Vikan - 08.03.1962, Síða 30

Hárið verður fyrst fallegt með
SHAMPOO
WHITE RAIN gerir hár yðar gullfallegt. Hinn silkimjúki
lögur gefur hárinu þægilegan ilm og gljáandi blæfegurð—
laðar fram hinn dulda endisþokka. Af White Rain eru
framleiddar þrjár tegundir, sem fegra allar hárgerðir—
ein þeirra er einmitt fyrir yður.
PERLUHVÍTT fyrir venjulegt hár
FÖ L B LÁTT fyrir þurrt hár
BLEIKFÖLT fyrir feitt hár
Toni framleiðsla tryggir fegursta hárið
Hún heyrði a8 þunga málmhler-
anum á þakinu var lyft, og þegar
hún leit um öxl, sá hún, aS þar var
karlmaCur á ferli. Henni brá, en
hvarf allur ótti þegar hún heyrSi
nafn sitt nefnt, og Bernardo sá 68-
ara, að hún haföi borið kennsl á
hann.
„Hvers vegna siturSu alein hérna
uppi á þakinu?" spurBi hann ávít-
andi.
„Því skyldi ég ekki gera þa8?“
„Vegna þess að það er ekki hættu-
laust. Ekki einu sinni þótt þið Anita
sætuð hér báðar saman".
„Því ekki það?“ maldaði hún enn
í móinn. „Er Aníta ekki stúlkan þín?“
„Ég geri ráð fyrir því“, svaraði
Bernardo. Hann hallaði sér út yfir
handriðið, kveikti sér í sígarettunni
og varpaði eldspýtunni út fyrir þak-
brúnina; fylgdi með augunum ijós-
rákinni, sem hún myndaði í fallinu.
„Það er ekki hættulaust að sitja einn
uppi á þakinu. Það er fjöldi af þorp-
urum hér i nágrenninu. Ef einhver
af Þotunum kæmi auga á þig eina
hérna uppi, er engin leið að vita upp
á hverju þeir kynnu að taka . . .“
María skalf af hrolli, enda þótt
heitt væri. „Mundu þeir þá kannski
. . . þú veizt?“
,.Án þess að hugsa sig um“, svar-
aði Bernardo og saug fast sígarettuna.
, E'inn af þeim varpaði ólyktar-
sprengju inn í matvöruverzlun Gu-
erras i kvöld. Nái ég taki á honum,
býð ég ekki fé í hann á eftir“.
„Veiztu hver gerði það?“
„Nei, en það kemur út á eitt. Hann
var einn af hópnum, og nái ég taki
á einhverjum þeirra, skal hann fá
að gjalda þess. Þannig fara þeir að,
ef þeir ná tökum á einhverjum af
okkur".
„Hvers vegna verður ekki hjá slíku
komizt?" spurði María. „Hvers vegna
hata þeir okkur?“
„Vegna þess að þeir vilja okkur
ekki i nágrennið. Veiztu hvað ég ætla
að gera?“
„Nei . . . hvað?"
„Getur vel verið, að ég geri alvöru
úr því strax í fyrramálið. Eg ætla
að taka nokkra af strákunum með
mér og fara inn í einhverja minja-
gripaverzlunina ..."
„Ræna hana?" María varð skeif-
ingu lostin.
Bernardo strauk systur sinni vang-
ann. „Vitanlega ekki", svaraði hann.
„Við ætlum bara að kaupa nokkrar
litlar afsteypur úr málmi. Af frelsis-
gyðjunni. Þær eru um tólf þumlung-
ar á lengd. Og þær yrðu hið hent-
ugasta barefli. Það er ekki nema
mátulegt, að Þoturnar fái þær I haus-
inn. Þú veizt hvað sagt er að styttan
af frelsisgyðjunni eigi að tákna?"
„Nei,“ svaraði hún. „Hvernig ætti
ég aS vita það?“
„Hún á að tákna það, að hér sé
allt fátækt fólk boðið og velkomið 1
leit að betri lifskjörum. Það er kann-
ski satt, svo langt sem það nær“,
bætti hann við, „en Þoturnar virðast
ekki skilja það eða vita. Við verðum
því að berja það inn 1 hausinn á
þeim. Og til þess fyrirfinnst ekkert
heppilegra barefli en elnmitt frels-
isgyðjan".
Maria stóð frammi fyrir bróður
sínum og starði á hann, stórum skær-
um augum. Hjartað barðist um I
barmi hennar af ótta, hún hristi höf-
uoið og tók að lagfæra hnútinn á
hálsbindinu hans. Bróðir hennar var
ollum ungum piltum friðari sýnum
og glæsilegri, en varir hans voru
stöðugt samanbitnar, augnaráðið elns
30 VIKAN