Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 18

4. kajli.
„Háttvirtu kviðdómendur!“ —
Þannig hóf saksóknari Michigans-
ríkis mál sitt. „Ákærður í máli
þessu er ásalcaður um alvarlegan
glæp — en það eru holdleg mök
við stúlku innan sextán ára. Um-
ræddur glæpur var framinn í Det-
roitborg siðastliðinn febrúar, gagn-
vart Bernice Bickle —- lítilli stúlku,
ekki kominni af harnsaldri.
Eins og þið sjáið er Bernice fall-
eg stúlka. Við vitum, að prins
Michacl hitti hana fyrst þegar hún
spilaði á pianó og söng við safn-
aðarsamkomu á heimili frænda
hennar i Sarnia. Þegar hinn síð-
hærði, skeggjaði prins sá kvenleg-
an vöxt hennar, rauðar varirnar og
stór, blá augun, vaknaði girnd hans
og hann byrjaði strax að leggja á
ráðin um að ná henni á sitt vald“.
Ben Purnell horfði ánægður á
saksóknarann — siðasti hluti sam-
særis hans gegn ísraelsforingjan-
um var i góðum höndum. Dagblöð-
in höfðu bent á, að jjetta væri
fyrsta stórmál saksóknarans, en
hann var aðstoðarsaksóknari. Að
minnsta kosti var þetta í fyrsta
skipti, að hann flutti mál á móti
þetta frægum málflutningsmanni
sem John Atkinson var. Aðaisak-
sóknarinn fylgdist með og var
reiðubúinn að gripa inn i hvenær
sem þörf gerðist.
Oscar Springer benti á, að það
hefði verið prins Michael, sein
knúði fram kynni — að Bernice
hefði, eftir því sem hún segir í eið-
svörnum vitnisburði, alltaf litið á
hann sem svikara og einkennileg-
an, gamlan mann. Springer sagði
frá bréfunum, sem Mills liafði rit-
að foreldrum hennar, peningunum,
sem hann hafði senl i jieim tilgangi
lg VIKAN
að múta þeim til þess að flytja til
Detroit. Hann benti á, að á öllum
bréfum prinsins frá þessum tímum
mætti finna nafn Bernice, og sýndi
það, að hann hefði ekki getað um
annað liugsað. Hann liélt áfram að
segja frá og kom svo að því, hvern-
ig hann hafði á marga vegu reynt
að hafa áhrif á hana, áður en til
þess kom, að hann náði henni á sitt
vaid.
„Hann sagði henni, að liann yrði
að sá sæði í líkama hennar, til þess
að reka út allt illt. Hún neitaði því.
Hann spurði, hvort hún ætlaði ekki
að hlýða honum. Nei, sagði hún
grátandi, ekki á þennan hátt. Hann
rauk upp og sagði, að Guð tæki að-
eins á móti hlýðnu fólki. Næsta
kvöld las hann úr biblíunni og
lielgiritum safnaðarins fyrir hana.
Hann sagði henni, að hann væri
hreinn, og jieim, sem hreinir væru,
væru allir hlutir hreinir. Hann
spurði hana þá, hvort hún væri ekki
að striða sér og dró upp náttkjól-
inn hennar, en hún dró hann aítur
niður. Þessi þrjátiu og fimm ára
gamli maður hélt þessu áfram, þar
til fimmtán ára stúlkan gat ekki
veitt viðnám lengur.
Auðvitað voru samfarir sársauka-
fullar fyrir svona unga stúlku. Þeg-
ar hún veinaði og kveinkaði sér,
skipaði hann henni að þegja og
sagði henni, að þetta væri aðeins
sárt í fyrsta skipti, eftir það mundi
það veita henni ánægju. Á eftir
sagði liún grátandi, að sér blæddi
— og hverju svaraði Jiessi göfugi
prins?
Lofaður sé Guð, sagði hann, því
að sé engu blóði úthellt fæst engin
fyrirgefning syndanna.
íig dvel svona við þetta atriði,
vegna Jiess, að þessi orð hans sanna
það, að Bernice Bickle var óflekk-
uð og saklaus, þegar hún féll i
hendur Jiessa villimanns.
Vísindamenn segja okkur, að við
getum ekki náð nema helmings
hitaorku úr við og kolum, hinn
helmingurinn tapist í ösku og gufi
upp í reyk. Þannig er það með
glæpamenn. Margir Jieirra sleppa
með liví að hengja sig í einhverja
lagakróka. Enginn iögfræðingur í
öllu Michiganríki er snjaltari en
liinn frægi Atkinson við að grafa
upp slíka króka. Þess vegna verð ég
að biðja ykkur, heiðruðu kviðdóm-
endur, að taka vel eftir Jieim sönn-
unum, sem hér koma fram, og styðj-
ast eingöngu við þær i dómi ykk-
ar. Þökk fyrir“.
Hann sneri sér að dómaranum,
Edward D. Kinne. Svo var Bernice
Bickle kölluð upp.
Ben Purnell horfði á stúlkuna
taka sér sæti, og hann gat vel skil-
ið freistingar prinsins. Hún var
óstyrk og endurtók eiðinn lágri
röddu. Varir hennar voru ekki
rauðar og freistandi núna eins og
Springer hafði lýst þeim rétt áðan.
Þær voru gráhvítar og samanpress-
aðar, en augu hennar voru sannar-
lega stór og blá, og vöxtur hennar
minnti ekkert á barn.
„Ilve gömul ertu, Bernice? spurði
saksóknarinn vingjarnlega.
„Fimmtán ára“. Hún talaði mjög
lágt.
„Hvenær hittirðu ákærða, Mic-
hael Mills fyrst?“
„Það var í síðastliðnum nóvem-
bermánuði“.
„Hvar hittirðu hann?“
„Það var í húsi frænda míns“.
„Ég ætla að lesa upp fyrir ])ig
byrjun á bréfi og vita hvort þú
kannast við það: Kæra Bernice,
komdu til mín. Hinn lifandi Guð
Abrahams, ísaks og Jakobs skipar
þér að koma og verða tákn hlýðn-
innar hjá Michael, syni sínum“.
„Þetta er úr bréfi til mín“.
„Skrifaði liann einnig foreldrum
þínum?“
„Já“.
„Voru foreldrar þínir fylgismenn
Michael Mills?“
„Þeir voru ísraeismenn. Hann
var prinsinn. Þau sýndu mér hvar
stóð í biblíunni, að prins, sem héti
Michael mundi risa upp meðal
ísraelsmanna og leiða liá i gegn-
um alla erfiðleika“.
„Það stendur í tólfta kafla Dan-
ielsbókar, er það ekki?“
„Ég man Jiað ekki“.
„Fóru foreldrar þínir svo með
þig til Detroit?“
„Þau seldu húsið sitt og fluttu
þangað“.
„Attir Jjú heima lijá þeim Jiar?“
„Nei, Jjau leigðu sér liús, en ég
var send til prins Michaels“.
„í húsið á Hamlin Avenue þrjá-
tíu og sjö“.
„Já, hann sagði að ég ætti að eiga
þar lieima og verða tíunda táknið
í Guðshöfðinu“.
„Einmitt Jiað. Og hve mörg tákn
áttu heima Jiarna lijá honum, Jieg-
ar jsú komst?“
„Ég mótmæli Jiessari spurningu!"
hrópaði Atkinson i réttlátri reiði
og reis á fætur.
„Orðavalið er lcomið frá prins
Michael, en ckki mér, en það er
sjálfsagt að draga spurninguna til
baka“. Oscar Springer yppti öxl-
um. „Hverjar voru Jiarna fyrir utan
Jiig, Bernice?“
„Það . . . það var frú Mills og
Eliza Court“. Hún taldi á fingrum
sér til J)ess að reyna að rifja það