Vikan - 30.08.1962, Page 40

Skildu drauginn eftir
Framhald af bls. 11.
Nokkrum mínútum síðar stakk
hún höfðinu inn um stofudyrnar.
— Vertu eins og heima hjá þér. Ég
verð enga stund að hafa matinn til-
búinn.
Hann stóð við skrifborðið og hélt
á myndinni af Ricky. Hann leit upp.
Hressilegur strákur, sagði
hann, og tónninn í röddu hans var
blíður og augun mild. Samt sem áð-
ur fór það í taugarnar á henni. Hún
sagði ekkert í fyrstunni, en siðan:
-- Ricky var góður. Rödd hennar
vildi ekki hlýða henni.
Það vottaði fyrir spurningu á
andliti hans, hann lét myndina á
sinn stað og sneri sér út að glugg-
anum. Hún fór fram í eldhúsið og
opnaði kæliskápinn. Og allan tím-
ann meðan hún bjó til matinn, barð-
ist hún við tilfinningar sínar. Davíð
hafði örugglega aðeins hugsað gott
með þessu, en hún vildi ekki að
hann hreyfði við minningunni um
Ricky. Hún var nokkuð, sem enginn
átti, nema Ricky og hún. A vissan
hátt var það það eina, sem Ricky
átti nú orðið.
Það leið nokkur stund áður en
henni tókst að finna það andrúms-
loft, sem áður ríkti milli þeirra, og
hún kallaði til hans, að hann skyldi
flytja til litla borðið í stofunni.
Eftir þetta kvöld hringdi hann oft
til hennar, nokkrum sinnum bara
til að biðja hana að hitta sig í mat-
málstimanum, stundum til að bjóða
henni í kvikmyndahús eða á hfjóm-
leika, og þá bætti hann oft við í
gamni, að hann hefði efni á þessu,
af því að hann ætti blaðamannaskír-
teini. Stundum fóru þau í ökuferð-
ir, og hún tók bílpróf og fékk bíl-
inn lánaðan, þegar hann þurfti að
fara í burtu vegna atvinnu sinnar.
Hann var oft heima hjá henni, og
henni leið vel í návist hans. Það
var einhver þægilegur ópersónu-
leiki yfir sambandi þeirra, sem ein-
kenndist af einhvers konar tilvilj-
un. Og hann nefndi ekki Ricky á
nafn framar, Ricky, sem síungur og
varnarlaus stóð i silfurrammanum á
skrifborðinu. Laugardagskvöld
nokkurt, síðla í mai, hringdi Davíð.
— Það er strákur, sem ég þekki,
við vorum saman í skóla. Hann hefur
opnað skemmtistað úti við ána. Ekk-
ert sérstakan stað, en hann er allt-
af að biðja mig að koma þangað.
i^angar þig til að koma með? Það
er sennilega tunglskin við ána og
svo framvegis.
— Mjög gjarnan, Davíð. Það gæti
verið gaman.
Það var heldur enginn sérstakur
staður, einna likastur einhverjum
skála, en hann var við ána, og það
var tunglskin. Þetta var í fyrsta
skipti, sem þau dönsuðu saman, en
þau dönsuðu eins og þau hefðu ekki
gert annað árum saman.
— Þetta verðum við að gera oft-
ar, sagði hann, þegar þau dönsuðu
hægan vals.
— Já, sagði hún lágt og hvíldi
liöfuð sitt við axlir hans. Hann tólc
l'astar utan um hana og beygði sig
áfram svo að haka hans snerti hár
hennar.
Hún lokaði augunum, Davíð var
svo góður, og það var svo þægilegt
að vera með honum. Hann var ein-
stakur, og svo dansaði hann svo
skinandi vel. Hún var heppin að
eiga hann að vini. Iiún þrýsti hönd
hans með sinni, og þegar hann svar-
aði því með þvi að taka enn fastar
utan um hana, fór eins og hita-
straumur og öryggiskennd um hana.
Þau óku hægt heim i næturum-
ferðinni. Hann lagði bilnum fyrir
utan húsið hjá henni og stöðvaði
hann. Svo sneri hann sér að henni,
tók utan um hana, dró hana til sín
og þrýsti kossi á munn hennar, heit-
um og dásamlegum kossi.
Það kom henni á óvart, en tungl-
skinið hafði sin áhrif, svo að hún
endurgalt koss hans, heitt og á-
kai't. — Hilda, ó elsku Hilda....
sagði hann. Snögglega dró hún sig til
hliðar og ýtti höndum á móti hon-
um. — Nei, Daviðl Neil
Hendur hans féllu niður, og hún
skildi að hann var særður, því að
hann sagði ekkert. Hann fór út úr
bilnum og gekk í kring til að opna
fyrir hana. Hann fylgdi henni yfir
gangstéttina, og fyrir framan dyrn-
ar hjá henni, lagði hann hendurnar
á axlir henni og sagði:
— Hilda, hvenær ætlar þú að
hætta að vera falleg stúlka, en verða
falleg kona?
Þegar hún kom upp i stofuna, kast-
aði hún sér á legubekkinn og grét.
Hún grét yfir fegurð kvöldsins, yf-
ir andartakinu, þegar hann kyssti
hana svo dásamlega, yfir Davíð og
yfir vesalings Ricky, unga Ricky,
sem hafði farið svo mikils á mis.
Það var dásamlegur morgunn, og
þau snigluðust áfram i sunnudags-
umferðinni. — Ég vona, að við höf-
um ekki gleymt neinu. Og Hilda taldi
á fingrum sér: — Beikon, egg, kaffi.
. ...Þetta var sannarlega góð hug-
mynd, Davið. Að borða úti i grænni
náttúrunni.
— Ég fæ oft góðar hugmyndir,
sagði hann, — en stundum er tekið
fram fyrir hendurnar á mér.
Hún beit á vör sér, hún skildi, að
þetta var óljós bending til kvölds-
ins, þegar hann hafði kysst hana.
Hann hafði engar tilraunir gert í
þá átt aftur. Hann hafði verið jafn
góður við hana, en hann hafði ekki
boðið henni aftur út að dansa. Hún
haíði ekki verið með sjálfri sér, síð-
an þetta kvöld, og stundum hafði hún
fundið, hvernig liann virti hana at-
hugandi fyrir sér, eins og hans var
vandi.
Kvöldið áður liafði hann sagt
lienni frá verkefninu, sem hann yrði
að vinna að einhvers staðar norður
frá í nokkrar vikur, og þau höfðu
ákveðið að íara þessa skógarferð,
þótt snemma væri. Hún viidi, að
hann ætti róiegan og iriösælan dag.
Umfram ailt viidi hún ekki særa
liann.
Þau voru nokkuð l'yrir utan Lund-
úni, pegar hann hægði á i'erðinni og
heygoi inn á veg, sem iá upp á hæð
nokkra. Hilda kannaðist við veg
þennan, hún hafði svo oft ekið eftir
lionum. Aiit i einu spurði hún: —
Hvert erum við að fara?
— Upp á Box Hill.
—- 0, nei, sagði hún. liún kreppti
linefana og reyudi að stilia röddu
sína. — Vertu svo góður, Davíð, ekki
þangað. Við skulum snúa við og leita
að einhverjum friðsælum stað, ann-
ars staðar.
Hann sagði ekki orð, en sneri bíln-
um við. Andiit hans var orðið rautt
og munnurinn samanherptur. Fyrst
þegar bíllinn var kominn á aðaiveg-
mn aftur, sagði hann bituriega: —
Ricky aftur, býst ég við? Þú varst
þarna með Ricky.
— Já, við vorum þarna oft, Ricky
og ég....á hjóli, þegar við vorum
iítil... .líká siðar. Það var á Box
Hili, sem við kvóddumst. Hann fékk
svo lítið i siun hiut! Geturðu ekki
skiiið, hve iítið hann fékk?
Davið sefaðist og rétti hönd sina
út og lagði hana yfir kreppta hnefa
liennar. — Gleymdu þvi Hilda, sagði
hann blíðlega. — Og fyrirgefðu, hve
skilningssljór ég er. Við skulum leitá
að einhverjum friðsælum stað. Ég
er banhungraður, ertu það ekki lika?
Smám saman róuðust taugar hennar.
— Davið, sagði hún, — þú ert svo
góðurI
Dagurinn hafði heppnazt vel, eða
var það ekki? Hann var nærgætinn,
hann var skemmtilegur og hún var
glöð. En það var eitthvað á milli
þeirra, eitthvað, sem var tært eins
og krystall, kalt eins og is og hart
eins og stál. Klukkan þrjú ók hann
henni heim. Hann bar körfuna upp
fyrir hana og setti hana á eldhús-
borðið.
— Nú fer ég heim til að taka sam-
an farangur minn, sagði hann, — og
þú getur unnið upp eitthvað af
svefninum, sem þú fórst á mis við
í morgun. En hann fór ekki. Hann
stóð kyrr á miðju eldhúsgólfinu og
horfði á hana. Allt í einu sagði
hann: — Hilda, komdu með mér inn
i stofu. Ég þarf að tala við þig.
Hún gekk þögul inn og se-ttist í
litinn stól. Hann stóð með hendur
djúpt í buxnavösunum og leit rann-
sakandi á hana. — Ég ætla mér
ekki einu sinni að senda þér póst-
kort á meðan ég er i burtu, Hilda.
Ég dreg mig algjörlega í hlé í bili
og læt þig um að gera upp við pilt-
inn þarna á skrifborðinu.
Hann gekk að glugganum: — Ég
hef alitaf verið innan um kunningja
mína, Hilda. Stúlkur hafa aldre-i
skipt mig neinu máii, fyrr en ég
hitti þig. Mér féil þegar í stað vel
við þig, útlit þitt, rödd þína, hvern-
ig þú kiæddir þig og hvernig þú
gekkst. Svo fannst mér gott að vera
í nálægð þinni, þú varst góður vin-
HYAÐA STÆRÐ ÞARFTU?
Númer á sniðunum .. . 38 ho h2 44 h6 48
Baklengd í cm . 40 41 42 42 42 43
Brjóstvídd . 86 88 92 98 104 110
Mittisvídd . 64 66 70 78 84 90
Mjaðmavídd . 92 96 100 108 114 120
Sídd á pilsi .... 70 í öllum stærðum -f- 5 cm í fald.
„EVA“'
Sendið mér í pósti sniðinn kjól, samkvæmt mynd |
og lýsingu í þessu blaði. Sem tryggingu fyrir skii- |
vísri greiðslu sendi ég hérmeð kr. 100.—
Ef sá litur kynni að vera búinn, sendið mér þá: =£
Nafn ......
Heimilisfang
40 VIKAN