Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 50

ingu á þessu bréfi, sem hr. Gervase
hefur skrifað hr. Poirot.“
,,Það er langt frá því að afstaða
hr. Gervase til systursonar síns hafi
staðið i sambandi við neins konar
hneyksli,“ flýtti hr. Forbes sér að
segja. ,,Það kom einfaldlega til af
því, að hr. Chevenix-Gore tók stöðu
sína sem höfuð ættarinnar mjög al-
varlega. Hann átti yngri bróður og
systur. Bróðirinn, Anthony Cheven-
ix-Gore, féll í styrjöldinni. Systir
hans, Pamela, gekk í hjónaband, en
hr. Gervase var mótfallinn því
hjónabandi. Það er að segja, að
hann taldi henni bera skyldu til,
að öðlast hans samþykki áður en
hún gengi í hjónaband. Honum þótti
Trent höfuðsmaður ekki vera af
nógu háum stigum til þess að tengj-
ast Chevenix-Gore ættinni. Systir
hans henti aðeins gaman að þessari
grillu hans. Afleiðingin varð sú, að
hr. Gervase hafði alltaf hálfgert
horn í síðu systursonar síns. Mér
þætti trúlegt, að þetta hafi valdið
því, að hann ákvað að taka sér
kjörbarn."
„Það var vonlaust að hann gæti
sjálfur eignazt börn?“
„Já. Það fæddist andvana barn
um það bil ári eftir að hann kvænt-
ist. Læknarnir skýrðu frú Cheven-
ix-Gore frá því, að hún mundi
aldrei framar geta eignazt bam.
Hér um bil tveim árum síðar ætt-
leiddi hann Rut.“
„Og hver var þessi ungfrú Rut?“
spurði Poirot. „Hvernig stóð á því,
að bau tóku hana?“
„Ég held, að hún sé dóttir ein-
hvers fjarskylds ættingja."
„Mér hafði dottið það í hug,“
sagði Poirot. Hann renndi augunum
eftir veggjunum, sem voru þaktir
fjölskylduljósmyndum. „Það leynir
sér ekki, að hún er af sömu ætt —
nefið og hökusvipurinn. Það má sjá
á mörgum myndunum á þessum
veggjum."
„Hún hefur líka tekið skaplyndið
í arf,“ sagði hr. Forbes þurrlega.
„Það þætti mér líklegt. Hvernig
kom þeim saman feðginunum?“
„Þér munuð sjálfsagt geta nærri
um það. Það urðu oft og mörgum
sinnum harðir árekstrar. En þrátt
fyrir þessar deilur, held ég, að undir
niðri hafi þeim fallið allvel hvort
við annað."
„Samt sem áður olli hún honum
talsverðum áhyggjum?"
„Stöðugum áhyggjum. En ég get
fullvissað yður um, að þær voru
ekki þess eðlis, að honum kæmi
til hugar að fara að svipta sig lífi
þess vegna.“
„Nei, það er einmitt það,“ sam-
sinnti Poirot. „Það fer enginn mað-
ur að skjóta sig bara sökum þess, að
hann á þrjózkufulla dóttur! Og svo
gerir hann ungfrúna að aðalerf-
ingja! Hvernig var það, datt hr.
Gervase nokkurn tíma í hug að
breyta erfðaskránni?"
,,Hm!“ Hr. Forbes hóstaði, til
þess að leyna ónotunum, sem þessi
spurning olli honum. „Sannleikur-
inn er sá, að ég fékk fyrirmæli frá
hr. Gervase, þegar ég kom hingað
fþað er að segja fyrir tveimur dög-
um), um að gera uppkast að nýrri
arfleiðsluskrá."
„Hvað segið þér?“ Riddle majór
færði stólinn sinn ofurlítið nær. „Og
þér sögðuð okkur ekki þetta.“
„Þér spurðuð aðeins um, hvernig
arfleiðsluskrá hr. Gervase hljóðaði,“
flýtti hr. Forbes sér að svara. „Ég
svaraði því, sem þér spurðuð um.
50 VIKAN
Nýja arfleiðsluskráin var ekki einu
sinni fullsamin — og því síður
undirrituð.“
„Hvernig voru fyrirmæli hennar?
Af beim má ef til vill ráða, hvernig
hr. Gervase var innanbrjósts.“
„Þau voru í aðalatriðum hin sömu
og áður, nema að ungfrú Chevenix-
Gore átti aðeins að erfa hann með
því skilyrði, að hún gengi að eiga
hr. Hugo Trent.“
„Nú, já,“ sagði Poirot. „En þetta
er mjög afdrifarík breyting."
„Ég var mótfallinn þessu ákvæði,“
sagði hr. Forbes. „Og ég taldi skylt
að benda á, að allar líkur bentu
til þess, að hægt væri að hnekkja
því. Dómstólarnir eru yfirleitt and-
stæðir slíkum skilorðsbundnum á-
kvæðum. En hr. Gervase var mjög
ákveðinn hvað þetta snerti.“
„Og ef ungfrú Chevenix-Gore
(eða, ef til kæmi, hr. Trent) neitaði
að uppfylla skilyrðið?"
„Ef hr. Trent vildi ekki kvænast
ungfrú Chevenix-Gore, skyldi hún
erfa skilyrðislaust. En ef hann ját-
aði en hún neitaði skyldi hann hins
vegar verða erfinginn.“
„Einkennileg ráðstöfun," sagði
Riddle majór.
Poirot hallaði sér fram og lagði
höndina á hné lögfræðingsins.
„En hvað liggur á bak við þetta?
Hvað bjó hr. Gervase í huga, þegar
hann setti þetta ákvæði? Það hlýtur
að hafa verið eitthvað alveg ákveð-
ið ... Ég held, að það hljóti að hafa
verið mynd einhvers annars manns
.. . manns, sem hann var mótfallinn.
Ég held, hr. Forbes, að yður hljóti
að vera kunnugt um, hver sá mað-
ur var?“
„Ég fullvissa yður um, hr. Poirot,
að hann hefur ekkert sagt mér um
það.“
„En þér gætuð gizkað á það.“
„Ég er aldrei með getgátur,"
sagði hr. Forbes, og það var hneyksl-
un í röddinni.
Hann tók af sér nefklemmuglerin,
þurrkaði af þeim með silkiklút og
spurði:
„Er nokkuð fleira, sem þér óskið
að fá vitneskju um?“
„Nei, ekki sem stendur,“ sagði
Poirot. „Það er að segja, ekki hvað
mig snertir."
Af svip hr. Forbes virtist mega
lesa, að hann tæki fremur lítið til-
lit til þess, hvað Poirot fyndist, og
beindi því athygli sinni að lögreglu-
foringj anum.
„Þakka yður fyrir, hr. Forbes.
Ég held að það sé ekki fleira. Mér
þætti vænt um, ef ég mætti fá að
tala við ungfrú Chevenix-Gore.“
„Sjálfsagt. Ég býst við, að hún
sé uppi hjá frú Chevenix-Gore.“
„Ja, annars, ef til vill ætti ég að
segja nokkur orð við — hvað heit-
ir hann nú — Burrows, áður, og
konuna, sem aðstoðar við ættarsög-
una.“
„Þau eru bæði inni í bókaherberg-
inu. Ég skal segja þeim frá því.“
SJÖUNDI KAFLI.
„Þetta er meira púlið,“ sagði
Riddle majór, þegar lögfræðingur-
inn var farinn. „Það er ekki hlaup-
ið að því, að toga sannleikann upp
úr þessum úrelta lagafausk. Mér
virðist málið snúast mest um stúlk-
una.“
„Já, það mætti virðast svo.“
„Jæja, hér kemur nú Burrows.“
Godfrey Burrows gekk inn og var
ánægjulegt að sjá, hve mikinn á-
huga hann virtist hafa á þvi að geta
orðið að gagni. Bros hans var hæfi-
lega dapurlegt og aðeins örlítið of
opinmynnt. Enda virtist það frem-
ur tilbúið en eðlilegt.
„Jæja, hr. Burrows, okkur langar
til að leggja fyrir yður fáeinar
spurningar.“
„Sjálfsagt, Riddle majór. Spyrj-
ið hvers, sem ykkur þóknast.“
„Nú, það er þá fyrst og fremst,
svo að ég segi það vafningalaust,
hafið þér nokkra ákveðna skoðun
á því, hvers vegna hr. Gervase
framdi sjálfsmorð?"
„Ekki hina allra minnstu. Það
kom mér algerlega á óvart.“
„Þér heyrðuð skotið?“
„Nei, ég hlýt að hafa verið inni
í bókaherberginu þá, eftir því sem
ég kemst næst. Ég kom niður í
fyrra lagi og gekk inn í bókaher-
bergið til þess að leita að upplýs-
ingum, sem mig vantaði. Bókaher-
bergið er alveg í hinum enda húss-
• • • •
S0LUB0RN
Ferðin á Keflavíkurflugvöll verður farin á sunnu-
daginn. Lagt verður af stað frá afgreiðslu Vikunn-
ar, Laugavegi 133, kl. hálf eitt. Ljósmyndari Vik-
unnar verður með í förinni. Þessa ferð fá að verð-
launum öll þau sölubörn, sem seldu 25 blöð 5 sinn-
um í röð eða 125 blöð alls í fjögur skipti. í næsta
blaði verður sagt frá nýrri verðlaunaferð.
ins frá skrifstofunni, svo að þar gat
ég ekkert heyrt.“
„Voru nokkrir aðrir í bókaher-
berginu?" spurði Poirot.
„Nei, enginn annar.“
„Þér hafið enga hugmynd um,
hvar hitt fólkið í húsinu var statt
þá?“
„Flestir uppi að hafa fataskipti,
geri ég ráð fyrir.“
„Hvenær komuð þér inn í setu-
stofuna?"
„Ég var alveg nýkominn þangað,
þegar hr. Poirot kom. Þá voru all-
ir komnir þangað, nema hr. Ger-
vase, auðvitað.“
„Þótti yður það áberandi ein-
kennilegt, að hann skyldi ekki vera
kominn?"
„Já, það þótti mér sannarlega.
Það var föst regla hjá honum, að
vera alltaf kominn inn í setustof-
una áður en hringt var í fyrra
sinnið.“
„Hafið þér tekið eftir nokkurri
breytingu í fasi hans upp á síðkast-
ið. Hefur hann verið leiður? Eða
áhyggjufullur? Dapur í bragði?“
Godfrey Burrows hugsaði sig um.
„Nei, það held ég ekki. Ofurlítið
— ja, eins og annars hugar, ef til
vill.“
„En hann virtist ekki hafa á-
hyggjur út af neinu sérstöku?“
„Nei, nei.“
„Ekki fjárhagsáhyggjur af neinu
tagi?“
„Það var eitt sérstakt fyrirtæki,
sem var honum til ama — Synthetic
Paragon Rubber félagið, nánar til-
tekið.“
„Hvað sagði hann um það?“
Aftur brá fyrir brosinu á andliti
Godfreys Burrows og aftur virtist
það fremur óeðlilegt.
„Ja — satt að segja — það sem
hann sagði var: Bury gamli er ann-
aðhvort asni eða þorpari. Sennilega
asni. Ég verð að taka vægt á hon-
um vegna Vöndu.“
„Og hvers vegna sagðist hann
gera það, vegna Vöndu?“ spurði
Poirot.
„Jú, sjáið þér til, frú Chevenix-
Gore hefur mikið dálæti á honum,
og hann tilbiður hana. Fylgir henni
eftir eins og rakki.“
„Hr. Gervase var alls ekki — af-
brýðissamur?“
„Afbrýðissamur?“ Burrows rak
upp stór augu og fór svo að hlæja.
„Hr. Gervase afbrýðisamur? Það
hefði hann ekki kunnað. Honum
hefði aldrei getað komið til hugar,
að nokkur maður gæti nokkurn tíma
tekið einhvem annan mann fram
yfir hann. Slíkt hefði blátt áfram
verið óhugsandi, sjáið þér til.“
Framhald í næsta blaði.
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
að stanza, þreif hann í barnið, sem
til allrar blessunar reyndist ekki
svo fast, að til skaða yrði.
Þetta gerðist allt svo snöggt, að
enginn nærstaddur áttaði sig á því
að taka niður númerið á Fíatbíln
um, en ökumaður hans hefði svo
sannarlega átt skilið að verða kærð-
ur. Að vísu er börnum ekki leyfi-
legt að hanga aftan í bílum, en
Drottinn sæll og góður, er það
nokkur afsökun fyrir Fíatmanninn?
Vonandi hefur Fíatmaðurinn að
minnsta kosti fengið hiksta .. .
★