Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 7

EFTIR WILLIAM BYRON MOWERG
ÞAÐ VAR NÚ HANS EINA LÍFSVON, AÐ FANTARNIR í FLUGVÉL-
INNI HÉLDU HANN DAUÐAN OG FÆRU EKKI AÐ EYÐA FLEIRI
SKOTUM Á HANN. HANN LÁ ÞVÍ GRAFKYRR í FÖNNINNI —
lijörðinni. Því nœst herti hann hlaupin, réðist skyndilega að hrein-
tarfinum og stökkti honum út úr lijörðinni. Eltingarleikurinn stóð
ekki nema andartak; tarfurinn hafði ekki hlaupið nema um tvö
hundruð metra, þegar úlfhundurinn lagði hann að velli. Hjörðin tók
þegar á rás, en þó að einn kálfurinn drægist aftur úr, sinnti úlfhund-
urinn þvi ekki neitt, og lét sér nægja bráðina.
Lupe hafði séð það, sem hann þóttist með þurfa til að vera
visn um að einhver annar en úlfhundurinn mundi sekur um drápið
á Dcnny Adams. Um leið hafði hann hugboð um að morðið á hin-
um hógværa og prúða bókhaldara kynni að standa í sambandi við
víðtækari glæp, sem þegar hefði verið liugsaður og undirbúinn. liann
minntist þess að skrifstofu námafélagsins liafði borizt mikil peninga-
sending með síðasta skipi, og að þeir peningar — hálfsmánaðarlaun
námamannanna og aukagreiðsla fyrir jólin — lágu geymdir í stál-
skáp í skrifstofunni. Það var eitt af skylduverkum lians að hafa eftir-
lit með sjóði þessum, eu enginn gat verið á tveim stöðum í einu, og
hann hafði orðið að láta að vilja þorpsbúa og veita úlfhundinum
eftirför.
Allt i einu heyrði hann annarlegan gný lærgmála i fjöllunum;
þar var flugvél á ferð og hélt i suðurátt. Það hlaut að vera einliver
einkaflugvél, þótt óskiljanlegt virtist livað hún gæti verið að vilja
upp i fjöllin. Lupe yppti öxlum; þetta kom honum ekki við og hann
lagði af stað í norðurátt, niður í skóginn. Hann liafði þó ekki lengi
gengið, þegar hann sá að flugvélin breytti um stefnu. Það var auðséð
að flugmaðurinn hafði komið auga á hann og veitti honum ni eftir-
för. Honum datt fyrst í hug að annað hvort hefði Rhode, lögreglu-
fulltrúi i Lodestar eða Utley, varðstjórinn, sent vélina eftir honum
upp í fjöllin, svo hann sneri við og hraðaði sér upp á liæðina.
Þegar flugvélin nálgaðist, bar hann kennsl á hana. Eigandi
hennar og flugmaður hét Thibault, hélt uppi leiguflugi á námasvæð-
unum og var náinn kunningi Morts Hewlitts veitingamanns. Hann
liafði einhvern tíma setið inni fyrir þátttöku i ráni, en fyrir bragðið
var áreiðanlegt, að lögreglan mundi aldrei leita til hans, þótt lnin
þyrfti á aðstoð flugmanns að halda.
Þó að Lupe fyndist eitthvað grunsamlegt við þetta, fór hann
samt að svipast um eftir stað, þar sem flugvélin gæti lent. Hann
liafði gengið yfir allstóra sléttu, á að gizka mílu suður af hæðinni,
og tók nú að benda þangað með rifflinum.
En það var eins og flugmaðurinn veitti þvi ekki neina athygli.
Hann stýrði vélinni heint þangað, sem Lupe stóð, og um leið lækk-
aði liann mjög flugið. Lupe sá nú, að þeir voru tveir í vélinni, og
að sá, sem sat að baki flugmanninum, opnaði hliðarrúðuna litið eitt,
en vélin sveigði dálítið til hægri.
t næstu andrá var byssuhlaupi stungið út um rúðuna, og það
gerðist jafnsnemma, að Lupe sá rauðgul leiftrin og honum þótti sem
honum væri rekið svo hart högg fyrir brjóst, að hann féll flatur á
hjarnið, um leið og riffillinn var sem sleginn úr hendi lians. Eftir
það heyrði hann þrjá eða fjóra snarpa skothvelli og að kúlurnar
hvinu örskammt frá liöfði lians, en engin þeirra snart liann.
Flugvélin fjarlægðist út yfir sléttuna, en sneri við aftur og stefndi
enn að honum.' Lupe gerði sér Ijóst, að hann gat ekki komizt nein-
staðar í var. Hann var staddur á víðu bersvæði, og ef hann hreyfði
sig eitthvað, mundu fantarnir í flugvélinni óðara skjóta hann niður.
Ekki fann hann til sársauka nema undir annarri síðunni, eins og
rif hefðu brotnað. Hann þreifaði um riffilinn og komst að raun um
að skothylkjafærslan var brotin. Kúlan, sem ætlað var að liæfa liann
í hjartastað, hafði því afvopnað hann, þótt ekki næði hún að svipta
hann lífi.
Hann skýldi andlitinu með arminum og horfði undir olnbog-
ann, svo að hann gæti fylgzt með ferðum flugvélarinnar. Það var
nú hans eina lifsvon, að fantarnir hygðu hann dauðan, og færu
þvi ekki að eyða á liann fleiri skotum. Flugvélin fór nú lægra en
áður; svo lágt, að Lupe gat borið kcnnsl á þann, sem sat fyrir aftan
flugmanninn og horfði út um rúðuna. Og enda þótt það væri í raun-
inni ekki annað en staðfesting á grun hans, varð hann dálítið
undrandi, þegar hann sá að það var veitingamáðurinn í kránni,
Mort Hewlitt.
Flugvélin fjarlægðist enn, og enn kom luin aftur, og flaug svo
lágt, að stormurinn af spöðunum þyrlaði upp snjónum umhverfis
Lupe. Eu í hvorugt skiptið greip veitingamaðurinn aftur til riffils-
ins. Drykklanga hrið sveimaði flugvélin svo yfir hæðinni, og Lupe
þorði livorki að hrcyfa legg né lið, en loks tók liún þó að hækka
sig i lofti og hreyfilgnýrinn l'jarlægðist vestur á bóginn. Lupe lieyrði
lengi bergmál af honum í fjöllunum, en loks dó það út.
Og Lupe lá enn kyrr, þótt kuldinn væri að gera út af við hann.
í stað þess að láta blekkjast til að hreyfa sig úr stað, tók hann að
hugleiða samhengi þessara atburða. Það voru fyrst og fremst pen-
ingarnir, þessi seytján þúsund doliara, sem lágu í stálskápnum i
skrifstofunni. Denny Adams hafði lykla að byggingunni og kunni á
læsingu skápsins; þess vegna höfðu þorpararnir myrt hann. Þvi
næst höfðu þeir koraið sökinni á úlfhundinn, i því skyni að varð-
maðurinn héldi af stað upp í fjöllin að liafa hendur i hári lians, og
þeir hefðu þvi sjálfir ekki neitt að óttast. Og loks liöfðu þeir vitan-
lega stolið peningunum. En hvers vegna gerðu þeir sér svo allt
þetta ómak, einungis til að drepa hann sjálfan? Hvers vegna vildi
Hewlitt hann íeigan?
Það fór eins og liann liafði grunað; hann lieyrði lireyfilgný
flugvélarinnar i fjarska íærast smám saman nær, og loks flaug hún
ylir liæðinni, en ekki eins lágt og áður. Þegar þorjiararnir höfðu
sannfærzt um, að Lupe lá enn hreyfingarlaus í snjónum, þóttust þeir
vita að liann hlyti að vera steindauður, og andartaki siðar heyrði
hann lxreyfilgnýinn fjarlægjast og deyja út öðru sinni.
Og nú beið Lupe ekki hoðanna. Hann reis á fætur með erfiðis-
munum og hristi af sér snjóinn. Riffilinn skildi hann eftir; hann
var jafn vopnlaus fyrir honum. Þegar hann liélt af stað, sá hann
hvar úllhundurinn, Gris-Gros, kom skokkandi út úr kjarrinu og sett-
ist enn að bráð sinni. Og um leið varð honum að hugleiða hve snjalll
kænskubragð það hafði verið lijá þeim, þorpurunum, að koma morð-
sökinni á mállausa skepnuna, til að firra sjálfa sig öllum grun. Og
um leið datt honum í liug, að sennilega mundu þeir reyna að hafa
það eins með peningaþjófnaðinn — koma sökinni yfir á annan. Og
þá skildi hann óðara hvers vegna Hewlitt vildi hann feigan . . .
Nú lyrst skildi liann samliengið til fulls. Þeir þóttust liafa gengið
þannig frá honum, að hann kæmist ckki aftur til mannabyggða. Og
þá var ekkert auðveldara en að koma þeirri sögu á kreik, að liann
liefði ekki veitt úlfhundinum eftirför, heldur laumast til baka inn í
bæinn, þegar myrkt var orðið, stolið peningunum og horfið á brott
með þá fyrir fullt og allt. Það lá við sjáll't að hann lcviði því að
snúa heim aftur. Það var eins og að ganga í gildru. Hann treysti
þó Utley, varðstjóranum i riddaralögreglunni; þóttist vita að hann
mundi sjá í gegnuin bragðavef þorparanna.
Honum sóttist seint i'erðin. Það var áreiðanlegt, að skotið hafði
brotið eða brákað nokkur rifbein; hvert spor olli honum sársauka
og andardrátturinn var lionum hreinasta kvöl. Þegar niður í skóginn
kom, versnaði færðin að mun, og vegna trjárótanna varð honum
gangurinn á þrúgunum erfiður og tafsamur. Viða varð hann að lclifa
yfir gil og gljúfur, sem voru nógu örðugur og liættulegur farartálmi
fullfrískum manni, einkum eftir að dimma tók. Sér til undrunar veitti
hann þvi athygli, að úlfhundurinn liélt sig i námunda við liann; fór
á undan honum og leiðin, sem hann valdi, var yfirleitt tiltölulega
auðfær. „Þér er vissara að fylgja mér ekki of langt“, tautaði Lupe.
„Ef jiú kemur inn i þorpið, þarft þú víst ekki að kemba hærurnar“.
Skainmri stundu eftir að fyrstu snjókornin féllu til jarðar var
skollin á blindhrið, og nú átti Lupe yfir ísa að fara, þar sem hvergi
sá kennileiti. En hann gekk i slóð úlfhundsins, sem enn vísaði hon-
um leið . . .
Það var komið undir miðnætti, þegar hann náði heim i þorpið
í hörkufrosti og grenjandi liríð. Hann sá Ijós í gluggum lieima í sínu
eigin húsi; eiginkona hans vakti eftir honum og var að sjálísögðu
farin að óttast um hann. Það var með naumindum að hann stóðst
freistinguna að koma þar við, fá sér einhverja hressingu og ylja sér
andartak við arininn. En hann liélt beinustu leið til skrifstofu Rhode
lögreglufulltrúa, sem hann bjóst við að sæti við skýrslugerðir sínar
fram á nótt, eins og liann var vanur. Það kom líka á daginn.
Hann opnaði, þegar Lupe knúði dyra; bar fyrst i stað ekki kennsl
á þennan fannbarða mann, sem stóð á dyraþrepinu og virti hann
spyrjandi fyrir sér. Rliode var meðalmaður á hæð, en ákaflega þrek-
inn og sterklegur, og hann sýndist þvi ekki sérlega feginn að vera
truflaður við starf sitt. „Lupe Khaganappi . . . Komdu inn fyrir,
maður. Það fennir inn á ganginn“, varð honum loks að orði.
Lupe spennti af sér snjóþrúgurnar. Hann var að örmögnun kom-
inn eftir sársaukann, ófærðina og hriðina, og þegar hann kom allt i
Framhald á bls. 50.
VIKAN 7