Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 48

RÆSZR H.F.
SKÚLAGATA 5 9.
og geri það fumlaust og örugglega,
EF til óhapps kemur. Og hávaðinn
var í raun og veru af því, a'ð Bragi
Norðdahl harði báðum höndum i
þilið aftan við stjórnklefann.
Kennari þessa námskeiðs er Jón
Stefánsson, flugvirki, sem á þess-
ari æfingu lék vélamann. Rafn Sig-
urvinsson heitir sá gráklæddi, liann
er navro -— það er loftskeytamað-
ur og fiugleiðsögumaður, og að-
stoðarmaður Jóns á þessu nám-
skeiði.
Neyðarnámskeiðlið er fjölþætt.
Fyrst er bókleg upprifjun. Þá er
stillt um grunnkorti af viðkom-
andi flugvéiartegund, og fluglið-
arnir raða upp neyðartækjum og
■öðru slíku, og gengið er úr skugga
um, að hver og einn viti upp á hár
hvar allt er að finna. Þá er neyðar-
æfing í flugvélarlíkaninu, áhöfnin
er á sínum stað og nokkrir ieika
farþega, einliver tekur að sér a'ð
ákveða hvað kemur fyrir •— Rafn
var siysarokkurinn að þessu sinni
—- og gengið úr skugga um það,
að áhöfnin sé nægilega fljót að
gera allar varúðarráðstafanir. Og
loks er björgunarbátaæfing, en frá
henni verður sagt síðar.
Við skuluin skreppa niður í búð-
ir Flugfélags ísiands í Bændahöll-
inni við Hagatorg og ræða við Jó-
hann Gíslason, deildarstjóra í
Flugrekstursdeild, um þessa flug-
þjálfun, framkvæmd hennar og til-
gang.
— Við liöfum fiugþjálfun tvisvar
á ári, segir Jóliann. Við höfum
flugkennara fyrir hverja flugvélar-
tegund, svokallaðan checkpilot, og
fer hann með þá flugmenn, sem
liafa flugstjórnarréttindi, prófar þá
48 VIKAN
og kennir þeim. Sami maður fer
með flugmönnunum yfir hið hók-
lega, sem varðar flugtækni. Þá er
farið yfir aðflugs- og brottflugs-
kort frá ölium völlum, sem Flug-
félagið flýgur á, og sömuleiðis alla
varavelli. Einnig er farið yfir svo-
kallað „holding pattern", það er
biðfiug yfir viðkomandi völlum.
Það er mjög áríðandi, að flugmenn-
irnir kunni þetta á fingrum sér, og
þessi upprifjun er aðeins til enn
frekara öryggis. Þá er einnig farið
yfir blindfiugstækin og önnur hjálp-
artæki á flugi, yfirleitt rifjað upp
ailt gamalt, hverju nafni sem það
nefnist, og nýjungar iærðar um
leið. Flugkennarinn fer yfir alla
þá flugtækni, sem á við hverja
flugvélartegund fyrir sig, svo sem
hvað gera skal, ef einn eða fleiri
lireyflar stöðvast, og gegur yfir-
leitt úr skugga um, að aiiir viti
hvað þeir eiga að gera og verka-
skipting sé hröð og örugg. Ilann
fer einnig með flugmönnunum á
allar þeirra flugleiðir og atliugar,
livort þeir fara eftir jiví, sem þeir
hafa lært og æft. Þetta er kallað
„Route check“.
Eoks eru flugmennirnir þjálfáð-
ir í svoköiluðu Linktæki. Ég veit
ekki til, að yfir það sé neitt is-
lenzkt orð, enda fellur linkið ágæt-
lega í islenzkuna. Það er klefi, sem
er útbúinn með öllum mæli- og
stjórntækjum. Flugmennirnir eru
lokaðir inni í því og látnir æfa
biðfiug, aðflug og flugtak á ákveðna
velli, og flugleið þeirra kemur fram
á glerplötu. Síðan fara flugmenn-
irnir yfir linkflugið með linkkenn-
aranum. Þetta fáið þið að sjá næstu
daga.
Þið hafið verið viðstaddir neyð-
aræfingu i flugvélarlíkaninu okkar
úti á flugvelli. Það er mikið atriði,
að allir séu vel með á nótunum,
EF eitthvað kcmur fyrir, sem allir
vona að ekki verði og vinna á
móti, þvi ef brugðizt er rétt við
vandanum, er oft hægt að draga úr
hættunni. Auk æfinganna í flug-
vélarlíkaninu eru æfingar á 'jörð-
inni, bæði björgunarvestaæfingar i
Sundhöllinni og í fyrra fórum við
upp í fjöll og hver áhöfn hafðist
við i sólarhring aðeins með þeim
útbúnaði, sem er í flugvélunum.
Við kennsluna höfum við tvo
fastakennara, þá Jón Stefánsson
flugvirkja, þann sem lék vélamann
í neyðaræfingunni, sem þið voruð
við, og Ásgrím Gunnarsson flug-
virkja. Jón er reyndar skoðunar-
maður líka, sérmenntaður í þeirri
grein. Skoðunarmennirnir yfirfara
viðgerðir, þegar 0ugvirkjlarnir
hafa lokið þeim af, til þess að
ganga úr skugga um, að allt sé i
góðu lagi. Auk þessara tveggja höf-
um við fjölda aukakennara, sigl-
ingafræðinga, flugumferðarstjóra
og þar fram eftir götunum, hver
kennir í sinu fagi. Við höfum verið
svo lánsamir að fá alltaf nægilegt
fé til þessarar upprifjunar og
þjálfunar, jiótt ekki sé alltaf hátt í
kassanum.
Núna erum við að undirbúa bók
með spurningum um flug og allt
því viðkomandi, sem hver flug-
maður á síðan að svara. Síðan
verður farið yfir svörin og athug-
að, hvort eittlivað er rangt. Þeir
mega gá í bækur og meira en það,
þeir eiga að gera það. Þetta er
einmitt gert til jiess, að flugmenn-
irnir kunni að fletta upp í bókun-
um sínum. Þessar spurningar eru
m. a. teknar upp úr prófum frá
SAS og BEA, ef maður má þá minn-
ast á það ágæta flugfélag SAS.
Þið spyrjið um hve fjölmennar
áhafnir séu á vélunum. Á DC6 eru
7 í áhöfn, á litlu vélunum, DC3,
eru 3 og á Viseount vélunum eru
5. Þar gegna flugmennirnir líka
vélamannsstarfi, fyrst fóru' þeir á
sérstakan skóla í Englandi til
þess, en nú læra þeir hér heima.
Alls eigum við 18 áhafnir á 9
vélar..
Áður en við yfirgefum Bænda-
höllina að þessu sinni, lítum við
inn í næsta herbergi, þar sem
Skúli Magnússon flugmaður er að
rifja upp biðflug, aðflug og flug-
tak frá ýmsum flugvöllum, ásamt
starfsbræðrum sínum. Þeir varjia
mynd af korti yfir viðkomandi
flugvelli á tjald i öðrum enda her-
bergisins, og á þessu korti eru ýmis
strik og hringir, sem leikmenn
botna ekkert i, og þegar Skúli fer
að tala um liólding og vióar og
æjóless og reit og bikoninn og frí-
kvensa, og guð má vita hvað og
hvað, forðum við okkur út úr her-
berginu, áður en við fáum yfir
höfuðið af jiessum undarlega tals-
máta, en flugmennirnir sitja keikir
undir og leggja orð i belg við og
við. Við „stollum“ niður og göng-
um út fram hjá starfsmönnum Flug-
lelagsins, sem bíða eftir púll öpp
með lyftunni og tökum stefnuna á
BSR bikoninn við Hringbraut . . .
í næsta blaði förum við með
Viscount í æfingaflug og gríjmm
sjálfir í stýri! — sh.
K. M. tók allar myndirnar, sem
fylgja þessari grein, nema af björg-
unarbátaæfingunni, hana tók Sveinn
Sæmundsson.
Upp við fossinn.
Framhald af bls. 9.
samvizkubiti og blygðun. Sam-
kvæmt venju lá bréf frá móður
hans hjá diskinum hans á morgun-
verðarborðinu, og að þessu sinni
þreif hann það, eins og drukknandi
maður björgunarhring. Hann
svalg i sig þessa bragðljúfu hlöndu
hennar af slaðri og ástúðlegum
orðaleikjum, sinellnum hugdettum
og hugleiðingum um allt og ekki
neitt. En þó var eins og atburðir
næturinnar liefðu myndað múr á
milli þeirra. Sektarkennd lians
varð því valdandi, að hann liélt
sig niðri i flæðarmálinu allan
daginn og beið kvöldsins og sím-
talsins með þrá og óþolinmæði.
Og ]iegar loks kom að því að hann
heyrði mjúka og fágaða rödd henn-
ar í símanum, þótti honum sem
liann hefði að endingu fast land
undir fótum eftir langa lirakninga
um úfið haf. Lýsing lians á ein-
manleika sínum og einstæðings-
kennd varð svo orðmörg og fjálg,
að móðir hans gat að lokum ekki
stillt sig um að hlæja.
— Elsku barnið mitt, sagði hún
glaðlega. Þú ert eins og lamh, sem
hefur villzt frá móður sinni.
— Mér er efst í huga að halda
tafarlaust heim, sagði hann ákafur.
— Hugsaðu það dálítið betur,
drengurinn minn. Mundu, að þú
hefur ekki fengið mislinga . . .
Símtalinu var tæplega lokið,
þcgar Lotta knúði dyra. Hún leit
fyrst á hann, síðan á símann. Hon-
um þótti sem úr sér drægi allan
mátt, þcgar hún kom inn. Hún
gekk til hans, Jagði armana um liáls
honum.
— John! Dagurinn hefur verið
mér einn draumur um þig . . .
Hún kyssti liann, og á samri
stundu gleymdi hann Claire, móð-
ur sinni. Skyndilega fannst hon-
um sem hann væri til i. allt.
— Eigum við ekki að koma upp
að fossinum aftur?
— Jú, Lotta.
Eftir þetta voru þau saman öll-
um stundum, ]>egar þau máttu því
við koma. Á hverju kvöldi sátu þau
uþp við fossinn, ýmist í þögulli
ástarhrifningu, eða hún rakti þær
raunir og vonbrigði lágri röddu,
sem hún hafði orðið að þola áður
en hún kynntist honum. Þegar hún
var laus frá störfum, syntu þau sam-
an í sjónum, eða liann dvaldist hjá
henni í herbergi hennar. Og hon-
um duldist ekki, að hann varð sterk
ari og styrkari með hverjum degi,
sem leið, samtimis því, sem hann
gerði sér enn betur grein fyrir
þvi, hversu óeðlilegt og ófrjótt sam-
band hans við móður sína hafði
alltaf vcrið og var. Þó að Lotta
minntist aldrei á hana nú, fór hann
smámsaman að skilja hvað liún
hafði meint með orðinu „hlóðsugu-
mæður“, um leið og augu hans opn-
uðust fyrir þvi, að Claire mundi
ef til vill ekki vera sú saklausa,
hrotliætta og fágaða postulíns-
brúða, sem hún virtist.
Engu að síður var eitthvað það
hið innra með honum, sem knúði
hann til að skrifa móður sinni á
hverjum degi, og setjast við sim-
ann á hverju lcvöldi, þangað til
hún hafði hringt.
En þegar hann var kominn lil
Lottu aftur, var liann allur á hcnn-
ar valdi. Lottu hungraði eftir Iion-
um. Innra með henni brann eldur,
svo ofsaheitur, að við sjálft lá að