Vikan - 02.08.1962, Blaðsíða 4

p
WliillSk

, i " iH'lflf
■ '

/;'•■ //:/.'///.'
mm
mi ■"
sm
;/;/pV/.'
WilÍiÍHíiíliillliímm.
Sirius
er stjarnan mín
*
*
Sirius
er stjarnan mín
Fegurð...
Kæri Pósturinn minn!
Hvernig er það með húseigend-
ur í borgum hér á landi, hafa þeir
leyfi til þess að mála hús sín og
skreyta eins og þá lystir? Er ekkert
til, sem heitir bann við afkáralegri
skreytingu og málningu. Getur
Fegrunarfélagio ekki bannað gjör-
samlega smekklausum húseigendum
að mála húsin sín og skreyta eins
og fífl? Mér dettur þetta í hug,
vegna þess að eigandi lnissins beint
á móti mér er búinn að mála húsið
sitt í a. m. k. fimm hroðalegum
litum, og samsetningin er nóg til
að gera hvern meðalmann snarvit-
lausan. í þokkabót eru handrið öll
og allt smáskraut á húsinu svo við-
bjóðslega smekklaust, að mér bók-
staflega flökrar við. Þess vegna vil
ég spyrja: Ef ég tæki mig nú til og
málaói liúsið mitt rauðdoppótt á
einni hliðinni, málaði svo risa-
vaxna mynd af ömmu minni á
aðra og svo eftirmynd af hús-
skrímslinu hinum megin við göt-
una á þá þriðju, væri þá ekkert
liaegt að gera til þess að breyta
þessu?
Með þökk fyrir svarið.
Húsi.
------ — Smekkur er nú einu
siiuii einstoklingsbundinn. Svo
er það, sem kallu mætti múg-
smekk; þegar eitthvað fellur al-
mennl i geð almenningi. Þessi
nágranni þinn virðist vera und-
arleg undantekning, og hann
um það. Ég veit ekki hversu
duglegur hann er að umbera
ulmenningssmekkinn og almenn-
ingsálitið. Þetta hlgtur að bitna
hroðalega á veslings manninum.
En því miður er víst ekkert við
þessu að gera, nema grátbiðja
manninn um að bregta þessu.
Sömuleiðis held ég, að. þú gætir
framkvæmi þessar breytingar á
húsinu þinu, án þess að þú yrð-
ir lögsóttur, en ég ráðlegg þér
samt að táta það verá, nema
amma þín hafi verið sérslaklega
glæsileg kona.
Hárprúður og heiftugur ....
Kæri Póstur.
Nú á timum þotuhraða og vígbún-
aðarkapphlaups sogumst við allir
meira og minna inn í gegndarlausa
tímasparnaðarmaníu. Starfsdagur-
inn er skipulagður frá morgni til
kvölds með tilliti til þess, að sem
minnstur timi fari forgörðum.
í einstaka tilfellum virðist þó
hraðaþróunin hafa dregizt hrak-
smánarlega aftur úr, ekki sízt í bið-
stofubákni nútímaþjóðfélagsins.
Það er ekki langt síðan ég rakst
á grein í Vikunni, sem fjallaði um
óhóflega bið á læknastofum og lé-
legt skipulag í þeim efnum, og datt
mér því í hug að hamra járnið, með-
an einhver ylur væri eftir í þvi og
minnast á eina af minum lífstrage-
díum.
Ég er karlmaður og læt skera hár
mitt svona á þrjggja vikna fresti
eða hátt í tuttugu sinnum á ári. Það
er mér mikil kvöl og pina, og ég
kvíði fyrir í hvert skipti. Nú er ég
enginn sérstakur heigull og hef ekki
grenjað hjá rakaranum, siðan ég
var þriggja ára gamall, og þá af því
að ég sárvorkenndi stelpunni, sem
sat og orgaði á fjölinni á undan mér.
Það er því ekki af ótta við undra-
tæki hirðrakara míns, sem ég kvíði
heimsóknunum til hans, og i sann-
leika sagt finnst mér fátt þægilegra
en að láta dútla við minn mæta
haus.
Það er þessi þrautleiðinlega and-
skotans bið í hvert sinn, sem fer
svona ruddalega í taugarnar á mér,
að hálfur pakki af Camel getur ekki
einu sinni sefað þær. Menn eru yf-
irleitt svo vanafastir, að þeir lialda
sér við sama klippara eða minnst
að kosti sömu rakarastofuna í ára-
raðir. Mér finnst það því argasta ó-
kurteisi hjá rökurunum gagnvart
hundtryggum viðskiptavinum, að
hafa ekki fyrir löngu komið ein-
hverjum votti af skipulagningu á
biðtimafarganið. Hvers vegna geta
menn ekki átt þess kost að panta
sér sinn eigin tíma eða til dæmis
fengið númer og álit rakarans á því,
hve biðin sé löng og skroppið síðan
út aftur og komið á tilsettum tíma?
Mér finnst þetta sjálfsögð rétt-
lætiskrafa, sem ég kem hér á fram-
færi.
Ilvað finnst þér um þetta, Póstur
góður?
Iíveð ég þig svo með „hvernig-er-
skriflin-kveðjum“.
Hárprúður.
--------Mér finnst þetta mikli
speki og orð að sönnu.
Svo er bara eitt, sem ég hef vcr-
ið að velta fyrir mér, og þú mátt
ekki halda, að ég ætli á nokkurn
hátt að rýra þig, síður en svo: En
skelfing hafa lesendur Vikunnar
svipaða kímnigáfu. Þetta er sex
hundruð sjötugasta og þriðja
VÉLRITAÐA bréfið, sem hingað
berst með undirskriftinni:
„Hvernig er skriftin“. Ha-ha!(?)
Froskmaður...
Kæri Póstur.
Eg er ungur maður á bezta áldri
og varð ásamt tveimur félögum min-
um fyrir biturri reynslu fyrir nokkr-
um viluim. Við félagar urðum sem
sé illilega fyrir barðinu á hvimleið-
um ókosti hinnar að öðru leyti gæð-
um prýddu íslenzku kvenþjóðar.
Við höfðum farið út að skeinmta
okkur með vinkonum okkar, allra
laglegustu hnátum. Fór einkar vel á
með okkur öllum, og allt útlit var
fyrir, að þetta yrði hin ánægjuleg-
asta kvöldstund.
En svo hrundi óhamingjan yfir
eins og þjófur úr heiðsldru lofti. Inn
í danssalinn snaraðist borðalagður
berserkur, skaut eldfránum augum
yfir hópinn, stikaði yfir gólfið og
settist í öllu sínu veldi við éina
lausa borðið í salnum, rétt við hlið-
ina á okkur.
Þar með var draumurinn búinn.
Vinkonur okkar allar þrjár voru á
svipstundu gripnar einkennisbún-
ingaæði, með þeim afleiðingum, að
við þrir hurfum gjörsamlega i skugg-
4 VIKAN