Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 26
1.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
MIÐVIKUDAGUR.
HANN.
Frank leit á armbandsúr sitt í
miðjum dansi.
„Tuttugu mínútur," sagði hann.
Hann fann að hin sviflétta, unga
kona varð sem örlítið þyngri í
örmum hans — einungis brot úr
andrá — og síðan aftur jafn svif-
létt og fyrr.
„Svo-o?“ varð henni að orði eftir
andartak.
Hann brosti til hennar ofan frá.
Hún var mun lægri en hann. Konur
voru alltaf mun lægri en hann;
þannig hafði það verið allt frá því,
er hann óx móður sinni yfir höfuð.
Evelyn náði honum í höku; hún
var ljóshærð, lokkarnir hörbleikir
með daufum tingljáa; liturinn ekki
sterkur, en ósvikinn. Það hvíldi ekki
neinn sýndarljómi yfir þessari konu;
engin sundurgerð í klæðaburði
hennar, en hún var fagurlimuð og
íturvaxin. Frank andaði að sér ilm-
inum úr hári hennar. Andlit hennar
gat hann ekki virt fyrir sér; hún
laut höfði og tók dansinn alvarlega,
reyndi eins og henni var unnt að
vera honum nákvæmlega samstíg.
Hann heyrði að hún sagði eitt-
hvað, en gat ekki greint orðin, því
að hin fámenna hljómsveit herti
á sér við ástríðuþrunginn saxófón-
glymjanda. Hún endurtók það, sem
hann hafði sagt:
„Tuttugu mínútur ... þú hverfur
á brott ... og ég sé þig ekki fram-
ar ...“
„Einkennilegt hve þýzkar konur
geta verið angurblíðar,“ hugsaði
Frank. En hann unni Evelyn og
kunni vel angurblíðu hennar. Og
þar sem ekki var neinu til að svara,
þrýsti hann henni fastara að sér.
Hörundið, þar sem hægri lófi hans
hvíldi á nöktu baki hennar, var
svalt. Hægri hönd hennar, sem lá
í vinstri hönd hans, var aftur á móti
heit. Það var molluhiti þetta kvöld,
einkum inni í danssalnum, sem var
frekar lítill og frekar ósmekklega
skreyttur. Eitt af þessum heitu maí-
kvöldum, þegar loftið er þrungið
annarlegri spennu og eplatrén
standa enn í fullum blóma.
Þegar Frank þrýsti hinni ungu
konu að sér, lyfti hún höfði og leit
á hann. Það brá fyrir einhverju
umkomuleysi í svip hennar, sem
hreif hann og vakti ástúð hans.
„Vina ...“ sagði hann. „Vina
mín ...“ ,
„Vinur minn ...“ hvíslaði hún.
Hann kunni ekkert í þýzku, en hún
gat talað ensku, ákaflega formfasta
og ákaflega brezka ensku, sem hún
hafði eflaust numið í einhverjum
ungmeyjaskóla. Allt í einu varð
Frank harla gramur sjálfum sér.
Ég hef látið tækifærið ganga mér
úr greipum, hugsaði hann reiður.
Ég hef verið alltof svifaseinn, alltof
varkár, ég skil ekki . . . Hann leit-
aði að orði, sem túlkað gæti þá
einkennilegu varkárni, sem hann
hafði sýnt gagnvart Evelyn, en gafst
upp við það. Þetta hefði getað orðið
ævintýri, en nú var það um seinan.
Og nú voru fimm mínútur liðnar af
þessum tuttugu. Fáeinir kossar í
bílnum, tár í augum hennar. Og
lestin til Parísar lagði af stað kl.
22:45. Allt í lagi. Kannski var það
líka henni fyrir beztu.
„Þú minnir mig á brothættan
krystal," sagði hann, þegar dans-
inum var lokið og Evelyn stóð við
hlið hans og hallaði sér að honum,
áður en þau gengu af dansgólfinu.
Hann strauk silkikragann á jakk-
anum; það var orðin honum eins
konar ósjálfráð hreyfing. Það hafði
verið allt of þröngt á dansgólfinu
og Frank gramdist margmennið um-
hverfis þau. Hann smeygði hendinni
undir arm Evelyn og leiddi hana út
á veröndina.
Samkomuhúsið stóð niðri við lít-
ið vatn, og þaðan barst angan af
sefreyr.
„Þetta minmr mig á Virginíu,"
sagði Frank og gekk út að handrið-
inu.
„Hvað áttu við?“ spurði hún
undrandi.
„Ekkert sérstakt. Ilminn. Hefurðu
gaman af andaveiðum?"
„Nei,“ svaraði hún og brosti. Svo
starði hún undrandi á hann. Það
var einnig margt um manninn þarna
úti á veröndinni. Og molluhiti.
„Sæll, Frank,“ sagði einhver ung-
ur og grannvaxinn náungi. Banda-
rískur tennisgarpur, sem keppt
hafði í Berlín að undanförnu.
„Halló, George,“ svaraði Frank.
„Ertu staðráðinn í að fara til
Parísar í kvöld?“
„Geturðu ekki komið til Antibes
í næstu viku? Pascal og Sutherland
verða þar. Svo getum við orðið
samferða heim með „Isle de France“.
„Hvenær?“
„Þann seytjánda. Frá Cher-
bourgh ...“
„Það er of seint fyrir mig. Ég
er tilneyddur að taka mér far með
„Berengeria" á laugardaginn.“
„Það er leiðinlegt. Verðurðu í
New York í júní? Þú ættir einhvern-
tíma að bregða þér út til Westport
og heimsækja okkur. Jæja, bless-
aður . . .“
„Blessaður,“ svaraði Frank og
leiddi Evelyn á brott. Hún hafði
hallazt upp að honum og bros henn-
ar var fjarrænt, eins og hún væri
að öngviti komin. Frank leit í
skyndi á úrið.
„Hvað eru margar mínútur eftir?“
spurði Evelyn.
Hann svaraði henni engu, brosti
og leiddi hana við hlið sér.
„Eigum við að ganga niður að
tennisvellinum í síðasta sinn?“
spurði hann.
Hún lyfti kjólnum lítið eitt, þegar
þau gengu niður þrepin, og hreyfði
engum mótbárum, þegar hann leiddi
hana á brott frá gestunum.
Það sló fölvum glampa af raf-
magnsljóskerunum á tennisvöllinn,
en enginn maður var þar sjáanleg-
ur. Það var á tennisvellinum, sem
Frank hafði kynnzt Evelyn fyrir
viku síðan.
Fyrir viku síðan hafði Georg talið
hann á að koma með sér í þennan
klúbb, með því að staðhæfa að
Berlínarstúlkurnar væru íturvaxn-
ari en almennt væri álitið, og að
þær töluðu betur ensku en margur í
New York. Og að vissu leyti reynd-
ist hann hafa rétt fyrir sér. Stúlkan,
sem var þýzkur meistari í tennis var
að minnsta kosti bæði fallega vaxin
og lífsglöð. Frank fór augum um
hana og hún fór augum um hann,
og svo hlógu þau bæði og skildu
hvort annað. Þá var hann kynntur
fyrir annarri konu, sem hafði djúpa
og þægilega rödd og sérstaklega
fallega fætur, og var kölluð Marí-
anna. Báðar léku þær tennis af hörku
og kunnáttu. Frank hafði lítið gaman
af að leika tennis við þá, sem voru
honum snjallari; það kom honum í
slæmt skap. Maríanna lánaði honum
einn af sínum spöðum; hann fór vel
í hendi, og Maríanna kom því svo
fyrir, að hann lék á móti vinkonu
hennar, sem Evelyn hét. Evelyn lék
misjafnlega og afsakaði sig með því,
að hún væri spennt á taugum.
„Hvers vegna?“ spurði hann, og
sló knöttinn af varkámi; en hún
lét spurningu hans ósvarað. Hann
gerði sitt til að hún ynni leikinn,
en þegar hún komst að raun um, að
það var tilgangur hans, sló hún
knetti hans ekki til baka. Hann sá
andlit hennar ekki greinilega fyrr
en hún tók skyggnið af enninu. Hon-
um fannst hún óvenjulega fríð; gat
ekki að sér gert og starði á hana
nokkra hríð. Honum fannst allt í
einu, sem allar þær kvenásjónur,
sem hann hafði áður augum litið,
væru gerðar úr postulíni, én andlit
hennar væri gert úr öðru og líf-
rænna efni. Og þannig var upphaf-
ið, eins og að öllum ástarævintýr-
um karla — forvitni. Hann spurði
sjálfan sig: hvernig skyldi þessi
kona vera innan rjfja;hvernig skyldi
hún taka kossum, hvernig skyldi hún
vera nakin, þegar hún lætur undan?
Hún var ekki ein af þeim, sem vekja
ást með karlmönnum við fyrstu sýn
— það gerðist ekki fyrr en síðar,
með fyrsta kossi þeirra. Varir henn-
ar voru mjög bogadregnar og litur
þeirra minnti á fölbleikan kóral.
„Ef maður dirfðist að kyssa þig,
ætti maður þá ekki á hættu að verða
allur rauður í framan af varalit",
hafði Frank sagt, skömmu eftir að
þau kynntust. Evelyn hafði starað
á hann eins og hún skyldi ekki orð
í ensku. Hún hafði löng hvarmhár,
og sló á þau daufu silfurskini, eins
og hárið, og gæddi svip hennar eins
konar værð. En þegar Frank kyssti
hana fyrsta sinni, varð hann skelk-
aður, svo mikill var ofsi hennar,
er hún endurgalt kossa hans. Hann
varð skelkaður sér í lagi fyrir það,
að ofsi hennar kom upp um ein-
kennilegan reynsluskort og klaufa-
skap. Og var engu líkara, en þessi
lokaði munnur vissi ekki til fulln-
ustu hvað munnur Franks vildi hon-
um. Hún hafði kreppt hendurnar
og titrað eins og í krampaflogi —
rétt eins og þetta væri henni alger-
lega ný reynsla. Og Frank varð ást-
fanginn.
Þetta hafði gerzt í leigubíl fyrir
nokkrum dögum síðan. Þau voru á
Ný framhaldssaga eftir heimskunnan höfund hefst hér
26 VIKAN