Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 41

Enginn er svikinn af kvöldstund í Klúbbnum. — Klúbb-
urinn varð 2ja ára í s.l. nóvember og hefur enginn skemmti-
staður verið jafnvel sóttur að jafnaði enda býður Klúbb-
urinn gestum sínum aðeins það bezta fáanlega. — Fjöl-
breytt salarkynni á tveim hæðum, þrír barir, tveir dans-
salir. Tvær hljómsveitir, þ. e. hljómsveit Hauks Morthens
og Neo-tríóið.
Verið velkomin í Klúbbinn
Örvita þrenning,
Framhald af bls. 17.
Um leið og Maríanna nefndi orðið
„sígaretta", vaknaði sviðinn aftur
í sál Evelyn. Ég sé hann aldrei fram-
ar, hugsaði hún, um leið o'g hún
seildist ofan í hurðarvasann og dró
upp pakka með bandarísku sígarett-
unum, sem Frank hafði skilið þar
eftir. tlún stakk sígarettunni í munn
sér og kveikti í henni. .. Frank var
farinn, og hún mundi aldrei sjá hann
framar.
Maríanna, sem sígarettan var orð-
in árátta, beið þess með óþolinmæði,
að Evelyn setti hana milli vara sér,
eins og þær voru vanar að fram-
kvæma þá athöfn, þegar svona stóð
á. Þess í stað varð hún þess allt í
einu vör, að sígarettan var dottin á
gólfið, og um leið hneig Evelyn
þungt að öxl henni. Þá það ... hugs-
aði Maríanna.
Eftir að Evelyn átti litla drenginn
hafði það hvað eftir annað komið
fyrir að hún félli í yfirlið — að á-
stæðulausu, að því er virtist — og
það var erfitt að vekja hana aftur
til meðvitundar. Það var eitthvað
dákennt og óhugnanlegt við þessi
yfirlið. Þegar Evelyn raknaði loks
við aftur, tók það hana langan tíma
að átta sig, rétt eins og hún hefði
verið á löngu ferðalagi fyrir hand-
an. Læknirinn nefndi þetta ýmsum
nöfnum, og sagði að nauðsyn bæri
til að hlífa henni við áreynslu og
þó einkum allri geðshræringu. En
þannig hafði líf hennar einmitt allt-
af verið — áreynslulaust og án
nokkurra geðshræringa. Og þegar
læknirinn var spurður, hvort hætta
væri á ferðum, hafði hann svarað
því neitandi, en dregið við sig svar-
ið, eins og hann áliti að gera mætti
ráð fyrir öllu, þótt hann léti það
ekki uppskátt.
Marianna hemlaði svo hvein við,
og bíllinn snarstanzaði. Marianna
varð að grípa um öxl Evelyn, svo
að hún hryti ekki fram úr sætinu,
en ekki rankaði hún við sér. Og
Marianna bölvaði lágt, þegar hún
hristi hana til; það var öll þessi
uppgjöf, öll þessi leyniundanbrögð
sálarlífsins, sem Marianna hafði
megnustu andúð á. „Og hún getur
legið meðvitundarlaus svo klukku-
tímum skiptir,“ tautaði hún. „Það
er þokkalegt, eða hitt þó heldur.
Hún reyndi ýmiss ráð, en árangurs-
laust, sat nokkra stund hugsi og
reykti ákaft; tók allt í einu við-
bragð og brá sígarettunni að hand-
legg Evelyn. Það dugði. Evelyn
raknaði samstundis við og settist
upp í sætinu.
„Þetta hefurðu upp úr því að
dansa,“ mælti Maríanna ávítandi og
Evelyn reyndi ekki að bera það af
sér. Það var mun þægilegra að falla
í öngvit, en að vera vakin af því,
fannst henni, það var eins og þægi-
legur stundardauði, sem gott var
að flýja til, þegar vonbrigði, harm-
ur eða einhverjar slíkar geðshrær-
ingar báru mann ofurliði.
„Það er sveimér tími til kominn
að þessari tenniskeppni ljúki og
Bandaríkjamennirnir haldi heim
aftur,“ tautaði Marianna. „Þú þolir
ekki slíkt álag, sem þessi samkvæmi
eru; þú þarft að fara snemma í
rúmið á kvöldin, eins og Litli bróð-
ir.“
Evelyn neri brunablettinn á hand-
legg sér. Henni leið illa. Og nú voru
þær komnar að samkomuhúsinu.
„Þú minnist ekkert á þetta við
Kurt,“ sagði Evelyn lágt.
„Auðvitað ekki,“ sagði Maríanna.
„Eigum við ekki að skreppa nið-
ur í baðhúsið og hvíla okkur þar
andartak?" spurði Evelyn, þegar
þær gengu malarborinn stiginn
heim að samkomuhúsinu.
„Jú, því ekki það,“ svaraði Marí-
anna. Hún tók kápuna sína og lagði
um axlir Evelyn, svo gengu þær nið-
ur að vatninu, sátu um hríð inni
í baðhúsinu, reyktu og mæltu ekki
orð af vörum. Það var húmljóst uppi
yfir en myrkt niðri og molluheitt.
„Nú getum við farið inn,“ sagði
Evelyn að lokum.
Hljómsveitin var farin. Einn af
samkvæmisgestunum hafði tekið
sér sæti við slaghörpuna og lék
ævagamlan foxtrot fyrir nokkur
pör, sem héldu sig enn á gólfinu,
hálfsofandi að því er virtist. Ný-
gift hjón, komin heim úr brúðkaups-
ferð fyrir fáeinum dögum; tveir
ungir tenniskeppendur, karlmaður
og kvenmaður, sem bersýnilega
voru yfir sig ástfangin, og loks leik-
kona, nokkuð farin að reskjast, sem
þrýsti sér að kornungum elskhuga
sínum. Evelyn veittist auðvelt að
setja sig í þeirra spor, sem ekki
vildu skilja meðan þess var nokkur
kostur.
Enn sátu þeir að spilum inni í
bridgeherberginu. Kurt Droste var
þó genginn úr spilinu; hann sat við
arininn og ræddi við Senftenberg
prófessor, hinn heimskunna skurð-
lækni.
Landsyfirréttardómarinn veitti því
ekki athygli að kona hans kom inn
í herbergið. Ekki fyrr en hún stóð
á bak vði stól hans og lagði hönd-
ina á öxl honum.
„Það er einmitt spurningin, pró-
fessor," sagði hann. „Það er ein-
mitt spurningin, sem allt veltur á.“
„Evelyn er dálítið þreytt,“ sagði
Marianna og stóð við hlið henni
eins og lífvörður. „Hún þyrfti að
komast heim hvað úr hverju.“
Droste dómari leit um öxl og tók
um hönd konu sinni.
„Líður þér ekki vel?“ spurði
hann með áhyggjuhreim.
„Jú, ágætlega," svaraði Evelyn.
„Þú ert dálítið þreytuleg,“ mælti
hann. „Þú hefðir ekki átt að
dansa ...“
„Komdu henni heim,“ sagði Mari-
anna skipandi.
„Það liggur ekki lífið á,“ sagði
Evelyn. Það var henni í senn nautn
og þjáning að staldra við í herberg-
inu, þar sem hún hafði staðið við
hlið Franks fyrir stundu síðan. Það
var eins og orð hans lifðu enn í
loftinu, skuggi hans stæði enn í
dyrunum, mynd hans stæði óafmáð
í speglinum.
Droste stóð á fætur. Kvaddi þau,
Maríönnu og prófessorinn.
„Ég kem í vikulokin og fer með
Evelyn og Litla bróður með mér
upp í sveit,“ sagði Maríanna.
Evelyn stóð við hlið henni og neri
brunablettinn á handleggnum óaf-
vitandi. Hún kveið því að enn mundi
líða yfir sig, þarna í herberginu;
hún hafði svo annarlega tilfinningu
fyrir hjartanu.
Evelyn var því vönust að aðrir
stjórnuðu henni og ákvæðu allt,
sem hana varðaði, án þess að bera
það undir hana. Andartaki síðar sat
VIKAN 4X