Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 33

MTÐAPRENTUN
Takið upp hina nýju aðferð og látið prenta alls-
konar aðgöngumiða, kontrolnúmer, tilkynningar,
kvittanir o. fl. á rúllupappír. Höfum fyrirliggjandi og
útvegum með stuttum fyrirvara ýmiskonar afgreiðslu-
box.
Leitið upplýsinga.
HILNIR HF
Skipholti 33. -- Sími 35320.
um frá sér og lét hann ganga á und-
an sér upp malarborinn stiginn.
Danstónlist barst á móti þeim úr
samkomusalnum.
Það var ekki mannmargt eftir á
gólfinu, þegar þau gengu gegnum
danssalinn. Frank kvaddi í skyndi
nokkra kunningja, sem hann hafði
eignazt, reyndi að sjá sjálfan sig í
speglinum á veggnum, þar sem hann
hafði óþægilegt hugboð um að hár-
ið færi ekki eins vel og skyldi. Eve-
lyn virtist kalt og farið að syfja,
en hvergi urðu þess séð nein merki,
sem þeim hafði farið á milli í bað-
húsinu. Hún var lítið eitt fölari en
venjulega, munnur hennar virtist
stærri, augu hennar dekkri og dýpri.
„Herra Davis langar til að kveðja
þig...“ sagði hún“ og staðnæmdist
bak við stól eiginmanns síns inni í
bridsherberginu. Droste lagði frá
sér spilin, stóð hæversklega á fæt-
ur og reyndi að segja eitthvað á
ensku.
„Auf Wiedersehen", sagði Frank;
það var ein af þeim fimm orðfáu
setningum á þýzku, sem hann hafði
lært. Svo þrýsti hann hendi Drostes
í kveðjuskyni. Einn af spilafélög-
unum, maður nokkuð við aldur og
með hvítt yfirvararskegg, reyndi að
leyna gremju sinni yfir trufluninni
og Frank skildi hann vel.
„Hver ekur Davis til járnbrautar-
stöðvarinnar?" spurði Marianna,
sem stóð þarna úti í horni.
„Ég tek leigubifreið ...“
„Hvaða vitleysa... ég ek þér
þangað".
„Þakka þér fyrir. En þá verðum
að hafa hraðan á.“
„Eins og skot... Kemurðu með,
Evelyn?"
„Ég veit ekki“, hvíslaði Evelyn og
starði á eiginmann sinn. Hún hafði
lagt hendina á bakið á stól hans,
en hann virt'ist niðursokkinn í spilin.
„Eins og landsyfirdómaranum
standi það ekki á sama“, sagði Marí-
anna. „Við skulum koma, Davis.
Maður verður að heiðra gestinn,
hversu erfiður sem hann er við að
fást, segir máltækið. Við skulum
flýta okkur...“
Bíll Maríönnu var tryllt og urr-
andi villidýr. Þau urðu að sitja
þröngt, Frank sat á milli þeirra,
Maríönnu og Evelyn. Maríanna not-
aði sterkt og æsandi ilmvatn og
Frank andaði því að sér með nokk-
urri varúð.
„Evelyn er föl í andliti," sagði
Maríanna með sinni djúpu, ákveðnu
raust. „Þú hefur ofþreytt hana, Dav-
is. Hún þolir ekki þennan ameríska
hraða“.
„Vertu ekki að þessu, Maríanna,“
maldaði Evelyn í móinn.
„Evelyn hefur kannski leynt þig
því, að hún þarfnast mjög gætilegr-
ar meðferðar. Hún kom hart niður
að seinna barninu, og landsyfirdóm-
arinn hefur nokkrar áhyggjur af
heilsufari hennar síðan.“
„Þú átt börn“, spurði Frank undr-
andi. Evelyn gerði aðeins að kinnka
kolli.
„Tvö“, svaraði Maríanna. „Tvo
óþekktaranga, sem ætla að gera út-
af við hana. Tvo akfeita prakkara,
sem ég bókstaflega tilbið ...“
Hún ók á fleygiferð fyrir horn.
„Ég veit ekki annað en að ég
hafi sýnt Evelyn fyllstu varkárni —
er ekki svo?“ sagði Frank. Hann
hafði smeygt arminum aftur fyrir
herðar Evelyn, svo að þau kæmust
betur fyrir. Honum varð hugsað til
barna Evelyn og eiginmanns hennar.
„Hvaða embættistitill er það, sem
eiginmaður þinn hefur?“ spurði
hann.
Evelyn varð fyrir svörum.
„Landsyfirréttardómari. Sá yngsti,
sem skipaður hefur verið í það em-
bætti, enda er honum spáð miklum
frama.“
Frank hafði að sjálfsögðu ekkert
við það að athuga. Samræðurnar
féllu niður. Evelyn laumaði hendi
sinni í hönd honum.
„Leiðinlegt að þú skulir vera að
fara svona allt í einu,“ sagði Marí-
anna. „Hvað rekur þig svona vægð-
arlaust til Parísar?"
„Þetta venjulega. Verzlunarer-
indi.“
„Hvers konar viðskipti eru það,
sem þú hefur með höndum? Ertu
kannski einn af þessum heimskunnu
iðjuhöldum, sem maður er alltaf að
lesa eitthvað um í blöðunum?"
„Frank gat ekki stillt sig um að
hlægja.
„Ég held nú siður. Ég sel appel-
sínur. Og það er ein af meginlífs-
reglum mínum að ræða ekki við-
skipti við konur,“ sagði hann og
þrýsti hönd Evelyn.
„Störf karlmannanna er það eina
sem vakið getur áhuga manns á
þeim,“ sagði Maríanna. Hún var
húsateiknari og lifði í starfi sínu af
lífi og sál. Og í sömu svifum heml-
aði hún svo skyndilega, að Frank
var nærri hrotinn fram úr sætinu.
Evelyn sleppti hönd hans; hún hafði
ekki sagt aukatekið orð alla leiðina.
Hann leit sem snöggvast á klukkuna
yfir innganginum að jámbrautar-
stöðinni — enn voru sex mínútur
eftir. Evelyn kleif út úr bílnum svo
að hann kæmist leiðar sinnar. Lög-
regluþjónn benti og pataði og leigu-
bíll öskraði fyrir aftan. Maríanna
skipaði Evelyn að setjast inn í bíl-
inn.
„Við lendum í vandræðum, ef við
ökum ekki tafarlaust á brott aftur.
Vertu sæll, Davis, þakka þér fyrir
skemmtunina. Vona að þér líði vel
í París og viðskiptin gangi að ósk-
um“, kallaði Maríanna. „Við getum
því miður ekki fylgt þér út á stöðv-
arpallinn — samkvæmiskjólarnir
okkar mundu vekja helzt til mikla
athygli. Skelltu aftur dyrunum,
Evelyn...“
Frank rétti henni höndina milli
stafs og hurðar. Leigubílstjórinn var
farinn að skammast og lögreglu-
þjónninn nálgaðist. Það síðasta, sem
Frank fann til Evelyn var það, að
hönd hennar var köld og svaraði
ekki, þegar hann þrýsti að henni.
Og villidýrið fjórhjólaða þaut urr-
andi af stað.
Frank dró upp farmiðann og gekk
inn á brautarstöðina. Farangurinn
sinn hafði hann látið senda þangað
áður, svo að hann gæti átt þeim
mínútunum lengri kveðjustund með
Evelyn. En nú var þeirri stund sem
sagt, endanlega lokið.
Inni fyrir var þessi daufa birta,
sem er öllum brautarstöðvum sam-
eiginleg, og gerir þær að dapurleg-
ustu stöðum, sem getur undir þaki.
Frank gekk þrepin upp á pallinn;
allir, sem stóðu þar og biðu virtust
VIKAN 33