Vikan - 03.01.1963, Blaðsíða 48

l,ee. Nafni'ð var skemmlilegt. Stofan
varð heimilislegri, eftir að Jenny
Lee hafði verið þar.
Á morgun var laugardagur. Á
morgun mundi lnin koma með pabba
sinn og sýna honum tréð.
bað var kjánalegt, hugsaði Ruth,
að vera að svipast um eftir þeim.
hað gat verið, að faðirinn hefði ekki
áhuga á að sjá magnolíutré. En með-
an hún tók til, horfði hún öðru
hverju út um gluggann. Litla stúlk-
an hafði orðið henni kær, hún
þekkti fáa i þessari ókunnu borg.
Hún var að hrista afþurrkunar-
klútinn út um gluggann, þegar hún
kom auga á þau. Litlu stúlkuna, sem
hét Jenny Lee, og manninn, sem
var svo undarlega líkur henni.
— Góðan daginn, kallaði Ruth
og brosti til telpunnar.
Það var maðurinn, sem svaraði:
— Góðan daginn. Ég heiti John
Lee. Ég á stefnumót við magnolíu-
tréð yðar. Það var glettni i lilýlegri
röddinni.
— Ég á það í rauninni ekki, sagði
Ruth brosandi. — En ég verð að
viðurkenna, að mér finnst ég eiga
eitthvað i þvi.
— Það hlýtur að vera í neðstu
skúffunni.
— Þetta skal vera í síðasta sinn,
sem ég vinn hjá feimnum málara.
— Ekki í vinnutímanum, maður.
48 VIKAN
Pabbi, ér það ekki dásamlegt?
s])urði Jenny.
— Jú, sannarlega, sagði hávaxni
maðurinn. Ilann leit á Ruth. — Mig
langar til að þakka yður, hve góðar
];ér hafið verið við dóttur mina.
— Jenny og ég, svaraði Rutli, —
erum vinir. Það er gott að finna
vin ■— í ókunnri borg.
Hann stóð kyrr með handlegginn
um herðar telpunnar. Augun, sem
horfðu á Ruth, voru róleg og festu-
Ieg.
Kaffilykt harst úr eldhúsinu. Hún
sá, að telpan tók eftir þvi, og bauð
þeim að drekka með sér kaffibolla.
Svo auðvelt var það — svo auð-
veid var byrjunin. Byrjun, sem átti
eftir að leiða svo margt af sér. Það
voru skólatímar, alvarlegir og
skemmtilegir i senn. Það voru ferð-
ir í dýragarðinn og ökuferðir út í
sveit í litla, gamla bílnum, sem
John Lee hafði keypt. Nú var gipsið
farið af fætinum, og þegar þau komu
heim á kvöldin fóru þau oftast upp
í íbúðina til Ruthar og lnin bjó til
fljótlega máltíð handa þeim. Hrærð
egg og baunir — salat og ost. Eða
eggjakökuna, sem John kunni að
búa til.
Það varð æ sjaldgæfara, að svipur
Jennyar væri sorgmæddur. Hún var
byrjuð aftur í skólanum og hafði á
ný eignazt vini á sama aldri. Þau
voru því ekki lengur alltaf þrjú
saman. Bara tvö — Ruth og John
Lee.
Hann leit inn til hennar á kvöldin.
Stundum kom hann með nýja bók,
sein hafði fengið góða dóma, stund-
um kvæði, eða nýjustu ævisöguna.
Hann hafði komizt að því, að hún
hafði líkan smekk og hann.
En þetta kvöld kom hann með
blóm. Garðblóm, sem lxann hafði
keypt af gömlum manni.
— Sumarblóm, sagði Ruth hægt.
— Blóm úr garði uppi í sveit. Þau
eru yndisleg. Þakka þér fyrir, John,
þakka þér kærlega fyrir.
— Sumur í borginni eru ekki sér-
lega skemmtileg, sagði John og gekk
út að glugganum. — Ég hef verið
að velta þvi fyrir mér . . . hvort
ég liafi gert rétt í því, að flytja með
Jenny til bæjarins. Það var frekar
eins og hann væri að tala við sjálf-
an sig en hana, hugsaði Ruth. —
Það var heldur ekki rétt gagnvart
Söru frænku, að ryðjast svona inn
í tilveru hennar. En hún var eini
kven-ættinginn, sem við áttum,
Jenny og ég.
Hann sneri sér við og horfði á
Ruth, meðan hún kom blómunum
fyrir í vasa. Það var ró yfir öllum
hreyfingum hennar, liugsaði hann.
Ró og friður.
— Það er alltaf erfitt, John, sagði
lnin bliðlega, — að vita livað er
rétt að gera ... ekki sízt þegar allt
virðist vera að hrynja í kringum
mann. Ilún hugsaði um daginn í
skemmtigarðinum fyrir meira en
fimm Jöngum áruin síðan.
— Þú getur bjargað þér, Ruth,
hafði Donald sagt.. Ein. Hún hafði
verið andvaka alla þá nótt og hugs-
að um hvað hún ætti að gera. Átti
hún að fara úr fæðingarbæ sínum?
Átti hún að flýja frá öllum vinum
sínum, frá öllu, sem hún þekkti.
ilún átti góða framtíðarmöguleika
í starfinu, og öryggi var ekki ein-
skis virði, þegar um konu var að
ræða, sem óvíst var, hvort nokkurn
tima gifti sig. Hún tók ákvörðun.
Ilún bjó áfram á sama stað og
hafði leitt hjá sér meðaumkunina,
sem allir vildu sýna henni — og
a lar athugasemdirnar um Donald.
Hún hafði boðið öllu þessu byrginn
í fimm löng ár. Þegar hún svo fékk
eðlilega ástæðu til þess að fara burt
úr bænum, hafði hún komizt yfir
þetta allt. Þá varð ferðin ekki leng-
ur flótti.
— Stundum, sagði hún rólega, —
er það aðeins tíminn, sem getur
leitt í ljós, hvort rétt hafi verið
breytt. Hvort sú rétta ákvörðun
hefur verið tekin. Hún var önnum
kafin við að laga blómin.
— Ég er viss ... núna, sagði
John. Hann horfði á hana, á blið-
legan munninn, og það var margt,
sem hann langaði að segja henni.
E það var of snemmt. Sorgin var
enn þá sár, missirinn of mikill. En
hann vissi, að liann mundi einhvern
tíma segja það — bráðlega. Og hann
langaði til, að hún vissi það. Lang-
aði allt í einu ákaft til að öðlast
þá huggun, sem lá í þvi, að hún
vissi það.
— Nú veit ég, að við gerðum rétt
... þegar við fluttum til borgarinn-
ar. Röddin var djúp og örugg. —
Ég veit það núna, Rutli. Og ég er
þakklátur. Ég er forsjóninni inni-
lega þakklátur fyrir að láta okkur,
— Jenny og mig — hitta þig.
Hún leit upp frá blómunum.
Fyrir utan gluggann var magn-
olíutréð í sumarskrúða — græn og
lifandi blöð. Hughraust tré. Tré,
sem hafði I)lómstrað í vorhretunum
til að gleðja augu einmana barns.
— Ég er líka þakklát, John, sagði
lnin blíðlega . — Ég er ... svo þakk-
lát magnolíutrénu.
Þau skildu hvort annað og þó
að þau stæðu sitt I hvorum enda
stofunnar, fundu þau nálægð hvors
annars. *
Hjólhúsin.
Framhald af bls. 3.
er á því forna spakmæli, að þröngt
megi sáttir sitja.
Eitt virðist slík bílaviðbygging þó
hafa fram yfir hjólhúsin. Þau eru
hættuleg að því leyti til, að seint
varð svo tryggilega frá þeim gengið
í drætti, að þau gætu ekki slitnað
aftan úr, og urðu þá stundum af því
hryllileg slys. Þarna er ekki að sjá
að sú hætta komi til greina. Ef ein-
hver kynni að hafa hug á svona við-
byggingu á bíl sinn fyrir næsta sum-
ar, getur hann skrifað til Sloat Mfg.
Co., 111 W. Lowden, Fort Worth,
Tex.
Októberdagar í Aþenu.
Framhald af bls. 15.
hafði svo merkilegt, rautt yfirvarar-
skegg, svipað og Vilhjálmur Þýzka-
landskeisari. Og svo komu tvær
glæsilegar framtennur niður undan
skegginu eins og þser hefðu verið
settar á eftir, í stíl við skeggið.
Hann var alltaf rakur og bauð
sjússa hverjum sem hafa vildi. Og
hló. Afskaplega hláturmildur mað-
ur, Willie, og þá nutu tennurnar sín
bezt. Hann sagðist vinna í Bombay
í Indlandi hálft árið en hálft í
Aþenu. Það er að segja: Drekka sex
mánuði í Bombay en sex í Aþenu.
Skál. —
☆
1 ! I : ' ; 1
Svo liðu dagar og tunglið varð
íullt. í sjálfu sér er það enginn
merkisatburður. En ef þú ert í
Aþenu fáa daga, þá er það ómetan-
legt að hitta á fyllinguna. Ég veit
ekki hvort það var tilviljun, eða
svona prýðilega skipulagt, að fyll-
ingin skyldi bera uppá dvalartíma
okkar í Aþenu. En eitt kvöld kom
að því að við öxluðum okkar skinn
og héldum að nýju upp í móti brekk-
unni. Það var einni stundu fyrir
miðnætti.
Þegar við gengum á Akropolis
um daginn, þá hefði ég ekki trúað
því, að sú ferð ætti eftir að falla
í skuggann fyrir öðrum atburði í
ferðinni. Ég hefði haldið, að gang-
'an sú skipaði hinn fyrsta og fremsta
sess í minningunni. En nú verð ég
að játa, að miðnæturgangan tók
hinni fram. Venjulega er hæðin
flóðlýst. Uppljómuð svo hún sker
sig úr og sést langt tilsýndar. En
þetta eina kvöld mánaðarins er ekki
kveikt á flóðlýsingunni. Tunglið er
látið nægja.
Nú var fremur fámennt; engin
fundarhöld sem betur fór. En stemn
ingin var ógleymanleg. Ég held, að
fyrir flest okkar hafi þetta verið
reynsla, sem við vildum mjög ó-
gjarna hafa verið án. Það er erfitt
að meta slíkar stundir til fjár. Þarna
hvelfdist stjörnubjört nóttin yfir
Aþenu og hæðina hvítu. Nú var
hún eins og bláhvítt svell merlað
mánaskini. Það vantaði aðeins álfa-
kónginn þeysiríðandi yfir gljána. Nú
var Meyjarhof sem aldrei fyrr,
tígulegt og sjónhverfingu líkast í
bláu skini tunglsins. Ég gekk þar
um einsamall góða stund til þess
að njóta andrúmsloftsins og höndla
þá stemningu, sem engu öðru er lík.
☆
NDA þótt Aþena sé afar vest-
ræn borg við fyrstu sýn, þá
gefur enn að líta götur í
gamla borgarhlutanum, sem
minna á Istanbul og forna borgar-
menningu við austanvert Miðjarðar-
haf. Istanbul er sá stóri staður í aug-
um eldri manna í Grikklandi. f
Aþenu var sem sagt ekkert eftir
utan feðranna frægð, en borgin
hefur tekið algjörum stakkaskiptum
síðasta áratuginn. Og yngri kynslóð-
in lítur á hana sem höfuðborg.
Ég fór einn eftirmiðdag í gamla
borgarhlutann ásamt Guðmundi
Björnssyni lækni, Guðmundi Magn-
ússyni, endurskoðanda og ung-
frúnni Ingu Láru. Það var sannar-
lega ómaksins vert. Þar gengur lífið
sinn rólega gang eftir allt öðrum
lögmálum en á breiðu götunum með
fínu búðunum. Við komum að af-
gamalli, bízantiskri kirkju. Þar var
í sömu svifum hringt til helgra tíða
og við settumst þar inn. Innarlega
í kirkjunni tónaði maður í hátalara
og var sá klæddur á venjulegan
máta, en grískur orthodox prestur
gekk fram og aftur um gólfið með
reykelsi. Það var fátt manna við
þessa messugjörð. Nokkrar gamlar,
svartklæddar konur komu inn og
snertu með enninu við allmörgum
upphleyptum helgimyndum af heil-
agri mey. En utan dyra stóðu tvær
konur og héldu á kornbörnum. Þeim
leyfist ekki innganga fyrr en að á-
kveðnum tíma liðnum frá fæðingu
barnanna, eins og mun hafa tíðkazt
á íslandi fyrr meir.
í þessum hluta Aþenu hafa þeir
öll boð og bönn um lokunartíma
sölubúða að engu, enda er víðast
fremur um útimarkaði að ræða. Og