Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 29

x rödd hans mátti heyra einhverja
geðshræringu, sem erfitt var að
skýrgreina. Andlitið var eins og úr
tré og svipurinn kjánalegur — ein-
mitt þess konar svipur, sem menn
gjaman setja upp, þegar á þeim
hvílir eitthvert farg, hugsaði Poirot
með sér.
„Við erum í Westshire, er ekki
svo?“ spurði Poirot rólega. „Ég
þekki lögreglust j órann ykkar,
Riddle majór, mjög vel.“
„Riddle á heima um það bil hálfa
mílu héðan,“ sagði Hugo. „Sennilega
kemur hann hingað sjálfur.“
„Það væri mjög heppilegt,“ sagði
Poirot.
Hann tók að reika gætilega um
stofuna. Hann dró gluggatjöldin til
hliðar og rannsakaði glerhurðirnar,
aðgætti hvort þær væru lokaðar.
Þær voru lokaðar.
Á veggnum fyrir aftan skrifborð-
ið hékk kringlóttur spegill. Spegill-
inn var mölbrotinn. Poirot beygði
sig niður og tók upp lítinn hlut.
„Hvað er þetta?“ spurði Hugo
Trent.
„Byssukúlan.“
„Hún hefur farið beint í gegnum
höfuð hans og lent í speglinum?“
„Það virðist svo.“
Poirot lét hana nákvæmlega á
sama stað og hann tók hana. Hann
gekk að skrifborðinu. Þar var dá-
lítið af blöðum, snoturlega raðað í
stafla. Á sjálfri skrifblokkinní lá
laust blað, og á það var párað skjálf-
andi hendi með stórum stöfum:
AFSAKIÐ.
„Hann hlýtur að hafa skrifað
þetta rétt áður en hann — gerði
það,“ sagði Hugo.
Poirot kinkaði kolli hugsandi.
Hann leit aftur á brotna spegil-
inn, síðan á dána manninn. Hann
hrukkaði ennið ofurlítið eins og
hann væri í vafa. Svo gekk hann
fram að hurðinni, þar sem hún hékk
skökk með brotna læsingu Það
stóð enginn lykill í skránni, eins
og hann raunar vissi — annars hefði
bann ekki getað séð gegnum skrá-
argatið. Enginn lykill sást heldur
á gólfinu. Poirot beygði sig yfir
dána manninn og þreifaði á vösum
hans.
„Já,“ sagði hann. „Lykillinn er í
vasa hans.“
Hugo dró upp vindlingahylki og
kveikti sér í vindlingi. Það var ekki
Vitanlega datt mér ekki í
hug, að hann mundi fremja
sjálfsmorð, en þrátt fyrir
það er ég ekkert ákaflega
liissa. Sannleikurinn er sá,
að frændi minn var snar-
geggjaður, herra Poirot.
Það vissu allir.
lega. Afsakið. Eigum við að fá okk-
ur sæti?“ Hann benti á legubekk í
horninu, sem var fjarst líkinu. Svo
hélt hann áfram og talaði skrykkj-
ótt: „Jæja, það er þá Vanda —
frænka mín, þér vitið. Og Rut,
frænka mín. Þær þekkið þér báðar.
Svo er það hin stúlkan, Súsanna
Cardwell. Hún er aðeins gestur hér.
Þá er það Bury ofusti. Hann er
gamall vinur fjölskyldunnar. Og svo
herra Forbes. Hann er líka gamall
vinur, auk þess, sem hann er lög-
maður okkar og allt slíkt. Blessaðir
karlarnir voru báðir hrifnir af
Vöndu, þegar hún var ung, og þeir
snúast enn í kringum hana eins og
tryggir aðdáendur. Hlægilegt, en
ofturlítið hjartnæmt. Þá er það
Godfrey Burrows, einkaritari gamla
mannsins — það er að segja frænda
míns, og ungfrú Lingard, sem hefur
verið honum til aðstoðar við að
rita sögu Chevenix-Gore-ættarinn-
ar. Hún grefur upp sögulegar heim-
ildir fyrir rithöfunda. Og þá held
ég, að allir séu komnir."
Poirot kinkaði kolli. Því næst
sagði hann:
„Og mér skilst að þið hafið raun-
verulega heyrt skotið, sem gerði út
af við frænda yðar?“
„Já, svo var. Héldum að það væri
tappi úr kampavínsflösku — ég, að
SAKAMÁLASAGA EFTIR AGATHA CIIRISTIE
3. IILITI
SPEGILL
laust við að röddin væri rám.
„Það virðist allt liggja mjög ljóst
fyrir,“ sagði hann. „Frændi minn
hefur lokað sig hér inni, hripað
þessa orðsendingu á pappírsblað og
því næst skotið sig.“
Poirot kinkaði kolli í þönkum.
Hugo hélt áfram:
„En ég skil ekki, hvers vegna
hann bað yður að koma. Út af
hverju var það?“ -
„Það er öllu erfiðara að finna
slcýringu á því. Á meðan við bíð-
um eftir því, hr. Trent, að yfirvöld-
in lcomi til skjalanna, viljið þér
kannski vera svo góður að segja
mér nákvæmlega, hvaða fólk þetta
er, allt sem ég sá í kvöld, þegar
ég kom?“
„Hverjir það eru?“ Hugo var eins
og hálf utan við sig. „Ó, já, vitan-
minnsta kosti. Súsanna og ungfrú
Lingard héldu að það hefði verið
bíll úti á veginum, sem hefði tekið
bakslag — vegurinn liggur hérna
rétt framhjá, sjáið þér til.“
„Hvenær var það?“
„Ó, svona tíu mínútur yfir átta.
Snell var nýbúinn að hringja í
fyrra sinnið.“
„Og hvar voruð þið, þegar þið
heyrðuð það?“
„í forsalnum. Við hlógum að því,
og vorum að tala um það fram og
aftur, hvaðan hljóðið hefði komið.
Ég sagði, að það hefði komið úr
borðstofunni, Súsanna sagði, að það
hefði komið úr áttinni frá setustof-
unni, ungfrú Lingard sagði, að sér
hefði fundizt það koma ofan af lofti,
en Snell sagði, að það hefði komið
utan frá veginum, það hefði aðeins
borizt inn um gluggana uppi á lofti.
Og þá sagði Súsanna: „Eru nokkrar
fleiri uppástungur?“ Og ég sagði
hlæjandi, að það væru alltaf morð
á ferðinni! Dálagleg vitleysa, þegar
ég hugsa um það núna.“
Það komu órólegir drættir í and-
lit hans.
„Engum ykkar kom til hugar að
hr. Gervase kynni að hafa skotið
sig?“
„Nei, vitanlega ekki.“
„Og þér hafið raunverulega alls
enga hugmynd um, hvers vegna
hann skuli hafa skotið sig?“
„Ja — sko,“ sagði Hugo og dró
seiminn. „Ég mundi ekki segja,
að ...“
„Þér hafið þá einhverja hugmynd
um það?“
„Já — það er að segja — það er
erfitt að skýra það. Vitanlega datt
mér ekki í hug, að hann mundi
fremja sjálfsmorð, en þrátt fyrir það
er ég ekkert ákaflega hissa. Sann-
leikurinn er sá, að frændi minn var
snargeggjaður, hr. Poirot. Það vissu
allir.“
„Og það finnst yður nægileg skýr-
ing?“
„Tja, menn skjóta sig, þegar þeir
eru ofurlítið bilaðir.“
„Það er aðdáanlega einföld skýr-
ing.“
Hugo glápti.
Poirot reis á fætur og reikaði um
herbergið, án þess að hafa neitt sér-
stakt fyrir augum, að því er virtist.
Það var þægilega búið húsgögnum,
einna helzt í þungum Viktoríustíl.
Þar voru sterkbyggðir bókaskápar,
Framhald á bls. 50.
VIKAN 29