Vikan - 08.03.1962, Page 33

LÁN EÐA BÖL. Frh.
hann hefði dreymt þetta númer, og
ætlaði að reyna að fá það keypt.
Þetta gerðum við. Nokkru síðar
kemur hann aftur og segir síuar
farir ekki sléttar. Eiganda miðans
hefði strax grunað að hann væri
líklegur lil vinnings, úr því sótt var
svona fast eftir að fá hann keypt-
an, og vildi ekki láta hann fyrir
nokkurn mun.
Jæja, sagði hann svo. Það þýðir
vist ekkert að fást um það lengur.
En úr því ég er annars kominn
hingað, þá er víst bezt að ég kaupi
einn miða hjá ykkur.
Svo dregur hann blindandi ein-
hvern miða úr bunka — og fær á
hann stærsta vinninginn í næsta
drætti!!
Það er von að maður spyrji svo:
Er mark á draumum ... ?“
.. er mark á draumum,“ sagði
Páll H. Pálsson skrifstofustjóri
Happdrættis Háskólans, er ég heim-
sótti hann nokkru síðar. „Það er
nú eftir því hvernig á það er litið.
Það eru nokkur ár síðan að maður
nokkur kom til mín og bað mig um
ákveðið númer. Hann hafði dreymt
það, og þóttist viss um að það kæmi
upp með stóran vinning.
Númerið var selt, en hann komst
að þvi hver ætti það, og fór til eig-
andans og falaði það af honum.
Sá vitdi ekki selja, og ennþá síð-
ur, þegar hann varð var við eftir-
spurnina. En hinn hélt áfram að
nauða á honum í iangan, langan
Hma, þar til að hann gafst loksins
upp — eftir tvö eða þrjú ár — og
seldi draumamanni miðann, en tók
miða sem hann átti í staðinn.
Við næsla drátt kom stærsti vinn-
ingurinn upp á iniðann sem drauma-
maðurinn hafði átt, en númerið sem
hann dreymdi og átti nú, kom mér
vitanlega aldrei upp.
Það er von að maður undrist.svo
hvort mark sé takandi á draumum.
Það er sjálfsagt eftir því hvernig
maður ræður þá.“
— Segðu mér Páll, áður en við
förum lengra: Hver fékk milljónina
núna siðast ... ?
„Ég mundi ekki segja þér það,
þótt ég vissi það. En það vill nú
svo til að við liöfum hreint enga
hugmynd um það. Hann var var um
sig, maðurinn sá. Hann hringdi til
umboðsmannsins og sagði honum
að hann ætti þennan miða, en
kærði sig ekkert um að það vitnað-
ist. Han bað þess vegna um að pen-
ingarnir yrðu hafðir tilbúnir, þegar
þeir yrðu sóttir á vissum tima. Ekki
í ávísun, heldur i reiðu peningum.
Þetta var að sjálfsögðu gert, og
maðurinn sendi síðan lögfræðing til
að sækja peningana. Hann er bund-
inn þagnarheiti um það, hver mað-
urinn sé.“
— Nú, svo það veit þá í raun og
veru enginn hver hann er?
„Við verðum að sjálfsögðu að
gera ráð fyrir að umboðsmaðurinn
viti ]iað, en ég hefi ekkert grennsl-
aet fyrir um það.“
— Það ganga nú ýmsar sögur ...
„Það gerir það alltaf. Venjulega
eru það Silli og Valdi, Vilhjálmur
Þór eða Sveinn Benediktsson, sem
ciga að hafa fengið hæsta vinning-
inn, en trúðu mór, að þvi er ekki
trúandi. Maður heyrir ótrúlegustu
sögur, eins og t. d. það að viss mað-
ur hér í bæ hafi látið þá sögu ber-
ast viljandi út, að liann liefði fengið
milljónina. Það er vafalaust ekkert
slor fyrir inenn, sem þurfa á láns-
trausti að lialda, að það sé álitið
að þeir hafi hreppl milljón krónur
í happdrætti.“
— Kannski lika gott fyrir þá, sem
hafa peninga undir höndum, sem
þeir vilja ekki láta alm.mning vita
um upprunann á, að segjast hafa
fengið þá í hapþdrættinu ...?
„Lík a það, en að sjálfsögðu fara
þeir aldrei á bak við yfirvöldin i
])\í cfni. því allt siíkt er gefið upp.“
—O—
„Ég átti m’r einskis itls von,“
sagði Steinar Gtslason járnsmiður,
er Vikan átti slutt tal við hann fyr-
ir skömmu. „Klukkan var líklega
eitthvað niilli sex og sjö, og ég
var nýköminn he:m úr vinnu og var
að þvo mér, þegar Auðunn Her-
mannsson hjá HAS hringdi dyra-
bjöllunni.
Ég þekkti liann ekkert þá, en
bauð honum innfyrir ]iegar hann
spurði eftir mér og kynnti sig.
Nci, mér datt hreint ckkert i hug,
jafnvel ])ótl hann færi að spyrja
mig um happdrættismiðana mína.
Framhald á bls. 35.
VIKAN 33