Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 25

„Drottinn er mjög reiður“ - sagði Ben
Purnell við Bernice, er hún lét ekki að
vilja hans. - „í þrjár vikur hef ég leyft
manneskju með óhreint blóð að dvelja í
þessu husi og hin mikla dyggð, hlýðnin,
hefur verið svívirt.
Ef blóð þitt verður ekki hreinsað fljótt,
muntu von bráðar hvíla í gröfinni.“
EFTIR ANTHONY STERLING
andaði þungt meðan hún brauzt um.
Hann starði voteygur á, hvernig
náttkjóllinn lyftist og tognaði á
brjóstum hennar við andköfin, sem
hún tók. En þá byrjaði hún að veina
og hann gafst upp í þetta skipti.
„Þú getur valið,“ sagði hann,
„valið um líf og dauða. Drottinn
vill aðeins hlýðna menn, enga aðra.“
Það liðu nokkrar vikur áður en
hann gerði aðra tilraun. Allan þann
tíma reyndi elzta táknið, Eliza
Court, að hafa áhrif á hana. Með
skömmum og höggum öðru hverju,
reyndi hún að leiða henni fyrir
sjónir, að það væri ólýsanlegur heið-
ur og náð, að fá að vera þarna og
hvatti hana til þess að gera það,
sem henni væri sagt að gera.
„Gerirðu þér ekki ljóst, litla fífl-
ið þitt, að prins Michael er öðru
vísi en aðrir menn? Geturðu ekki
skilið, að allt, sem hann gerir, er
rétt og gott? “
„Nei,“ sagði Bernice.
Eliza gafst upp og Bernice var
aftur send til herbergis prinsins. í
þetta sinn hafði hann biblíu við
höndina og hina helgu bók safn-
aðarins, The Flying Roll, einnig
nokkrar af prédikunum Wroes. í
nokkrar klukkustundir las hann fyr-
ir hana úr þessum ritum, en þegar
hann smeygði sér upp í rúmið hjá
henni, hörfaði hún upp í horn.
„Þú ert stríðin, er það ekki?“ Nú
talaði hann ekki lengur í prédik-
unartón, heldur hló lágt.
„Nei, það er ég ekki.“
Hann hélt áfram að hlæja og
teygði sig til hennar og ýtti upp
náttkjólnum. Hún togaði hann sam-
stundis niður aftur. Hann hljóp æst-
ur á fætur.
„Drottinn er mjög reiður!“ sagði
hann. „í þrjár vikur hef ég leyft
manneskju með óhreint blóð að
dvelja í þessu húsi og hin mikla
dyggð, hlýðnin, hefur verið svívirt.
Ef blóð þitt verður ekki hreinsað
fljótt, muntu von bráðar hvíla í
gröfinni."
Bernice grét og vakti alla þessa
nótt. Hún var innilega trúuð og ótt-
inn við dauða og eilífa útskúfun
hvíldi þungt á henni.
Prins Michael gaf henni annan
frest, mánuð í þetta skipti, til þess
að sætta sig við tilhugsunina og
læra af hinum stúlkunum, sem allar
beygðu sig undir þennan guðlega
vilja. Þennan tíma notaði hann til
þess að fara í útbreiðsluferð til
Englands, með öll táknin tíu með
sér. Hann ferðaðist á dýrasta plássi
og lét þegna sína hafa fyrir því, að
vinna fyrir kostnaðinum.
En þegar hann kom aftur til
Detroit, gat hann ekki um annað
hugsað en þennan æsandi, þrjóska,
ósnerta líkama. Hann sendi Elizu
Court til þess að ná ennþá einu sinni
í Bernice og koma með hana til her-
bergis hans.
„Hjá hverjum hefurðu sofið,
barn?“ spurði hann eins og reiður
kennari.
„Hjá frú Mills,“ svaraði hún og
stamaði af hræðslu.
Hann varð mjög alvarlegur. „Ég
hélt það. Veiztu, að frú Mills er
vond og óhlýðin kona? Veiztu, að
ég hef hvað eftir annað þurft að
setja hana í handjárn og loka hana
inni í skáp. Viltu, að það verði gert
við þig?“
„Nei.“
„Það er gott. Þá verðurðu að sofa
hér hjá systur Elizu og mér til þess
að reyna að losna við syndina, sem
þú hefur fengið hjá frú Mills.“
Þau lágu nú þarna þrjú lengi vel,
meðan prins Mike og systir Eliza
reyndu að leiða stúlkunni fyrir sjón-
ir nauðsyn þess að fá tákn hrein-
leikans í blóðið. Loks hnippti hinn
síðhærði prins í elzta táknið, og
hún læddist fram úr rúminu og út
úr herberginu.
„Jæja, Bernice,“ sagði prins Mike
hörkulega. „Nú verðurðu að vera
hlýðin!“
Hún hríðskalf, en hann tók um
báða úlnliði hennar og þvingaði
hendur hennar aftan við bak henn-
ar og hélt þeim þar með annarri
hendi, meðan hann með hinni strauk
fætur hennar, færði sig svo upp
undir náttkjólinn, upp með ávölum
ungum mjöðmunum, yfir mjúkan
boga magans og upp að brjóstunum.
Hún velti höfðinu til og frá, og grát-
ur hennar og andköf, skjálfti axl-
anna og titringur varanna, þegar
hann kyssti hana — allt jók þetta
ákafa hans og æsing.
„Hættu!“ kallaði hún. „Ó, gerðu
það fyrir mig að hætta.“
„Þegiðu, bölvaður bjáninn þinn!“
hvæsti hann.
Með fullum þunga axla og bringu
þrýsti hann henni niður. Og að lok-
um tókst honum að koma fram vilja
sínum. Hún barði árangurslausum
höggum í síður hans.
„Hættu!“ veinaði hún. „Þú meiðir
mig!“
Loks hafði full hlýðni náðst. Nú
voru öll táknin í guðshöfðinu á sín-
um stað. ísraelsmönnum var borgið.
☆
Þegar Benjamin Purnell leit yfir
ríki prinsins með aðdáun og leyndri
öfund, kom hann auga á alvarlegan
brest í grunni ríkisins. Hin löglega
eiginkona Mills, sem átti heima í
Guðshúsinu og farið var með sem
eitt af táknunum, var afbrýðisöm
og hefnigj örn kona — eins ósann-
gjörn og Angelina, fyrsta konan
hans sjálfs hafði verið, hugsaði Ben
Purnell.
Ben gat ekki komið auga á neitt
aðdráttarafl hjá systur Mills, en
allt varð að víkja fyrir hagsmun-
unum og allt varð að ganga í réttri
röð. Þess vegna greiddi hann lit-
fagurt hár sitt, snyrti nývaxið skegg-
ið og sneri sér að vinnunni. Meðan
prins Mike var að skemmta sér með
barnungum stúlkum, gerði Ben
Purnell allt, sem hann gat, til þess
að hafa áhrif á konu prinsins.
í fyrstu hlustaði hann með sam-
úð á kvartanir hennar um framkomu
eiginmanns hennar og reyndi að
hugga hana. En þegar vikurnar liðu
og samband þeirra varð mjög náið,
byrjaði hann að kynda undir reiði
hennar og ýta undir óánægjuna.
„Finnst þér það ekki einkenni-
legt?“ spurði hann einlæglega, en
einlægnin var eitt af aðalvopnum
hans. „Það var kona, sem var upp-
hafsmaður ísraelssafnaðanna, en
síðan hefur enginn sendiboðinn ver-
ið kona, allt karlmenn. Það er meira
að segja engin kona í stjórninni,
nema systir Eliza!“
„Ég hef efazt um Michael lengi,“
trúði hún honum hvíslandi fyrir,
þar sem þau sátu einu sinni ein
saman. „Fólk heldur að hann sé
engill frá himni, en ég gæti sagt
þeim margt, trúðu mér! Hann hafði
ekki einu sinni heyrt um fsraels-
menn þar til fyrir fjórum árum.
Og þar áður . .. jæja, það er að
minnsta kosti víst, að hann var ekki
þannig maður, að Guð mundi velja
hann sem sinn sendiboða, það var
langt frá því!“
„Mér dettur ekki í hug, að efast
um prinsinn!" Ben þóttist verða
innilega hneykslaður. „En það er
ýmislegt, sem ekki er hægt að kom-
ast hjá 'að hugsa um. Ég hef lesið
allt, sem Johanna Southcott skrif-
aði, og ég get hvergi fundið neitt
um þessi tákn í Guðshöfðinu.“
„Það getur nú verið að það fari
að styttast í verunni hjá sumum
þessara stúlkna,“ sagði Mrs. Mills
leyndardómsfull.
Ben hafði auðvitað fleiri járn í
eldinum. Eftir að hafa unnið fullan
trúnað Mike Mills, reyndi hann að
fá hann til þess að reita konu sína
á allan hátt til reiði.
„Prins Michael, það er dálítið, sem
mér finnst að ég þurfi að segja
þér.“ Svipur hans var alvarlegur
og vandræðalegur, eins og hann
væri að ljúka óþægilegu, en nauð-
synlegu skylduverki.
„Vissulega, bróðir Benjamin.“
Prinsinn reyndi að gera hann ró-
legan. „Hvað er það?“
„Já . . . margar konurnar eru að
kvarta. Þær eru að kvarta undan
systur Mills. Þær segja að hún njóti
ýmissa forréttinda. Þær segja, að
hún þurfi ekki að fara út að vinna
og selji aldrei hin helgu rit okkar,
en eigi samt betri daga en allar
hinar. Þeim finnst, að þó að það
hafi viljað svo til, að þú varst kvænt-
ur henni áðúr en sál himneska
sendiboðans tók sér bólfestu í þér,
eigi hún ekki rétt á neinu betra en
aðrar. Mér fannst, að ég yrði að
segja þér þetta.“
Prins Michael kinkaði kolli al-
varlegur. „Ég er glaður yfir að þú
skyldir gera það, bróðir Benjamín.
Ég ætla að taka þetta vandamál
til alvarlegrar íhugunar."
Framhald á bls. 32.
SAGAN BYRJAÐI I SIÐASTA
BLABI
VIKAN 25