Vikan - 30.08.1962, Síða 36

Palmolive gefur yður fyrirheit um ...
aukinn mmm
Frá ofí með fyrsta (leRÍ
verður jafnvel þurr og vjð-
kvœm húð unglegri og feg-
urri, en það er vegna þess
að hið rikulega löður Palmo-
live er mýkjandi.
Palmolive er framleidd
með olívuolíu.
Aðeins sápa, sem er jafn
mild og mjúk eins og
Palmolive getur hreinsað
jafn fullkomlega og þó svo
mjúklega. Hættið því handa-
hófskenndri andlitshreins-
un: byrjið á Palmolive hör-
undsfegrun í dag. — Lækn-
ar hafa sannað hvaða ár-
angri er hægt að ná með
Palmolive.
Palmolive með
olívuolíu er ...
mildari og mýkri.
with Palmolive
Þvoið,
nuddið
í eina
mínútu.
Skolið
og þér
megið búast
við að sjá
árangurinn
strax
Mýkri,
unglegri,
aðdáanlcgri
húð
en hún hristi höfuðið. Þegar hann
hafði fengið sér sigaretiu, stakk hann
veskinu aftur i hrjósfvasann. Á með-
an hann leitaði að kveikjaranum í
vösum sinum. varð honum að orði:
— Á meðan ég man. . . .Jtað er dá-
l'tið atriði, sem mig langar til að
ræða v>ð vður. Fvrst og fremst hetta
— er þnð nokkuð sérstakt, sern hér
óskið að ég skili til Möggu fraenku
eða komi á framfæri við hana? Það
’ítiir hvort eða e.r ekki út fvrir. að
hið kæ.'-iS vkkur mikið um að skrifa
li''nni. en hað kemur mér vitaniega
ekki við. Ekki heldur, að hið virðist
ekki hafa neinn sérlegan áhuga á að
heimsækia hana... .enda lái ég ykk-
nr hað ekki: hað cr fátt sem getur
orðið iafn hreytandi og að umaang-
ast gamlar manneskjur. En afstaða
min gasnvart henni er 511 önmir en
afstaða vkkar: hún á allt undir mér
komið og getur hvi ekki með neinu
mótí án min verið. ...
Hélenn datt skyndilega nokkuð í
hug. og ” há ekki að lúra á bví:
— Ííg h"f taisverðan áhuga fyrir
d'>titlu. sem hún minnlist á ltegar
bún skr’faði siðast. Það var i sam-
hapdí yið erindi hennar við lög-
fræðing sinn....Hún fremnr fann
en sá hvernig Walter stirðnaði upp.
... Hún kvaðst ætia að tala við hann
næsta miðvikudag, og við Tómas
urðnm tatsvert forvitin. En hún
skýrir okkur efiaust frá jtví seinna.
— FTvenær skrifaði hún ]tað?
— Póstkortið kom síða.stiiðinn
iaugardag.
— Óneitanlega dálitið undarlegt,
varð honum að orði. Hún er vön að
láfa mig póstleggja fyrir sig kortin
til ýkkar. Er yður á mófi skapi að
36 VIKAN
lofa mér að líta á þetta póstkort?
Hún reis á fætur, gekk að skrif-
borðinu og náði i póstkortið, scm
siðast hafði bori/t. Hann ieit á hak-
siðu hess, aðgætti vandlega póst-
stimnilinn.
— Já. Eað er póstlagt hann tutt-
ugasta og sjötta. Siðastliðinn föstu-
dng. Það kemur heim. .. . Síðan Ins
hnnn mcð nthygli hað sem skrifað
var á baksíðuna, rétti Helenu póst-
kortið nftur. slökkti í sigarettunni á
öskubakknnum og reis á fætur. Ef
ég væri i ykkar sporum. saaði hnnn,
mundi ég ekki reiða mig nlltof mik-
ið á orð Möggu frænku. Hún hefur
elzt ótrúlega mikið siðustu mánuð-
ina — i öllum skilningi. Með öðr-
um orðum — elliær — hótt mér hyki
fyrir nð verða að faka mér það orð
i munn.
— .Tæia, svaraði Helcna og lézt
verða miög undrandi. Það finnst mér
]nó alls okki hægt að ráða af Evi,
sem hún skrifar. Hún lagði eins
mikla sannfæringu i orðin og henni
var unnt, svo innilega skemmtun
hafði hún af að andmæla honum.
Mér finnst hún einmitt óvenju skýr
og rökrétt f allri hugsun, af svo gam-
alli konu að vcra.. . .Einkennilegt.
hugsaði Helena með sér, að ég skuli
finna til frændsemiskyldu við mann-
cskju, scm ég er ekkert skyld — að
ég skuli vera farin að taka upp
hanzkann fyrir þessa gömlu konu,
sem kemur mér i rauninni ekkert
við.
Og nú var eins og hann virti hann
fyrir sér á nýjan leik — endurmæti
hana. Hann fór forvitnislegum ang-
um um græna ullardúkskjólinn
hennar, prjónatreyjuna, inniskóna
og loks hárið, sem gjarnan hefði get-
að verið betur greitt. Og að endingu
tók hann til máls með óhugnanleg-
um trúnaðarhreim i röddinni:
— Það er að sjálfsögðu miög
hvggilega gert af yður að taka slfka
afstöðu, með tilliti til væntanlegs
hagnaðár. En finnst yður nú ekki
samt, að tilgangurinn sé helzt til
augliós? Eins og])að að fara að hnfa
snmband við hana nftur, þegar ein-
sýnt er að hveriu stefnir, eftir að
hafa engin afskipti af henni haft um
áratuga skeið.... ?
— Það kemur á daginn seinna,
svaraði Helena af slíkri festu og
sannfæringu, að hún varð steinhissa
á hvi sjálf.
Hann gekk fram að dyrunum.
— Jæja, ])á verð ég vist að hatda
af stað. Það er há, að mér skilst.
ekki neitt sérstakt, sem ])ér kjósið
að éij skili til gömlu konunnar.
Og enn fannst Helenu, sem eins
konar hólmgönguáskorun væri fólg-
in í hverri setningu. sem hann sagði.
Hún svaraði honum þvi þegar hann
opnaði dyrnar:
— Gerið svo vel að bera henni
’ kar innilegustu kveðjur, og segi^
henni einnig, að okkur væri hað
mjög kærkomið að fá að sjá hana hið
bráðasta.
— Það skal ég gera, sagði Walter.
Að sjálfsögðu....
Hún gekk rakleitt að simanum og
hringdi til Tómasar.
— Walter var að fara, sagði hiin.
Trúirðu jivi?
— Hvern fjandann sjálfan vildi
hann....? Það leyndi sér ekki, að
nú var svo komið, að Tómas varð
ekki hissa á neinu, sem gerðist i
jiessu máli.
Það er von þú spyrjir. En satt
bezt að segja, jiá get ég ekki gert mér
almennilega grein fyrir þvi....
— Jæja, vina mín. Ég þarf að fara
að hitta mann í viðskiptaerindum.
Hringdu til min seinna....ég verð
kominn aftur um þrjúleytið. Nei —
híddu nú annars við. Ég yerð vist
fjarverandi i allan dag....
— Það gerir ekkert til, svaraði
hún, enda þótt það væri henni von-
brigði. Ég segi þér upp alla söguna,
heuar þú lcemur heim i kvöld.
Á eftir veittist Helenn örðugt að
einbeita sér að heimilisstðrfunum.
Þótt hún vissi að heimkomu Tómas-
ar yrði alllangt að biða, hrann hiin
af óþreyju eftir að segja honum sem
nánast frá heimsókninni. Ekki bætti
það heldur xir skák, að Tómas
hringdi til hennar þegar hún var að
ganga frá miðdegisverðinnm og
kvaðst ekki hafa tíma til að koma
heim að borða. f þetta skiptið varð
henni meira að segja betra en ekk-
ert að horfa á kúrekamynd í sjón-
varpinu, sem hún lét sig annars
engu skipta, nema hvað þær komu
oft í góðar þarfir, þegar þurfti að
hafa ofan af fyrir börnunum fram
að háttatíma þeirra.
Klukkan var að verða ellefu þegar
Tómas kom loksins heim. Hann var
úrvinda af þreytu og svo lotlegur,
að Helena þóttist sjá, að hann væri
að fá kvef. Hún lagði lófann á enni
honum.
—■ Taktu inn vitamintöflur og
komdu þér strax í rúmið, vinur
minn, sagði hún, og ákvað að færa
heimsókn Walters ekki i tal við