Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 32

S’:K

-'•••"• :

«****>< lilWli» »»«jm<. ljá|
: : ' : •'
ííiíSíSíííiíiííSaifSíiííf
Myndin, sem hér er sýnd er fremsta myndin á dagatalinu. Hún mun vera tekin í Þórsmörk og heitir Grýlukerti. Ljósmyndari er Einar Þ. Guðjohnsen.
Vandað
dagaíal
Það hefir lengi þótt brenna við, að kynning
á landi okkar og þjóð erlendis væri bágborin,
og að umheimurinn vissi litið um þá náttúru-
fegurð, sem hár blasir alls staðar við. Það hefur
tekið mannsaldra að skilja það, hve mikils
virði það er fyrir okkar fátaika iand að fá
hingað ferðamenn hvaðanæfa að, til að auka
tekjur okkar og auka jafnframt þekldngu um-
lieimsins á landi okkar. Opinherir aðilar hafa
sannarlega ekki hrasað um tærnar á sér í við-
leitni til að kynna landið með fögrum myndum
eða lýsingum á landinu.
Þess vegna er það einmitt mikils virði fyrir
okkur öll, þegar einstök fyrirtæki taka þetta
hlutverk að sér, opinberum sjóðum að kostnað-
arlausu, og dreifa fallegum myndum og lýs-
ingum víða um lönd. Má til dæmis benda á
flugfélögin, sem hafa unnið mikilsvert starf
á þessu sviði, og Eimskipafélag íslands, sem
sinnig hefur haft umsvifamikla kynningarstarf-
semi á íslandi erlendis.
Sá íslendingur mun vart til, sem ekki hefur
dáðst að dagatali Eimskipafélagsins undanfarin
ár, og má jafnvel segja, að þess sé heðið með
cftirvæntingu hverju sinni, og er þá mikið
sagt um eins óforvitnilegt plagg og dagatal er
að jafnaði. En jEimslupafélaginu hefur einmitt
tekizt sú vandasama kúnst, að gera leiðinlegt
plagg að eftirsóknarverðum hlut, — hæði hér
heima og erlendis.
Það þarf enginn að skoða dagatalið lengi til
að sannfærast um það, hve mikið er vandað
íil þess á allan máta, bæði að prentun og
öllum frágangi, og þá ekki sist myndaval, sem
einmitt gefur því hið sérstaka 'gildi til kynning-
ar á landi og þjóð, sem það hefur.
Dagatalið, sem út er komið fyrir 1963, sýnir
á áþreifanlegan ixátt að hvergi hefur verið slak-
að til á kröfum um myndaval né vandvirkni.
Pappír sá vandaðasti, sem kostur er á, myndir
og litir valið af glöggu auga, til að undirstrika
liinn sérstaka hlæ íslenzkrar náttúru, og prent-
un sambærileg við hið hezta erlendis. ★
Konungur
kvennabúrsins.
Framhald af bls. 25.
Ben gerði ráð fyrir, að smám
saman mundi þessi aðferð veikja
veldi prinsins. En það kom honum
á óvart, að það skyldi aðeins taka
fáa mánuði. Sprengjan sprakk um
vorið, og hún var ennþá voldugri
en hann hafði órað fyrir. Það var
hann, sem kveikti í bláþræðinum
með því að koma með nýja uppá-
stungu við Mills.
32 VIKAN
„Sumir mannanna eru öfundsjúk-
ir, prins Michael, og öfundsýki er
ljótur löstur.“
„Yfir hverju eru þeir öfundsjúkir,
bróðir Benjamín?"
„Yfir stúlkunum í Guðshöfðinu,“
sagði Ben.
Sjöundi sendiboðinn varð æva-
reiður. „Þeir hafa engan rétt til
þess! Þetta er guðlast. Enginn
þeirra hefur rétt til að gagnrýna
mig. Skylda þeirra er að hlýða guðs-
orði, eins og ég flyt þeim það!“
„Eg veit það,“ sagði Ben og reyndi
að róa hann. „En þeir eru mann-
legir og holdið er veikt.“
„Eg hef enga samúð með slíku.“
„Eg hefði ekki farið að minnast
á það, nema af því að ég held, að
ég kunni ráð til þess að eyða þess-
ari öfund."
_ „Ég sé enga ástæðu til þess að
ýta undir guðleysið!" Prinsinn var
ákveðinn, því hann vildi standa
dyggan vörð um einkarétt sinn á
kvennabúrinu.
„Nei, auðvitað ekki,“ samþykkti
Ben. En segjum svo, að nýjum hátt-
um væri komið á — ef það er Guðs
vilji, auðvitað — og mennirnir
fengju að hafa konuskipti öðru
hverju. Ég hef lesið um það í rit-
um John Wroe, að það fyrirkomulag
verði haft í þúsund ára ríkinu, til
þess að koma í veg fyrir öfund, til
að koma í veg fyrir að menn girnist
konur nágranna sinna. Kannski að
það ætti að koma því á núna strax?“
Prins Mike velti þessu góða stund
fyrir sér, en sagði svo fulltrúa sín-
um, að hann yrði að bíða eftir svari
frá æðri stöðum. En þessi hugmynd
féll augsýnilega í góðan jarðveg hjá
Mills. Aðeins nokkrum dögum síð-
ar fékk hann nýja opinberun. ísra-
elsmenn áttu að taka upp nýja siði
og frá þessum tíma áttu konur mann-
anna í söfnuðinum að ganga á milli