Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 46

hitta svona háttsettan útlendan
mann. Þú getur sagt honum að hún
sé lagleg.“
„En ef hann vill nú ekki koma?“
sagði Jack.
„Hann kemur. Hefurðu nokkurn
tíma heyrt um karlmann, sem ekki
langaði til þess að hitta hjákonu
annars manns? Karlmenn eru for-
vitnir um þannig hluti. Hann fer
að hugsa um, hvernig hún sé, og
hvort samband þeirra sé áberandi.“
Svo sagði hún: „Hvernig er hann
— hvernig lítur hann út, ég ég við?“
„Hver er forvitinn núna?“
„Mig langar til þess að vita það.“
„Hann er stór og holdugur ná-
ungi. Útlitið gæti bent til þess, að
hann drykki töluvert. Reyndar veit
ég að hann gerir það. Rauður í and-
liti, með rauðleitt hár, sem er að
byrja að þynnast á hvirflinum, blá,
útstandandi og dálítið daufleg augu,
munn eins og fiskur, eins og karfi,
þykkar varir.“
„Þá er hann fyrir vín og konur,“
sagði Lin.
„Ég vil ekki heyra um neitt slikt,“
sagði Jack. „Ekki einu sinni til
að ..."
„Ekki einu sinni til að losna við
fangelsi?11 sagði hún.
„Bezt gæti ég trúað, að þú mundir
gera það,“ sagði Jack.
„Ég er bín kona,“ sagði hún.
„Ég neita því algjörlega. Nei og
aftur nei. Það eru takmörk fyrir
öllu.“
Hún brosti. „Þú kemur þessu í
kring," sagði hún.
Lin hafði haft rétt fyrir sér, eins
og venjulega. Þegar Jack stakk upp
á því, að hann borðaði hjá þeim,
tók Ballinger því fegins hendi.
„Kínversk vinkona, ha?“ sagði
hann. „Þetta líkar mér. Þú hefur
dottið í lukkupottinn, eða hvað?“
Hann potaði með sverum vísifingri
í bakið á Jack. „Það er sagt að þær
séu góðar,“ sagði hann. „Þú veizt
hvað ég á við.“
Jack vissi hvað hann meinti, en
þóttist ekki skilja það. „Hún er
einkaritari," sagði hann.
„Menntuð, ha? Ekki var það
verra.“
„Og mjög fær að búa til mat,
Ballinger. Ekta Cuntonmatur, eldað-
ur í heimahúsum, er þess virði að
njóta hans.“
„Sjálfsagt lagleg líka, er ég viss
um,“ sagði Ballinger. Hann gat að-
eins hugsað um eitt í einu.
„Það held ég,“ sagði Jack, ,,og
það gleður mig, að þú getur komið.
Ég ætla að láta hana vita af því.“
„Ég veit ekki hvort þið þekkið
hótelið, sem ég bý á. Það er stærð-
arhóteh Sum herbergin eru loft-
kæld, en þau, sem snúa út að sjón-
um þurfa enga kælingu. Það er
alltaf gola þar.“
Ballinger beið í stórum forsaln-
um þegar þau komu, og Jack sá, að
Lin hafði mikil áhrif á hann. Hann
eldroðnaði og byrjaði að svitna, og
það var eins og augun ætluðu út
úr höfðinu á honum, þegar hann
horfði á hana.
Hún var líka falleg, í gulum
satín cheongsam með opinni klauf
næstum upp á mjöðm, öllum út-
saumuðum með gylltu og svörtu.
Hún bar háan indonesiskan kamb
í hárinu, og skórnir hennar voru
samlitir kjólnum með mjög háum
hælum. Hún var sannarlega þess
virði að horft væri á hana.
„Má ég kynna þig fyrir Miss Lin
Koo,“ sagði Jack.
46 VIKAN
„Lin, þetta er Mr. Ballinger,
áhrifamikill maður frá fyrirtækinu,“
sagði Jack og hló hálfvandræðalega
um leið. Hann vildi gjarnan koma
sér vel við manninn, en ekki á of
áberandi hátt.
„Jæja, Jack,“ sagði Ballinger,
„þú hafðir rétt fyrir þér. Ég verð
að óska þér til hamingju með vin-
konuna. Forkunnarfögur," sagði
hann. „Þér eruð mjög fagrar, miss
Lin.“ Hann horfði á fölgullna mjöðm
hennar um leið og hún settist.
„Ég er ekki vinkona Jack, Mr.
Ballinger,“ sagði Lin. „Ég er hjá-
kona hans.“
„Segðu þetta ekki,“ sagði Jack.
„Taktu ekki mark á henni, Balling-
er. Hún er vinkona mín. Við skul-
um hafa það þannig.“
„Dásamleg vinkona," sagði Ball-
inger. „Mjög falleg. Hvað má bjóða
ykkur að drekka?“
„Whisky og sóda,“ sagði Jack.
„Fyrir bæði?“
„Já,“ sagði Lin. „Mér þykir gott
Whisky. Það er eitthvað svo heims-
mannslegt, finnst yður það ekki?
Nei takk, engan ís.“
„Ekki fyrir mig heldur,“ sagði
Jack. Vilt þú ís, Ballinger?“
„Nei, en þetta er mitt boð, dreng-
ur minn. Þið bjóðið mér að borða,
en ég býð hér. Rétt er rétt, segi ég
alltaf.“
Lin hélt áfram að tala. „Ég er
kínversk, eins og þér vitið, og hér
er siður að hafa margar hjákonur.
Karlmaðurinn á oft nokkrar konur
— númer eitt, númer tvö og svo
framvegis, en svo hefur hann líka
hjákonur. Svo getur verið að hann
eigi bara hjákonur og enga konu.
Það er fullkomlega heiðarleg staða,
að vera hjákona, mr. Ballinger.“
Hún brosti til hans svo fallegar
tennur hennar komu í ljós, þær
voru eins og litlar möndlur í lag-
inu, litlar flysjaðar möndlur.
Þau sátu þarna og drukku í tæp-
an klukkutíma og töluðu saman.
Lin sagði ekki mikið meira. Hún
sat bara og brosti og hlustaði.
„Ég get sagt þér eitt, Jack,“ sagði
Ballinger, „án þess að það fari
lengra, auðvitað, en þú kemst vel
áfram í fyrirtækinu. Ég er að vísu
ekki búinn að fara yfir bækurnar,
ég geri það á morgun, en það, sem
ég hef þegar kynnzt af starfi þínu,
kemur mér á óvart. Það er frábær-
lega vel gert.“ Hann var aftur far-
inn* að horfa á mjöðm Lin. „Mjög
snyrtilegt, og það er auðséð, að þú
kannt vel til verks. Það er auðséð.
Það geri ég líka,“ sagði hann.
„Mér finnst alltaf að tölur séu
ekki ólíkar nótum —- þær mynda
einhvers konar hljómkviðu. Þær eru
líka fallegar í formi — tíu fallegar
myndir, ef núllið er talið með. Hugs-
aðu þér t. d. sex og átta — dásamleg-
ar tölur,“ sagði hann. „Og veiztu
það, Jack, mér fellur svo vel hvernig
þú setur strik í gegnum sjöið, eins
og Evrópumenn. Það kemur í veg
fyrir mörg mistök. Það er engin
hætta á, að það verði tekið fyrir
einn, og svo er það líka fallegra.
Það gefur tilbreytni. Tilbreytni er
krydd lífsin's, ha?“ Hann leit á Lin
og blikkaði hana. „Hvernig væri
að fá meira að drekka?" sagði
hann. „Ég verð alltaf þyrstur af
að tala.“
Forsalurinn var nú orðinn fullur
af fólki, einnig mörgum Kínverj-
um. Sumir þeirra voru í vestræn-
um fötum, en aðrir í cheongsam.
Malayar voru þarna í kabaya og
sharong, karlmennirnir með svart-
ar kringlóttar flauelshúfur. Meiri
hlutinn voru Evrópumenn, sem sátu
og drukku og borðuðu franskar, salt-
ar kartöflur. Þær eru mjög góðar
þarna, vel saltar. Það er sagt, að
það sé til að bæta mönnum upp
saltið, sem þeir tapa við að svitna
svona mikið, en svo drekkur mað-
ur líka meira, ef þær eru saltar.
Við hinn enda forsalarins liggur
garðurinn, sem nær út að sjónum.
Það er alltaf svalur vindblær þarna
í salnum frá sjónum og frá stóru
viftunum í loftinu. Ef mjög heitt
er, snúast þær mjög hratt, svo hratt,
að maður festir ekki auga á blöð-
unum.
Núna snerust þær hægt, rétt
mjökuðust. Jack var að horfa á
þau, þegar Lin sagði: „Við skulum
fara núna,“ og stóð upp. Ballinger
reis þunglamalega á fætur. Lin
sneri sér að Jack og sagði: „Mr.
Ballinger og ég förum í handvagni.
Það er skemmtilegt fyrir hann að
fara hægt í gegnum borgina og sjá
hana alla uppljómaða. Þú getur
komið á eftir okkur í öðrurn."
„Allt í lagi,“ sagði Jack, en hann
var ekki ánægður. Hún vildi vera
ein með Ballinger. Hann vissi, að
það var hans vegna, sem hún gerði
það. En svo datt honum í hug, að
það væri nú ekki mikið hægt að
aðhafast í handvagni, það var ekki
eins og þetta væri leigubíll, svo
hann steig inn í annan vagn og
fylgdi þeim eftir. Hann gat ekki
séð þau í vagninum, hann sá ekkert
annað en sterka fótleggi öku-
mannsins, þar sem hann hljóp nið-
ur eftir Penangstræti.
Það var ljós í búðunum og götu-
salarnir, sem höfðu breitt varning
•sinn út á gangstéttirnar, höfðu með
sér litla kyndla. Rauðar ljósaaug-
lýsingar lýstu upp himininn. Það
gát verið að á skiltunum stæði:
Drekkið Coca-Cola eða eitthvað
þvílíkt, en þau voru samt falleg,
þar sem þau bar við indigobláan
himininn.
Margvísleg anganin í loftinu var
eins áhrifamikil og litirnir. Frangi-
pan, karrý, sorplykt og daunn af
úldnum fiski, blandaðist saman við
höfgan ilm frá einhverjum nætur-
blómstrandi plöntum. Þetta var allt
eins og draumur í augum Jack. Lin
var með þessum manni. Þessum
manni, sem fannst tölur vera eins
og nótur. Þessum manni, sem sleikti
út um, þegar hann horfði á mjaðmir
Lin. Manninum, sem ætlaði að at-
huga bækurnar á morgun.
Loks lauk ferðinni og þau koma
að litla húsinu, sem hann hafði leigt
handa Lin. Hún var að opna dyrnar,
þegar hann kom. Ballinger stóð þétt
upp að henni.
Hún kveikti ljósið og Jack vissi
hvað Ballinger var að hugsa:
Hreiðrið þeirra!
Borðið var dúkað, því að gamla
hrukkótta konan, sem hafði verið
fóstra Lin hafði allt tilbúið. Það var
whiskýflaska á borðinu. Hann horfði
á Lin hella stórum skammti í glas
og rétta Ballinger það.
„Til þess að losna við kvöldhroll-
inn,“ sagði hún og leit brosandi til
hans.
Svo var maturinn borinn fram.
Hann var stórkostlegur. Það var
krabba- og hákarlsuggasúpa, steikt-
ir kjúklingar, húð af öndum, sætur
og súr fiskur . .. Ballinger átti eng-
in orð til að lýsa hrifningu sinni.
Svo sagði Lin: „Áður en við fá-
um kaffi og líkjör — hún brosti
til Ballinger — þér vitið, það er
ekki hollt að drekka konjak á eftir
whisky — já, áður en við fáum
kaffið, skulum við smakka á dálitlu
alveg sérstöku. Það er durian, á-
vöxturinn, sem hefur svo slæma
lykt, en svo dásamlegt bragð. Það
verður reglulegt nýnæmi fyrir yð-
ur, Mr. Ballinger, nokkuð, sem er
þess virði að segja frá. Vitið þér,“
sagði hún, „að tígrisdýr eru æst í
hann. í frumskógunum bíða þau
undir trjánum eftir að ávöxturinn
detti, og rífa hann síðan upp með
klónum.“
Hún setti sjálf á diskinn hjá
Ballinger. Þá lagði hún á tvo aðra
diska —• einn fyrir sjálfa sig og ann-
an fyrir Jack. Þegar hún bar þá á
borðið, veinaði hún allt í einu upp
og missti diskana.
„Hvað er að?“ spurði Jack. „Hvað
kom fyrir?“
Ballinger stóð á öndinni, þegar
hún lyfti faldinum á cheongsaminum
og stóð þar með bera leggi.
„Það var mús,“ sagði hún og hló.
„Nú getið þér sagt, að allar konur
séu eins, mr. Ballinger. Sama hvort