Vikan - 30.08.1962, Side 11

frá verzlunarglugganum og horföi i augu, sem
hún þekkti strax aftur.
— Ó, það er sá, sem bjargaði liattinum mín-
um, sagði hún glaðlega.
— Ég skal segja yður, það hefur vcrið svolít-
ið broslegt, sagði hann. — Ég hef mænt á eftir
öllum grænum höttum, sem ég hef séð siðustu
tvær vikurnar, en ekkert fengið nema kulda-
leg augnaróð í staðinn. En þetta er betra. Hann
stóð og virti hana fyrir sér með vingjarnlegt
hros á vör. Og þegar í stað vissi hún að hún
kynni vel við hann. Grá augu hans voru mjög
dökk, næstum svört, og þrátt fyrir brosið, voru
þau rannsakandi og jafnvel stingandi.
— Má ég kynna mig? spurði hann. — Davíð
Barnes. Blaðamaður.
—• Hilda Farrner. Vinn hjá vátryggingafé-
lagi, sagði hún hlæjandi.
— Þetta var sannarlega gaman, það verð ég
að segja. Ég hef verið að sv'ipast um eftir yður
síðan þér köstuðuð hattinum yðar til mín. Og
nú þegar við höfum kynnt okkur hvort fyrir
öðru, hvernig væri þá að við fengjum okkur
kaffisopa saman?
Þegar þau voru setzt við borðið i kaffihúsinu,
tók Hilda hanzkana hægt af sér á meðan hún
hlustaði á glaðvært tal unga mannsins. Hún lagði
hanzkana frá sér og studdi höndunum lauslega
á borðið.
Ungi maðurinn snögghætti að tala.
— Af einhverri óskiljanlegri ástæðu reiknaði
ég ekki með þessu.
— Hún leit undrandi upp og tók eftir að dimmt
hafði yfir svip hans.
— Með hverju? spurði hún.
— Að þér væruð trúlofuð.
Hún leit á litla demantinn á baugfingrinum.
— Það var fyrir Kóreustyrjöldina, sagði hún
stuttlega.
Samstundis breyttist svipur hans aftur og
lýsti nú meðaumkun. — Þið hljótið að hafa ver-
ið mjög ung.
— Jó, Ricky náði ekki að verða nitján ára.
Rödd hennar var köld, af því að hún kærði sig
ekki um að nafn Rickys væri dregið inn í þetta
samtal þeirra, sem Varð til af einskærri tilvilj-
un. Það var of sórt að hugsa um það.
— Það var leiðinlegt, sagði hann blíðlega.
— Þér voruð að segja mér frá viðtalinu við
írann, sagði hún.
Hann varð þegar fræðandi og skemmtilegur
aftur, og liún gleymdi kuldahrollinum, sem hafði
farið um hana andartak. Hún hlustaði á lága
og glaðlega rödd hans og sá hann banka létt
með fingrum vinstri handar á borðplötuna.
Henni datt í hug, að undir sjálfsöryggi hans
byggi mjög tilfinningaríkur maður. Þennan
stutta tíma, sem hún hafði þekkt hann, tuttugu
minútur kannske, hafði hún þegar tekið eftir
mörguin einkennum hjá honum: glaðværð, von-
SMÁSAGA EFTIR ROSSA WILLIAMSSON
brigðum og viðkvæmni.
Hann lauk sögunni, fékk sér drjúgan kaffi-
sopa og sagði: — Næst talið þér og ég hlusta.
— Næst?
— Já, við erum gamlir kunningjar, er það
ekki? Er nafn yðar í símaskránni?
Hún hló og stóð upp. — Blaðamenn eru sann-
arlega ófeimnir. Jú, ég er í simaskránni. Og
þakka yður fyrir kaffið.
— Þakka yður fyrir, sömuleiðis.
Hann beið eftir strætisvagninum með henni.
Síðan lyfti hann hatti sínum og gekk leiðar sinn-
ar. Hún stóð i vagninum og hugsaði um Davíð
Barnes. Og þótt undarlegt væri, minntist hún
ekki heizt glaðværðar hans, vonbrigða eða við-
kvæmni, heldur voru það skær og glaðleg augu
lians.
Það liðu tvær vikur þar til hún heyrði frá
honum aftur. Það var regnsaman eftirmiðdag
og hún hafði kveikt ljós í litlu stofunni og sat
og blaðaði í bók, þegar síminn hringdi.
Röddin sagði: — Viljið þér koma út i ökuferð
í allri rigningunni?
— Já, í dag? Gjarnan, sagði hún.
— Ég verð kominn eftir hálftíma. Er yður
nokkuð mótfallið að koma niður á götuna, það
er svo erfitt að fá bilastæði, skal ég segja yður.
— Eftir hálftíma. Við gangstéttina. Ég skal
fórna hárlokkunum mínum, útbúa mér reipi og
klifra niður úr myrkum turni mínum. Eruð þér
á hvítum fáki?
— Ég er á eldgömlum bil. Það væri kannske
betra fyrir yður að fara í trausta skó. Það getur
vel verið að við þurfum að ganga heim aftur.
Hlæjandi lagði hún heyrnartólið á og flýtti
sér að fara úr pilsinu og peysunni, en fór i þess
stað í sæbláan ullarkjói og stuttan gulan jakka.
Hún raulaði á meðan hún lagaði sig til og horfði
stöðugt á klúkkuna. Hún slökkti ljósið á báðum
lömpunum við legubekkinn, á græna lampanum
við stóra stólinn og á litla lampanum á skrif-
borðinu, sem lýsti á sporöskjulagaðan silfur-
ramma með mynd af ungum og einkeunisklædd-
um pilti. Hönd hennar nólgaðist slökkvarann, en
stanzaði snögglega.
— Halló, Ricky, hvíslaði hún. — Það er rign-
ing í dag. Manstu hvernig við vorum vön að
fara í gönguferðir í rigningunni? Hún stóð kyrr
eitt andartak og starði ó myndina. Henni hafði
aldrei fundizt liún vera lík honum. Hann liafði
verið svo lifandi. Þegar liún lokaði augunum,
sá hún hinn raunverulega Ricky fyrir sér, Ricky,
sem elskað hafði vind og regn. Vesalings, kæri
Ricky.
Hún slökkti þögul Ijósið, gekk fram i forstof-
una og tók regnkápu og hettu út úr skápnum.
Úti var lcyrrt og hlýtt, og það rigndi stöðugt.
Hún fór í regnkápuna utan yfir guia jakkann og
beið. Davíð kom akandi svo að segja í sömu
andrá. Bíllinn var gljáandi af regninu, hann opn-
aði dyrnar og hún settist inn við hlið hans.
— Ut með Hildu að aka, i sumarsins dýrð,
söng hann íjörlega.
— Eg hélt að þér væruð blaðamaður, en ekki
skáld.
— Blaðamaður getur haft tilfinningu, skal ég
segja yöur. Hvert viljið þér svo iara?
— tiverl sem er, sagði hún ánægð.
Þau óku í gegnum einbýiishúsahverfi, og hús-
in voru gljáandi eins og nýmáluð. — Þér munið,
aö það voruð þér, sein áttuð að tala núna, sagði
liann.
— Eg er vist ekki sérlega málgefin, sagði hún.
— Hugsið bara upphátt. Ég hef tekið eftir, að
þér litið mjög hugsandi út séð frá hlið.
— Um hvað á ég að tala? Vinnuna?
— Um sjálfa yður, byrjið á byrjuninni, sagði
hann.
•— Byrjuniuni? Gott og vel, beygið þá til
vmstri viö næsta horn, og þá skal ég sýna yður,
uvar eg iæddist. Foreidrar mínir seldu húsið
lyrir laemum árum og liuttu til Eastbourne. Ég
ior meö, en ég á hvergi annars staðar heima en
herna. övo að ég kom aftur.
— bvona tryggiynd, eða hvað? Gagnvart
Lunduuum? Eða piitmum, sem fór til Kóreu?
Þessi tiibending að Ricky var svo óvænt og varð
ui aö lægja ánægjutilfinningu Hildu. Hún vissi
eKki, hverju svara skyidi, og hann spurði ekki
aitur.
Húu sýndi iiouurn gamla heimilið sitt, og skól-
ann, sem hún hafði verið í. Og brátt voru þau
i'arin aó rifja upp skóiaminningar, og eftir það
voru þau íarin að þúast. Þau voru komin að
stórum skemmtigarði, og hann beygði að inn-
ganginum.
— Ég sé, að þú heíur tekið með þér regnkápu,
sagði liann. — Langar þig til að koma út og
ganga svoiitið?
Þau gengu af stað eftir mölinni, og regnið féli
kyrriátiega og fíngerl tii jarðar. Þegar hann tók
i hönd hennar, fannst henni það svo sjálfsagt
og þægiiegt að ganga svona við hlið hans.
— Skórnir minir eru víst vægast sagt farnir
að vera rakir, sagði hún eftir svolitla stund.
Hann ieit a i'ætur hennar. — Já, svo sannar-
lega, þú hefur rélt fyrir þér, sagði hann. — Ef
þú kailar þeila skó, þessa litlu hluti þarna. Við
sKulum l'ara tii baka og vita, hvort við finnum
ekki einhvcrn stað, þar sem við getuin borðað.
— Ef súpa, kaidir kjúklingar og salat getur
gengið, þá gætum við ef lil vill farið heim tii
mín.
— Fyrirtak. Það var 'einmitt það, sem ég var
að vona.
Og uppi i ibúðinni sagði hún: — Kveiktu á
lömpunum á meðan ég er að ieita mér að þurr-
um skóm.
Framhald á bls. 40.
VIKAN H