Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 45

fimmta sendiboðann, að söfnuður-
inn var viðriðinn opinbert hneyksli.
John Wroe hafði opinberazt, að
rakstur og klipping væri héðan í frá
bannað í söfnuðinum og önnur ekki
ómerkilegri opinberun hans var sú,
að senda ætti allar ungar stúlkur
safnaðarins til hans, til þess að
hægt væri að framkvæma það, sem
hann kallaði „hreinsun blóðsins“ eða
„kvenlegan umskurð“ en það þýddi
það, að hann vildi sitja fyrstur að
öllum hreinum meyjum safnaðarins.
Rökin fyrir þessu voru þau, að ef
ungir piltar væru óhreinir í augum
Guðs ef þeir væru ekki umskornir,
hlyti svipað að gilda um stúlkur.
Stór hópur hafði gert uppreisn
gegn þessu í söfnuðinum undir for-
yztu manns, sem hét John Ward, og
vildu þeir aðeins fylgja upphafleg-
um kenningum Johönnu Southcott.
En Jon Wroe herti þá tökin á þeim,
sem éftir voru í söfnuðinum og gerði
mikið til að útbreiða trúna. Nú á
dögum er það álitið, að hann hafi
veirð geðveikur, þótt hann hafi haft
hæfileika til þess að ná foryztu í
söfnuðinum. En hann mætti svo
mikilli andspyrnu í Englandi, að það
endaði með því, að söfnðurinn varð
að hrökklast úr landi og fluttist
hann aðallega til Ástralíu, Kanada
og norðurhluta Bandaríkjanna.
John Wroe hafði farið til Ástra-
líu og þar fékk hann þá vitrun, að
þúsund ára ríkið mundi hefjast
1863. Þegar hann svo dó skyndilega,
snemma í febrúar, fylltust fylgis-
menn hans fögnuði, því að þeir
héldu, að hann mundi fylgja for-
dæmi Krists og rísa upp frá dauðum
og mundi þá leiða þá í þúsund ára
ríkið. En hinir skeggjuðu fylgismenn
hans biðu árangurslaust, bæði eftir
honum og þúsund ára ríkinu.
Svo var það nokkrum árum
seinna, þegar ísraelsmenn voru
orðnir leiðir á biðinni eftir Wroe,
að ástralskur sjómaður að nafni
James White útnefndi sig sem
sjötta sendiboðann og breytti nafni
sínu í James Jezreel. Hann stjórn-
aði söfnuðinum í kringum 1880 og
aðalafrek hans var útgáfa trúarrits-
ins The flying Roll. Bókin átti að
verða til þess að breiða út trúar-
brögð þeirra, en bar ekki mikinn
árangur. Þeim fór alltaf fækkandi,
sem aðhylltust þessar kenningar og
loks var svo komið, að það voru
innan við þúsund manns í söfnuðin-
um, og þeir voru dreifðir um þrjár
heimsálfur.
Nú beið söfnuðurinn aðeins eftir
þúsund ára ríkinu og sjöunda sendi-
boðanum.
SAGA þessa safnaðar hreif Ben
Purnell og honum fannst, að þarna
væru trúarbrögð alveg við sitt hæfi.
Hann las The flying Roll aftur og
aftur, og reyndi að komast yfir öll
rit, sem fjölluðu um trúarbrögðin
og sem síðskeggjaðir safnaðarmeð-
limirnir í Richmond gátu útvegað
honum.
„Þetta er hin eina sanna trú,“
sagði hann við Mary. „Allt annað er
guðlast í augum Drottins. Þetta er
leiðin, sem við verðum að ganga."
Hún trúði honum.
Það, sem Ben hafði í huga, var
að útnefna sjálfan sig sem sjöunda
sendiboðann, að öðlast þetta himna-
riki, sem John Wroe hafði skapað.
En fyrst varð hann að vinna sér álit
og tiltrú safnaðarins, skapa sér þann
orðstír, að þetta þætti sjálfsagður
hlutur þegar tíminn væri kominn.
Ben hætti að vinna í kústaverk-
smiðjunni og eyddi öllum tíma sín-
um til að boða þessa trú. Hann gekk
hús úr húsi með The flying Roll og
lét rauðgyllt hár sitt og skegg vaxa.
„Þúsund ára ríkið er í nánd,“
kallaði hann á hverju götuhorni í
Richmond. „Sá, sem ekki er skráð-
ur í bók Drottins, tortímist í eldum
Vítis. Eruð þið viðbúin, bræður og
systur? Eru nöfn ykkar í þessari
bók, svo Drottinn geti náð til ykk-
ar?“
Það leið ekki á löngu áður en Ben
Purnell var kjörinn foringi safnað-
arins í Richmond. Brátt varð hann
þekktur meðal allra meðlimanna í
borgunum í Ohio og Indiana. Hann
var að búa sig undir lokaátakið,
þegar það fréttist, að maður að
nafni Michael Keyfor Mills,
velþekktur meðal ísraelsmanna
undir nafninu prins Michael,
hefði fengið opinberun, þar sem
honum var tilkynnt, að Drottinn
hefði útnefnt hann sem sjöunda
sendiboðann, og ríki hans mundi
verða í Detroit í Michigan.
Þetta urðu Ben Purnell sár von-
brigði og um tíma velti hann því
fyrir sér hvort hann ætti að fá aðra
opinberun og lýsa því yfir, að prins
Michael væri falsspámaður og skora
á alla að yfirgefa Mills og koma
til Richmond. En hann hætti við
það, þótt hann hefði ekki gefizt upp.
Hann gat ekki gert margra mánaða
erfiði að engu. f janúar 1892 ákvað
hann að flytja til Detroit og ganga
í söfnuðinn þar.
„Við verðum að flýta okkur,“
sagði hann við Mary. „Þúsund ára
ríkið getur komið á hverri stundu."
Hún trúði honum, eins og alltaf
áður.
Strax og Benjamin Franklin
Purnell hitti Michael Keyfor Mills,
gerði hann sér ljóst, að hinn nýi
sjöundi sendiboði var enginn trúar-
ofstækismaður frekqj en hann sjálf-
ur, heldur sami tækifærissinninn.
Næstum hundrað manns hafði kom-
ið í skyndi til Detroit, til þess að búa
nálægt heimili Mills, sem þeir köll-
uðu bústað Guðs. Það var á Hamlin
Avenue 37 í norðurhluta Detroit-
borgar. Hann var þegar farinn að
nota þetta fólk út í yztu æsar.
Til þess að verða hæfir til að
móttaka þúsund ára ríkið, urðu
meðlimirnir að afsala sér öllum
jarðneskum auðæfum —- láta þau
af hendi við Mike Mills, auðvitað.
Iðjuleysingjarnir voru ekki hæfir
þegnar sjöunda konungsríkisins, svo
að allir urðu að vinna baki brotnu
og betla þar að auki í frístundum
sínum, og selja trúarritin. Til þess
að þeir leiddust ekki í freistni, tók
prinsinn öll laun þeirra, en lét þá
hafa brýnustu lífsnauðsynjar.
Ungi rauðhærði maðurinn frá
Kentucky var mjög hrifinn af þessu
öllu saman, en það sem hafði mest
áhrif á hann, var þó það, að Mike
Mills hafði tekizt að koma aftur á
gamla siðnum frá John Wroe, að
allar stúlkur skyldu blóðhreinsaðar,
eða umskornar — þannig fékk Mike
Mills ekki aðeins laun þegna sinna,
heldur einnig dætur þeirra.
Þó að kona Mills byggi líka í
Guðshúsinu, hafði Mills komið með
sjö eða átta aðrar konur þangað.
Ætlunin var að þær yrðu tíu tals-
ins, og átti hver þeirra að tákna eina
dyggð, sem þegnarnir gætu svo tek-
ið sér til fyrirmyndar. Sú elzta
þeirra var 49 ára gömul og hét Eliza
D
sem byggist
á notkun
rafauga
Court. Hún var skarpleit og gráhærð
kona og átti að tákna andlegt jafn-
vægi, en sú yngsta var 15 ára gömul
frábærlega falleg stúlka, Bernice
Bickle, sem táknaði hlýðni.
Prinsinn bauð hina nýju safnað-
armeðlimi frá Richmond hjartanlega
velkomna. Hann hafði heyrt um frá-
bært starf Bens Purnells í Richmond
og sá strax, að útlit hans og fram-
komu mundu koma í góðar þarfir
í starfinu í nýja konungsríkinu. Þar
að auki líkaði honum vel við þennan
unga, rauðhærða fjallabúa, og það
liðu ekki nema nokkrir dagar þar
til hann fékk aðra vitrun, þar sem
Ben Purnell var skipaður næst æðsti
maður ríkisins —• aðeins sjálfur
sendiboðinn var honum æðri.
Þar með var Ben Purnell undan-
þeginn frá því að vinna úti í borg-
inni, og fékk betra húsnæði og all-
an aðbúnað, en aðrir þegnar ríkis-
ins. Starf hans var fólgið í því, að
framfylgja skipunum sendiboðans
og fara í útbreiðsluferðir. Sem borg-
un fyrir þessa góðu stöðu ætlaðist
prinsinn til að Ben sýndi sér þakk-
læti, hollustu og stuðning við allar
framkvæmdir.
En prins Michael gerði sér ekki
ljóst, að frá fyrsta degi Benjamins
Franklins Purnells í Detroit, var
það hans eina markmið, að steypa
prinsinum af stóli og taka sjálfur
sæti hans.
Framhald í næsta blaði.
Yillta orkídean.
Framhald af bls. 17.
stóð á tánum til þess að ná. Hafið
þið nokkurn tíma séð orkídeu upp
við tré?“ Hann svaraði sjálfum sér.
„Auðvitað ekki. Þið hafið aðeins séð
þær í verzlunum. Þessar stóru rauðu
með silkibandi og silfurpappír um
stilkana.“
„En villt orkídea er öðru vísi,“
sagði hann. „Hún er lítil og létt.
Hún heldur sér í trjábörkinn og
tréð hefur ekki hugmynd um að hún
sé þarna. Það er þannig, sem þær
eru,“ sagði hann. „Það er þannig að
hafa þær í faðminum, að dansa við
þær. Dúnhnoðri er eins og heill
fíll í samanburði við þessar stúlkur."
Svo settist hún hjá honum og
spurði hvar endurskoðandinn byggi.
„Hann býr á E. & 0.,“ svaraði
Jack.
„Við skulum fara þangað á morg-
un,“ sagði Lin. „Mig langar til þess
að hitta hann.“
„Ég vil ekki að þú — ég tek ekk-
ert slíkt í mál,“ sagði Jack.
„Það er alls ekki það, sem ég
meina,“ sagði hún. „Þú kemur þessu
í kring. Segir honum bara að kín-
verska vinkonu þína langi til þess
að hitta hann. Segðu honum, að við
hittumst á E. & (). Að við sækjum
hann þangað og ætlum að bjóða
honum í góðan kínverskan mat.
Segðu, að vinkonu þína langi til að
VIKAN 45