Vikan - 30.08.1962, Qupperneq 10

Dagurmn hafði verið
ánægjuiegur. eð.i var
það ekki? Á mitli
þeirra var eitthvað,
sem var tært eins og
krystall og hart eins
og stál.
Ferskur vindurinn kom Hildu til a? hugsa
um Ricky. Vikum saman gat hún verið svo nið-
ursokkin í sitt eigið líl' og annir |)ess, að hann
væri aðeins viðkvæm endurminning dýpst í
undirvitundinni. En snögglega gat eitt eða ann-
að vakið til lffsins sætbeiskar ljylgjur el' end-
urminningum. Eins og til dæmis þennan heið-
skíra dag, þar sem hún get k eftir veginum og
hélt á græna hattinum sínum í hendinni. Hún
gat næstum séð hann ganga við hlið sér, augu
lians tindruðu af lífsgleði og Iíkdminn hallaðist
örlítið framávið mót vindinum. Svo skær og ung
höfðu augu hans verið.
Hann hafði elskað vindinn, sérstaklega uppi
á Box Hill. Hún minntist eins dags, þegar vind-
urinn hafði næstum feykt þeim um koll.
— Heyrðu! hafði hann kallað. — Finndti hvað
hann blæs!
— Þú hefðir ekki svona gaman af vindinum,
ef þú hefðir hár og pils, sem hann blési upp,
hafði hún sagt.
— En það er það, sem er svo fallegt. Það fær-
ir þig nær uppruna þínum. Og hann ltafði vafið
hana sterkum og ungum örmum sinum. Og þau
höfðu leitt og kysst hvort annað þarna uppi á
Box HiLl og verið eins tryllt og vindurinn.
— Ég vona... .vona að ég íifi þar til eg verð
hundrað ára. Ég elska þig svo takmarkalaust og
meðalmannsævi nægir mér ekki, hafði húo hróp-
að upp yfir sig.
10 VIKAN
Skildu
drauginn
eftir
— Hundrað ára? Fólk er gamalt, gráhært og
hrukkótt, þegar það er hundrað ára. En þú átt
alltaf að vera ung, alveg eins og í dag....með
úfið hárið. Lofaðu mér því, að þú skulir alltaf
vera eins og þú ert núna.
Og hún hafði lofað því. Og þarna uppi á
stormasamri hæðinni höfðu þau bæði trúað á
það, því að fyrir æskufólki er ellin nokkuð, sem
er algjörlega fyrir utan þeirra skilningssvið.
Hún yrði ávallt þessi unga stúlka með vindbarið
hárið og hann þessi fráneygði piltur.
Nú, þegar hún var orðin tuttugu og sex ára
og ráðsettari, reyndi hún að leita sömu tilfinn-
inga eins og éður. Vindurinn blés til hennar, en
hún hafði glatað hæfileikanum að gleðjast yfir
því. Nú var hann henni til ama. Eitthvað af
hinni fyrri lífsgleði var horfið.
Þau höfðu verið of ung til að gifta sig, höfðu
foreldrarnir sagt. Svo fór hann til Kóreu, en
áður hafði liann látið hring með öriitlum dem-
antssteini i á fingur hennar. Það var uppi á Box
Hill.
— !':g skal skrifa þér á hverjum degi, lofaði
hún. — Og ég bíð eftir þér. Og þau höfðu horft
og horft hvort á annað.
— Ég vil muna eftir öllu, hafði hann hvfslað.
— Hverri einustu freknu.
— Ég líka, hafði hún sagt, en innst inni hafði
hún verið svo hrædd og skelkuð, að hún sá ekk-
ert annað en augu lians, svo bU og svo skær,
og svo hnuggin yfir að þurfa að skilja við hana.
Hann hafði verið svo ungur, svo hræðilega
ungur og viðkvæmur. Og þannig dó hann, enn
ungur og enn viðkvæmur. Allt var þrifið frá
honum i ægilegum hraða styrjaldarinnar. Það
var svo langt síðan, meira en átta ár, en í hvert
skipti, sem vindurinn blés svona til hennar,,
minntist hún hans.
Snörp vindhviða feykti hattinum a‘f höfði
hennar og sendi hann niður eftir veginum. Hún
liljóp á eftir honum, ef hann færi nú út á göt-
una... .Langur handleggur beygði sig niður og
greip um hann. — Ó, þúsund þakkir, sagði hún
lafmóð, þegar hún náði þangað.
— Ég vona, að hann hafi ekki eyðilagzt, sagði
ungi maðurinn. — Eru blómin að detta af?
— Nei, nei. Þau eiga að vera svona.
— Jæja. Hann stóð alvarlegur og horfði á,
hvernig hún setti á sig græna liattinn. — ÞeRa
er fallegt, sagði hann allt í einu. — Það er sami
litur á honum og augunum. Hann lyfti hatti
sinum, brosti og gekk leiðar sinnar.
Og Hilda gekk áfram og hélt höndinni um hatt-
inn. — Og það var skritið, hugsaði hún, — ég
veit ekki, hvernig hann litur úr, nema að augu
hans voru grá.
— Ef augun eru græn eins og hatturinn, hlýt-
ur það að vera sama stúlkan. Röddin fyrir aftan
hana var diúp og glaðleg og hlý. Ililda lcit við