Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 35

Poirot sagði vingjarnlega:
„Yður hefur ekki, býst ég við,
verið sérstaklega vel við hr. Ger-
vase Chevenix-Gore?“
Burrows roðnaði.
„Jú, jú, mér var það. Að minnsta
kosti —- ja, allt þess konar kemur
manni hálf hlægilega fyrir sjónir
á vorum dögum.“
„Allt þess konar hvað?“ spurði
Poirot.
„Ja, þetta aðalsskipulag, ef ég
má svo segja. Þessi forfeðradýrkun
og ættardramb. Hr. Gervase var að
mörgu leyti mjög fær maður, og
hafði lifað ævintýralífi, en hann
hefði verið miklu skemmtilegri, ef
hann hefði ekki verið svona alger-
lega niðursokkinn í sjálfan sig og
sjálfselsku sína.“
„Var dóttir hans sammála yður í
þessu?“
Burrows roðnaði aftur — og í
þetta sinn svo að um munaði.
„Mér er nær að halda,“ sagði
hann, „að ungfrú Chevenix-Gore
hafi í öllu nútíma hugsunarhátt!
Að sjálfsögðu mundi ég ekki fara
að rökræða við hana um föður
hennar."
„En nútímafólkið rökræðir sann-
arlega föður sinn heilmikið,“ sagði
Poirot. Það er fullkomlega í sam-
ræmi við nútíma hugsunarhátt að
gagnrýna foreldra sína!“
Burrows yppti öxlum.
Riddle majór spurði nú:
„Og það var ekkert annað —
engar aðrar fjárhagsáhyggjur? Hr.
Gervase hefur aldrei minnzt á að
hafa verið beittur svikum?“
„Beittur svikum?" endurtók Burr-
ows undrandi. „Nei, nei.“
„Og þér sjálfur áttuð ekki í nein-
um deilum við hann?“
„Vissulega ekki. Hví þá það?“
„Ég er að spyrja yður, hr. Burr-
ows.“
Ungi maðurinn varð sneyptur á
svip.
„Okkur kom ágætlega saman."
„Vissuð þér, að hr. Gervase hafði
skrifað hr. Poirot og beðið hann að
koma hingað.
„Nei.“
„Skrifaði hr. Gervase venjulega
bréf sín sjálfur?“
„Nei, hann las mér þau fyrir því
nær alltaf.“
„En í þetta sinn gerði hann það
ekki?“
Hún bar nokkrar hálsfestar,
sem hringlaði ofurlítið í, um
leið og hún fékk sér sæti.
Hún leit spyrjandi af einum
manninum á annan.
um.
„Á,“ sagði hann. „Svo að yður
fannst það? Að hann væri í góðu
skapi út af einhverju. Og samt, ekki
mjög löngu síðar skýtur hann sig.
Skrýtið það.“
Godfrey Burrows yppti öxlum.
„Ég er aðeins að skýra frá því,
hvernig hann kom mér fyrir sjónir."
„Já, já, og það er mjög mikilvægt.
Þegar allt kemur til alls, þá eruð þér
sennilega einn þeirra, sem síðast
sáu hr. Gervase á lífi.“
„Snell var sá, sem síðast sá hann.“
„Síðastur að sjá hann, en ekki að
tala við hann.“
Burrows svaraði ekki.
„Hvað var klukkan, þegar þér fór-
uð upp til þess að hafa fataskipti?“
„Um það bil fimm mínútur yfir
sjö.“
„Hvað var hr. Gervase að gera?“
„Ég skildi við hann í skrifstof-
unni.“
„Hvað var hann venjulega lengi
að skipta um föt?“
„Hann tók sér venjulega fulla
þrjá stundarfjórðunga til þess.“
„Fyrst miðdegisverðurinn átti að
vera stundarfjórðung yfir átta, þá
hefur hann að líkindum farið upp
klukkan hálf átta í síðasta lagi.“
„Mjög líklegt."
„Þér sjálfur fóruð snemma að
skipta?“
SAKAMÁ14SAGA EFTIR AGATHA CIIRISTIE
ft/flUvV 5. HLUTI
MANNS
SPEGILL
„Nei.“
„Hvers vegna haldið þér, að hann
hafi ekki gert það?“
„Ég hef ekki hugmynd um það.“
„Þér getið ekki gizkað á neina
ástæðu til þess, að hann skyldi skrifa
einmitt það bréf sjálfur?"
„Nei, ég get það ekki.“
„Það er svo.“ sagði Riddle majór,
og svo bætti hann við blíðlega:
„Fremur undarlegt það. Hvenær sáuð
þér hr. Gervase síðast?“
„Rétt áður en ég hafði fataskipti
fyrir miðdegisverðinn. Ég færði hon-
um nokkur bréf til undirskriftar."
„Hvernig lá á honum þá?“
„Alveg eins og venjulega, Satt að
segja fannst mér hann venju frem-
ur ánægður með sjálfan sig út af
einhverju."
Poorot hreyfði sig svolítið í stóln-
„Já, mér þótti réttast að hafa
fataskipti og fara síðan niður í bóka-
herbergið og leita að upplýsingum,
sem mig vantaði."
Poirot kinkaði kolli hugsandi.
„Jæja,“ sagði Riddle majór, „þá
held ég að þetta sé nóg í bili. Viljið
þér senda ungfrú Hvað-hún-heitir-
aftur hingað.“
Ungfrú Lingard litla kom því nær
samstundis trítlandi inn. Hún bar
nokkrar hálsfestar sem hringlaði
ofurlítið í um leið og hún fékk sér
sæti og leit spyrjandi af öðrum
manninum á hinn.
Þetta er allt mjög —e-e — sorg-
legt, ungfrú Lingard,“ hóf Riddle
majór máls.
„Sannarlega mjög sorglegt,“ sagði
ungfrú Lingard hátíðlega.
„Þér komuð hér á heimilið, hve-
nær?“
„Fyrir um það bil tveimur mán-
uðum. Hr. Gervase skrifaði vini sín-
um við Brezka Safnið — það var
Foteringway ofursti — og Fother-
ingway mælti með mér. Ég hef
fengizt all mikið við sögulegar rann-
sóknir.“
„Fannst yður erfitt að starfa fyrir
hr. Gervase?“
„Nei, vissulega ekki. Auðvitað
varð maður að fara svolitið vel að
honum. En mér hefur alltaf fundizt
þess þurfa við karlmenn."
Riddle majór hefur víst fundizt,
að nú væri ungfrú Lingard að fara
vel að honum, en lét sem ekkert
væri, og hélt áfram.
„Starf yðar hér var að hjálpa hr.
Gervase við bókina, sem hann var
að skrifa?"
„Já.“
„í hverju var það fólgið?“
Eitt andartak varð hún samúðar-
full á svipinn. Augu hennar tindr-
uðu þegar hún svaraði:
„Ja, ég skal segja yður, að í raun
og veru var það fólgið í því, að
skrifa bókina! Ég leitaði uppi allar
heimildir, ritaði athugasemdir og
raðaði niður efninu. Og svo síðar
yfirfór ég það, sem hr. Gervase
hafði ritað.“
„Þér hljótið að hafa orðið að beita
mikilli lagni ,ungfrú,“ sagði Poirot.
„Lagni og festu. Maður þarf á
hvoru tveggju að halda,“ sagði ung-
frú Lingard.
„Hr. Gervase hefur ekkert styggzt
við — e-e — festu yðar?“
„Nei, alls ekki. Vitanlega gerði ég
Framhald á bls. 52.
VIKAN 35