Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 25

Surair sögðu, að hann væri vitskertur, aðrir trúðu
því að hann væri heilagur — en raargir vissu að hann
var í rauninni ófyrirleitinn tækifærissinni og sam-
vizkulausasti hræsnari, sem nokkurn tíma hefur þekkzt
í veröldinni.
Þessi maður skapaði og réð yfir algjöru einræðisríki
(innan mesta lýðræðisríkis veraldar), ógnaði „þræl-
um“ sínum dauða, lofaði þeim eilífri blessun eða gerði
útlæga á eyðieyju þá, sem neituðu að hlýðnast ógnar-
vilja hans.
Þessi maður hét Ben Purnell og kallaði sig konung í
húsi Davíðs. Hann var óstjórnlegur munaðarseggur,
rændi meydómi fjölda ungra, saklausra stúlkna og jók
hið stolta veldi sitt, þar til eignir hans námu tugum
milljónum dala og lifði í vellystingum praktuglega svo
sem dæmafátt er jafnvel í ævintýrum 1001 nætur.
Um þennan mann er þessi nýja framhaldssaga Vikunn-
ar. Þótt frásögnin sé ótrúleg í mesta máta, þá er hún
sönn í öllum atriðum.
Höfundurinn, Anthony Sterling, er dulnefni þekkts
bandarísks rithöfundar og sagnfræðings. Hann lagði
mikla vinnu í að rekja hessa sögu, talaði við fjölda
fólks, sem þekkti til hennar af eigin raun, las aragrúa
bóka og blaða um málið og kynnti sér náið réttar-
skýrslur, þegar höfuðpaurnum var steypt af veldisstóli
eftir 25 ára glæpaferil.
Angelina fékk þeim barnabarn til og næstum hátíðlega í gegnum þunn-
að fæða og klæða, var mælirinn an léreftskjólinn. Þegar hann kyssti
fullur. hana aftur og þreifaði á hnöppun-
„Segðu Ben að fá sér atvinnu og um í hálsmálinu, stirðnaði líkami
koma með einhverja peninga í hennar sem snöggvast og hún ýtti
heimilið," skipuðu þau henni, „eða honum frá sér. En það var óákveðin
hann verður að fara.“ hreyfing og hann hélt hönd hennar
Hún setti honum þessa úrslita- fastri meðan hann með hinni losaði
kosti næsta kvöld, sem hann var um brjóstin og hélt þeim að vörum
heima. Hún reyndi að gera rödd sínum.
sína ákveðna, þótt hún berðist við „Stúlkan mín!“ sagði hann og hló
grátinn, þegar hún sagði honum að aftur lágt.
hann yrði að gera sér ljóst, að nú Hún kjökraði svolítið, en svo var
væri hann orðinn faðir og hefði eins og eitthvað lifnaði í líkama
fyrir fjölskyldu að sjá. Hún minnti hennar og hún fór að svara atlotum
hann á, að hann hefði ekki ennþá hans eins og af sjálfu sér.
unnið fyrir einum dollar, hvað þá að Þá fylltist hann ólýsanlegri til-
hann hefði lagt hann í heimilið. finningu, ekki aðeins ástríðu, heldur
Hann hlustaði rólega og vingjarn- einhverju fagnandi almætti, dásam-
lega á hana, gekk svo yfir að spegl- legu og unaðslegu valdi. Hann hafði
inum og byrjaði að greiða- sér. áður fundið svipaða tilfinningu —
„Hvert ertu að fara?“ spurði hún hann var þá á veiðum heima hjá
eins og venjulega. sér og horfði á fugl eða héra hlaupa
„í heimsókn," sagði hann. h.já og hann^ vissi að byssan var á
Það liðu fjörutíu og átta löng ár sínum stað á öxlinni og hann var
áður en hún sá hann aftur. Þá sat viss um að hitta — en þessi tilfinn-
hún gráhærð og hrukkótt í réttar- ing var enn dýpri og meira æsandi.
salnum og saga hennar var eitt af Hann fylltist skyndilega óstjórnlegri
ótal öðrum sönnunargögnum, sem óþolinmæði, næstum æði, og reif
réttvísin notaði til að steypa Ben af henni fötin.
Purnell af stóli. Iiún veinaði einu sinni og kipraði
Ben flakkaði um í nokkra mánuði si£ saman af sársauka, en svo tók
áður en hann hitti Mary Stollard, hún fast utan um hann og andar-
sem átti heima rétt við landamæri dráttur hennár varð eins og ekka-
ríkjanna. Mary var seytján ára, en sog þegar varir hennar leituðu hans,
í fjallahéruðum Kentucky var hún ákaft og ástríðufullt.
í stað þess að vera rétt eitthvað
út um bakdyrnar, fékk Ben nú þá
beztu máltíð, sem hægt var að láta
í té á fátæku bændabýli, boma
fram á sparidiskum heimilisins. f
stað þess að vera vísað út í hlöðu
fékk hann bezta herbergið í húsinu.
Rétt áður en hann sofnaði milli
hreinna laka og undir hlýrri ábreiðu,
hét hann sjálfum sér því, að aldrei
framar skyldi hann höggva einn
viðarbút.
En ekki einu sinni í djörfustu
draumum sínum hefði hann getað
órað fyrir því, að þetta aldagamla
bragð mundi færa honum auðæfi,
sem virt voru á tíu milljónir doll-
ara, kvennabúr með gnægð fagurra
kvenna, sem sjálfur Salomon í allri
sinni mekt hefði öfundað hann af,
og konungsríki í miðri Ameríku
tuttugustu aldarinnar.
ÞAÐ er ekki mikið vitað um
fyrstu árin af ævi Bens Purnell.
Hann var fæddur 27. marz, 1861, í
bjálkakofa í hæðunum við Mays-
ville í Kentucky. Foreldrar hans
voru meðlimir lítils sértrúarflokks,
sem kallaði sig Carmelita. Biblíu-
lærdómurinn var barinn inn í hann
strax á unga aldri. Langir kaflar
úr biblíunni höfðu festst svo í minni
hans, að hann kunni þá utanbókar
alla ævi. En að öðru leyti fékk hann
enga menntun, aðeins nóg til að
geta lesið og skrifað og reiknað
einföldustu dæmi. En hann hafði
snilligáfu til að bera, þar sem var
ótrúlegur skilningur á mannlegu
eðli og umfram allt mannlegum
veikleika, og það bætti honum að
fullu upp menntunarskort.
„Hestatað er meira virði en
menntun," var hann vanur að segja.
„Ef þú berð það á jörðina, grær
eitthvað þar, og þú hefur þegar
eignazt eitthvað."
Ben var laglegur, hégómlegur og
latur piltur. Það var eitthvað j sí-
brosandi augum hans, sem hafði
áhrif á stúlkurnar, og hann kunni
frá upphafi vel að meta stúlkur.
Hann var nýorðinn sextán ára, þeg-
ar hann ákvað að kvænast og valdi
til þess dóttur nábúans. Hún hét
Angelina Brown, og af því að hann
hafði enga atvinnu og engan áhuga
á að leita sér að atvinnu, flutti hann
inn til foreldra hennar. En þá þeg-
ar fannst honum það fráleitt og ó-
sanngjarnt og að það stríddi bein-
línis á móti náttúrunni, að hver
maður ætti að láta sér nægja eina
stúlku. Afskipti hans af öðrum
stúlkum í nágrenninu ollu sífelldum
deilum á milli hjónanna.
„Hvert ertu að fara í kvöld?“
spurði hin bamunga kona hans,
þegar hann stóð frammi fyrir spegl-
inum og greiddi liðað, rauðgullið
hár sitt.
„f heimsókn,“ svaraði hann venju-
lega.
„Að heimsækja hvern?“ spurði
hún með tárin í augunum.
„Bara í heimsókn,“ svaraði hann
og yppti öxlum.
Stundum kom hann heim næsta
morgun, en það kom jafn oft fyrir
að hann væri nokkrar vikur í burtu.
Fólkið þarna í hæðunum er þolin-
mótt fólk, og Brown-fjölskyldan
þoldi þetta í yfir tvö ár. En þegar
þegar orðin piparmey á þeim aldri.
Hún var mögur, hæglát stúlka, sem
enginn piltur hafði áður litið á. Ben
Purnell var fyrsti maðurinn, sem
veitti henni athygli og í hennar aug-
um gekk það kraftaverki næst, að
þessi laglegi og veraldarvani piltur
hefði áhuga á henni.
„Viltu verða stúlkan mín?“ spurði
hann þar sem þau lágu saman úti
á hæðunum rétt við Stollardbústað-
inn. Hún lá með höfuðið á öxl hans
og sítt hár hennar flæddi yfir bringu
hans meðan hann strauk mjaðmir
hennar blíðlega.
„Frekar en allt annað í heimin-
um!“ sagði hún áköf.
Hann tók fast um mitti hennar
og renni höndunum upp þar til
þumalfingur hans gældu við brjóst-
in, síðan aftur niður með mjöðmun-
um að pilsfaldinum, sem hann ýtti
aðeins upp.
„Viltu raunverulega verða stúlk-
an mín?“
Svipur hennar var orðinn angist-
arfullur og varir hennar titruðu, en
hún játaði samt.
Þá hló hann lágt og sigrahrós-
andi, sneri sér að henni og horfði
andartak í augu hennar, en hún
lokaði þeim og greip fast um axlir
hans. Hann kyssti hana einu sinni
blóðlega, síðan ákafar þar til titr-
andi varir hennar opnuðust. Hann
hló aftur, þegar andardráttur henn-
ar varð hás og hraður, og kyssti
augu hennar, eyru og svo hálsinn,
þar sem æðarnar börðust undir
mjúkri húðinni.
„Ben!“ kallaði hún kæfðri röddu.
„Ó, Ben!“
Varir hans leituðu niður að brjóst-
um hennar og struku þau blíðlega
HÚN lá pg horfði upp til hans
meðan hann lagaði fötin sín og
greiddi sér.
„Er eitthvað að, Ben?“
„Nei.“ Hann yppti öxlum. „Ég
þarf bara að fara, ekkert annað.“
„En Ben ... ég hef aldrei gert
þetta áður.“
„Ég veit það. Heldurðu kannski
að ég geti ekki dæmt um það. En
hvað um það. Einhvern tíma verður
allt fyrst.“
„Af hverju kemurðu ekki og býrð
hjá okkur?“ spurði hún áköf. „Pabba
og mömmu líkar báðum vel við
þig, það veit ég. Þau sögðu, að pilt-
ur, sem kynni hálfa biblíuna utan
að, hlyti að vera góður piltur."
Hann hugsaði sig kæruleysislega
uin. „Ég ætla að athuga málið.“
f augum Bens Purnell voru Stoll-
ardhjónin miklu sanngjarnari en
foreldrar Angelinu höfðu verið.
Meðan Mary var hamingjusöm höfðu
þau ekkert á móti því að sjá fyrir
þessum unga manni, sem hafði kom-
ið til þeirra, og að leyfa honum að
sofa í rúmi dótturinnar, án þess að
vera nokkuð að nöldra um atvinnu.
Og Ben gerði Mary hamingjusama,
og um leið foreldra hennar.
„Farðu með einhvern sálm fyrir
okkur, Ben,“ sögðu þau oft, þegar
þau sátu öll saman við eldstæðið
á kvöldin. „Þeir eru fallegasti hluti
biblíunnar." Þá þuldi Ben sálmana
með mikilli tilfinningu og leikni og
Mary brosti stolt.
„Þú hefur mikla hæfileika," voru
Stollardhjónin vön að segja. „Sann-
arlega hæfileika. Þú ættir að nota
þá eitthvað."
Framhald á bls. 42
VIKAN 25