Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 19

— Hann horfði á stúlkuna taka sér sæti, og hann gat
vel skilið freistingar prinsins. Hún var óstyrk og end-
urtók eiðinn lágri röddu. Yarir hennar voru ekki rauð-
ar og freistandi núna eins og Springer hafði lýst þeim
rétt áðan. Þær voru gráhvítar og samanpressaðar, en
augu hennar voru sannarlega stór og blá, og vöxtur
„Hafði hann mök við þig eftir
þetta?“
„Já“.
„Og síðan hefurðu verið í gœzlu
lögreglunnar, en nú œtla ég að sýna
þér tvœr játningar, og spyr þig,
hvort þú hafir skrifað þær af frjáls-
um vilja og undirritað þær án þess
að nokkur liafi haft áhrif á þig?“
„Já, það er rétt“.
„Yðar náð, þessar tvær skýrslur
legg ég þá fram sem sönnunargögn.
Atkinson stóð upp og gaf sér góð-
an tíma til að lesa þær, meðan
stúlkan beið óttaslegin i vitnastúk-
unni. Frá sæti sínu á öðrum bekk
hennar minnti ekkert á barn.
EFTIR ANTHONY STERLING
upp. „Svo var May Webster og
Mary Ellen Rowlinson, Carrie Ben-
dry, Emma Butler og Alice Court.
Það Voru ekki fleiri, lieid ég“.
„Iíve mörg rúm voru í húsinu?“
„Fjögur“.
„Aðeins fjögur? Var hvert þeirra
í sér lierbergi?“
„Já“.
„Hvar svafstu fyrstu nóttina?“
„Hjá frú Mills og May Webster“.
„Og þá næstu?“
„Þá svaf ég hjá Mary Ellen Row-
linson“.
„En þar á eftir?“
„Þá var ég send til lierbergis
prins Micliaels“.
„Var hann þar sjálfur?“
„Ekki þegar ég kom inn. Ég fór
snemma að hátta og svo kom hann
inn og settist á rúmstokkinn“.
„Hvað sagði hann við þig?“
„Hann talaði um hljómlist og
ýmsa aðra hluti“.
„Hvað gerði hann svo?“
„Hann háttaði og kom upp i
rúmið“.
„Sagði hann eitthvað um djöful-
inn i það sinn?“
„Mótmæli þessu“, hrópaði Atlcin-
son aftur.
Dómarinn leyfði Springer að
halda áfram og hann spurði sömu
spurningar aftur.
„Hann sagði, að djöfullinn sáði
illu, en Mannsins sonur hinu góða
sæði“.
„Mannsins sonur?“
„Hann sagðist vera það, og hann
hefði orðið hreinn af eldinum, sem
kom úr höndum hans og hári“.
„Hverju svaraðir þú?“
„Ég neitaði því“.
„Hvers vegna?“
„Mótmæli!“ Enn var Atkinson
risinn á fætur, en svo hélt yfir-
heyrslan áfram. Springer spurði
hana, hvers vegna hún hefði neit-
að og liún sagðist ekki hafa skilið
þetta og ekkert viljað með hann
liafa. Hún skýrði frá því, að hún
hefði átt að tákna hlýðni og að
hann hefði krafizt þess, að hún
hlýddi honum i öllu. Loks kom að
því, að liún fór að segja frá næsta
kvöldi, sem hún var látin fara til
herbergis prinsins, þann tuttug-
asta og fyrsta febrúar, hvernig
hann hefði háttað í miðju og Eliza
Court til hinnar handar, og að hann
hefði sagt, að lnin liefði smitazl
af illu á því að sofa hjá frú Mills,
og að hann þyrfti að lireinsa það.
Hvernig systir Eiza liefði svo yfir-
gefið herbergið og loks hvernig
hann hefði náð valdi á henni.
„Ég sagði honum að gera það
ekki!“ Tclpan var farin að gráta.
„Ég sagði honum að hætta!“
„Aðeins örfáar spurningar í við-
bót, Bernice“, sagði saksóknarinn
róandi. „Varstu hrein mey fram
að þessu kvöldi?“
„Já“.
„Hafðirðu aldrei liaft mök við
karlmann áður?“ Springer endur-
tók spurninguna, til þess að undir-
strika þetta greinilega.
„Nei“.
„Sagði ákærði sjálfur við þig, að
það væri hægt að þekkja óspjallaða
mey á meyjarhimnunni, og þín
himna hefði aldrei verið rofin?“
„Já“.
„Kallaðirðu á hjálp, þegar hann
særði þig?“
„Ég þorði það ekki. Ég var lirædd
um að liann mundi drepa mig.
Hann sagði, að ég yrði að velja líf
eða dauða. Hann sagði, að Guð vildi
aðeins hlýðið fólk, en aðrir yrðu
brenndir lifandi“.
horfði Ben Purnell athugulum aug-
um á verjandann. Hann liafði séð
þennan fræga glæpamálalögfræð-
ing nokkrum sinnum áður, hafði
meira að segja talað við hann og
boðizt til að verða vitni í málinu,
að bera Mills góðan vitnisburð. En
lögfræðingurinn var skarpskyggn
maður, það hafði Ben þá séð. Lög-
fræðingurinn hafði samstundis gert
sér ljóst, að þessum rauðhærða og
alltof einlæga náunga væri ekki
hægt að treysta, og tók ekki tilboði
hans.
„Hver bað þig að skrifa þennan
framburð, Bernice?" spurði Atkin-
son og rödd hans var bliðleg og
ísmeygileg.
„Ég sagði hinum stúlkunum frá
þessu og þær sögðu mér, að bezt
væri að ég skrifaði þetta sjálf nið-
ur“.
„Heyrðu, Beruice, undirskrifað-
irðu ekki aðra skýrslu einhvern
tíma áður en þessar tvær?“
„Aðra? Ó . . . jú“.
„Yðar náð“, sagði lögfræðingur-
inn og sneri séð að dómaranum.
„Ég vil fara fram á það, að sú
skýrsla verði einnig lögð fyrir rétt-
inn“.
Oscar Springer reis á fætur. „Það
er velkomið, yðar náð, liún getur
legið frammi sem sönnunargagn,
þ. e. a. s. þannig, að vitnið verði
yfirheyrt um efni liennar“. Hann
rétli Atkinson blaðið og hann las
það vandlega.
„Skrifaðir þú þetta, Bernice?“
spurði liann loks mjúkmáll.
„Já“.
„Ilefur þú undirskrifað það?“
„Já“.
„Þá lítur út fyrir, að þú liafir
gjörbreytt framburði þinum frá þvi
að þú komst á Woodbridgestöðina.
í upphafi sórstu, að ekkert hefði
verið á milli þín og ákærða“.
„Prins Michael sagði mér að gera
það. Hann sagði, að eiður væri
einskis virði, þvi að hann væri
eins og kaþólskur prestur og gæti
komið því í kring við Guð, að það
gerði ekkert til, þótt eiðurinn væri
rangur“.
Atkinson sneri sér að Springer.
„Þér megið spyrja“, sagði hann og
snerist á hæli og gekk bratt í sæti
sitt.
Þelta kom eins og þruma úr heið-
skíru lofti — saksóknarinn, kvið-
dómendur og allir áheyrendur voru
sem steini lostnir. Ben Purnell
teygði sig upp lil að liorfa á lög-
fræðinginn. Það, að Atkinson skyldi
hætta yfirheyrzlunni á þetta ó-
heppilegu stigi fyrir andstæðing-
inn — án þess að gera tilraun til
þess að lirekja fullyrðingu stúlk-
unnar — var óskiljanlegt. Eitthvað
hlaut að vera á seyði.
Oscar Springer byrjaði varfærn-
islega að spyrja Bernice.
„Bernice, í fyrstu neitaðirðu, að
nokkuð rangt hefði farið þér og
prins Michael á milli, og nú seg-
irðu, að það liafi verið vegna þess,
að Mills hafi sagt, að hann skyldi
sjá fil þess að Guð tæki ekki eið-
inn alvarlega. En segðu mér, var
nokkur önnur ástæða til þess, að
þú neitaðir þvi að liafa liaft mök
við hann?“
„Iiann sagðist mundi setja á mig
handjárn og loka mig inni, eins og
hann hafði gert við frú Mills ein-
hvern tima“.
„Einmitt það. Verjandi ákærða
gaf það i skyn, að einhver hefði
fengið þig til þess að skrifa seinni
skýrslurnar, meðan þú varst á
Woodbridgestöðinni. Er það rétt,
að einhver liafi bcðið þig að bera
eitthvað fram þar, sem ekki var
sannleikanum samkvæmt".
„Nei“.
„Þökk fyrir. Ég hcf ekki fleiri
spurningar".
„Bíddu andartak, stúlka min!“
John Atkinson stóð snögglega upp
og gekk að vifnastúkunni og stanz-
aði Bernice, sem var að yfirgefa
hana. Nú hafði rödd hans gjör-
breytzt. Hún var hörð og beitt eins
og svipuhögg.
„Þú hefur nefnt það, og saksókn-
arinn endurtekið það, að prins
Miehael hafi litið á sig sem nokk-
urs konar kaþólskan prest og skrif-
stofu sína sem skriftastól. Kom það
fyrir, að þú skriftaðir þarna hjá
ísraelsmönnum, eins og kaþólskir
menn gera?“
„Já“ sagði stúlkan og vissi ekki
hver tilgangur hans var.
„ Er það ekki rétt, að það sé
siður, að skrifa lista yfir syndir
sínar, áður en gengið er í söfnuð-
inn, eða a. m. k. áður en komið
er til dvalar í Guðshúsinu?“
Bernice gat ekkert sagt, en kink-
aði þegjandi kolli.
„Svarið, stúlka min“ sagði dóm-
arinn.
„Já“. Rödd hennar skalf.
„Jæja, Bernice, er það ekki rétt,
að þegar þú játaðir syndir þínar i
upphafi, liafirðu játað að liafa,
eins og þú kallar það, „gert ljótt“
með tveimur karlmönnum.“
Stúlkan gat ekki svarað. Hún var
ráðalaus eins og lnin hefði festst i
gildru.
„Játaðirðu ekki, að hafa haft sam-
band við tvo karlmenn, áður en þú
komst til Detroit?“
Stúlkan grét nú ofsalega og
stundi upp játningu.
„Svo að þú laugst.“ Stúlkan
kipptist við hvert orð hans. „Svo
að þú varst alls ekki óspjölluð,
þegar þú komst í hús Mills.“
„Ég veit það ekki,“ stamaði
stúlkan. „Ég veit það ekki.“
„Yðar náð.“ Springer saksókn-
Framhald á bls. 41.
VIKAN 19