að flýja hverfið, og það yrði hinn það var vor, komið fram í maímán-
mesti sigur fyrir Porteríkanana. Og uðj en nóttin var heit og mild eins
hvert áttu þeir hvítu eiginlega að 0g þegar væri komið sumar. Maria
flýja? Ot í fljótið? Nunez sat uppi á flötu húsþakinu og
Nei, ekki á meðan Riffs naut við, horfði út yfir hverfið, þar sem ljós-
það sór hann. ÞaS skyldu þá verða in mynduðu hin fjölbreyttustu
Hákarlarnir, sem urðu að flýja út mynztur í myrkrinu. Henni veittist
I fljótið. Þessir bölvaðir sóðar. Þeir auðvelt að klifa brunastigann upp á
fengu sér aldrei bað, en geymdu kol Þakið, þá leið flýði hún frá foreldrum
i baðkerinu. Þeim var þvi ekki nema Framhald á bls. 29.
Vi8 þumtilfingrunum bak við beltissylgj- og orðbragði, að nú þótti þeim sem greiði ger með þvi að hrekja bá út
urnar. Þoturnar hefðu unnið frægan sigur, I vatnið.
„Kannski við ættum að koma við og Það meira að segja á sjálfri lög- „Riff ..."
í matvöruverzluninni, ef ske kynni reglunni. Þeir sem framhjá gengu, Riff yppti öxlum og forðaðist að
að kaupmaðurinn gæti lýst sökudólg- höfðu orðið vitni að því að þelr áttu lita við.
inum?" varð Krupe að orðl. í útistöðum við lögregluna, létu hvergi „Hæ, Riff". Allraskjáta stóð við
Schrank fitjaði upp á nefið. „Ég undan síga og að foringi þeirra stóð hlið honum. „Hviað vildi Schrahk
þoli ekki óþefinn, svei mér þá“, svar- sig eins og hetja, og þetta mundi ykkur?"
aði hann. áreiðanlega berast til Porteríkan- Riff virti fyrir sér þessa fölu, mjó-
„Af sprengjunni eða kaupmannin- anna. Það var alls ekki heldur fyrir slegnu, áfergjulegu dáveru, sem var
um?“ spurði Krupke. það að synja, að sagan bærist til næstum því snoðklippt. Hún hafði
Schrank hló og hlátur hans var eyrna Tony, og að hún yrði til Þess ekki nein brjóst undir aðskorinni
kaldur og bitur. afj hann kæmi aftur I hópinn. skyrtunni og gallabuxurnar sigu, þvi
„Engar skýringar . . .“ Ef Tony vildi taka forystu þeirra að hún hafði ekki neinar mjaðmir
aftur á hendur, var síður en svo að heldur. Hún bar 'óhreina tennisskó
RIPF gat ráðið það af gðngulagi Riff væri því mótfallinn; hann brosti á óhreinum fótunum, reimaða með
félaga sinna, blístri þeirra, hlátrum
hana aftur.
Tárin runnu niður óhreinar kinn-
ar henni, og í reiði sinni svipaðist
hún um eftir einhverju kastvopni eða
barefli, steini, fjalarbút eða flösku,
en fann ekki neitt. Þoturnar slógu
hring um hana, hiægjandi og ögrandi,
svo hún lagði á flótta beint út i um-
ferðina, smeygði sér á milli bíla og
bifhjóla og skeytti engu, þótt flaut-
að væri og öskrað allt í kringum
VIKAN 15