Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 50

UmboSsmenn fyrir CITROEN á Islandi: B JÖRN OG ING VAR Sími 14606. — Pósthólf 204. — Reykjavík.
C1TROÉN er nú nftur f«onlegur
Kynnið yður verð og kosti
þessara vönduðu bifreiða.
Á síðustu stundu.
Framhald af bls. 7.
einu utan úr frostinu og myrkrinu
inn í hitann og ijósið, urðu við-
brigðin svo snögg, að allt tók að
snúast í þoku fyrir augum hans,
og hann óttaðist að hann mundi
missa meðvitund. En hann herti
sig upp eins og honum var unnt
og eftir andartak leið þetta hjá.
Hann leit þangað, sem síminn
stóð. „Ég þarf að hringja til Utley
varðstjóra“, sagði iiann.
„Óveðrið liefur rofið allt síma-
Laugavegi 76. •— Sími 15425.
samband", svaraði fulltrúinn. —
„Hvað er að . . . ?“
„Ég veit hver stal peningunum“,
svaraði Lupe. „Og Utley verður að
fá að vita það sem fyrst“.
„Hvaða peningum?“ spurði full-
trúinn undrandi.
Og Lupe varð ekki síður undr-
andi. „Hafið þið ekki gætt inn í
peningaskápinn? Þeir hafa stolið
allri peningasendingunni, sem þar
var geymd“.
Rhode starði á hann. „Þú lilýt-
ur að vera drukkinn. Það er ekki
nema hálftimi síðan ég skrapp
upp eftir að ná í skjöl, sem ég átti
geymd í skápnum. Ög peningarnir
lágu þar óhreyfðir þá . . . “
Enn fór allt að snarsnúast í
þoku fyrir augum Lupe lögreglu-
þjóns. Denny Adams hafði verið
myrtur; sjálfur hafði hann verið
gabbaður á brott og tilraun gerð
til að myrða hann . . . og svo lágu
peningarnir enn í skápnum . . .
Rhode hvessti á hann augun.
„Það væri kannski rétt að þú
skýrðir mér nánara frá þessu,
Khaganappi".
Lupe þagði nokkur andartök.
Hann vissi að tilgáta sin mundi
láta ósennilega í eyrum, fyrst svona
var. Engu að síður varð hann að
segja frá því, sem fyrir hann hafði
komið, og það gerði hann. Rhode
sat við skrifborð sitt, hlustaði á
sögu hans og virtist ekki leggja
fullan trúað á hana.
„Jæja, hvað um það“, sagði hann
að lokum. „Víst eru þeir þorparar
báðir tveir, Thibault flugmaöur og
Hewlitt veitingamaður. En pen-
ingunum hafa þeir ekki stolið, og
þar með eru allar þínar bollalegg-
ingar út í bláinn“.
Lupe bristi liöfuðið, þrákelknis-
legur á svipinn. Hann leit á Rliode.
„Hvað er langt siðan símasamband-
ið rofnaði?“ spurði hann.
„Utley hringdi klukkan hálf ell-
efu, og spurði livort þú værir kom-
inn aftur. Sambandið rofnaði áður
en samtali okkar lauk. En hvers
vegna spyrðu að því?“
„Það er ekki að vita nema skor-
ið hafi verið á linuna“, varð Lupe
að orði.
„Kannski þú álitir að þeir liafi
ákveðið að stela peningunum í
kvöld? Að þú vitir þetta sem sagt
allt fyrirfram?“ Rhode glotti liæðn-
islega.
„íig veit ekki“, svaraði Lupe með
Iiægð. „Nú halda þeir að ég liggi
dauður uppi i fjöllum, svo að þeir
þurfi ekki að óttast mig. Og ckki
þurfa þeir heldur að óttast að spor
þeirra sjáist, eins og fennir . . . Jú,
það væri ekki ósennilegt, að þeir
liæfust einmitt handa í nótt . . .“
„Séu pcningarnir í hættu, þá
skulum við ekki standa hérna og
masa . . . “
„Ég fer og stend vörð“, svaraði
Lupe. „Það er ósennilegt að ég
þurfi að biða þeirra félaga lengi.
Kannski tíu minútur, eftir að þú
hefur slökkt ljósið hérna í skrif-
stofunni. Mætti segja mér að þeir
væru að biða eftir þvi“.
„Þú ert alltof þreyttur til að
standa vörð“, svaraði Rhode. „Það-
an af siður, að það þýði fyrir þig
einan að mæta þessum þorpurum,
ef til þess kemur . . . “ Nokkur
andartök stóð hann og virti Lupe
fyrir sér, og það leyndi sér ekki,
að enn dró hann sögu hans mjög
í efa. „Það er bezt að ég komi
sjálfur með þér og sjái hvernig
þettu er allt í pottinn búið. Þú get-
ur tekið riffilinn þarna. Svo er
bezt að við verðum inni í skrif-
stofubyggingunni og bíðum átekta,
og ef við höfum ekki orðið neins
varir að svo sem tveim klukku-
stundum liðnum, tek ég peningana
með mér og geymi þá hér það
sem eftir er nætur“.
Hann opnaði skrifstofuborðs-
skúffuna, og Lupe sá að hann tók
upp úr henni hlaupstutta marg-
hleypu, sem hann stakk i vasa sinn.
Það var ekki neina kallspölur
að skrifstofubyggingunni. En þeir
höl'ðu veðrið í fangið og það tafði
nokkuð. Þegar kom að útidyrunum,
dró Rhode upp lyklakippu sína og
hugðist opna þeir. „Fari það nú
grábölvað", mælti hann lágt. „Við
komumst ekki inn, jiví að lykli
hefur verið stungið i skrána innan
frá. Þeir eru þá inni að athafna
sig, þorpararnir . . . “
Lupe lagði eyrað við skráargat-
ið og hlustaði. Hann heyrði óm af
tveim karlmannsrödduin fyrir inn-
an. „Já“, hvíslaði liann. „Þcir liafa
ekki verið seinir á sér, þegar þá
slökktir Ijósið“.
Rliode bölvaði. „Þetta gerir strik
í reikninginn. Hvað finnst þér að
við eigum til bragðs að taka?“
Það kom Lupe á óvart, að Rhode
skyldi spyrja hann ráða. Það var
áreiðanlega í fyrsta skiptið, sem
það kom fyrir. „Við verðum að
sitja líérna fyrir þ'ej|m“, svaraði
hann. „Þeir verða með alla pen-
ingana á sér — og lyklana hans
Adams sáluga, ef tilgáta mín er
rétt“.
Hann sagði Rhode að standa á
bak við slcafl; féklc honum kylfuna
sína og mælti: „Ef þeir reyna að
komast undan, þá kemur kylfan
að betri notum i myrkrinu heldur
en nokkurt skotvopn“.
Þeir biðu i hriðinni og myrkr-
inu. í gegnum stormgnýinn lieyrði
Lupe sleðahundana gelta og span-
góla i skýlum sínum. Sá feldgrái
ofan úr fjöllunum var enn einu
sinni á ferðinni og ærði þá með
návist sinni. Það minnti Lupe á
þá skipun, sem gefin liafði verið
um að skjóta úlfhundinn, hvar sem
til hans næðist. Og liann gat ekki
varizt þeirri hugsun, að óinaklega
væri honum þá launuð fylgdin . . .
En nú gafst ekki tími til neinna
umþenkinga, þvi að lykli heyrðist
snúið i skránni á útidyrahurðinni
og tveir menn komu út.
Lupe reis upp á bak við skafl-
inn, beindi að þeim vasaljósi sínu
og bauð þeim að nema staðar. Þeir
gerðu það, en beindu vasaljósum
sínum að honum, og brá sýnilega,
þegar þeir sáu manninn, sem þeir
hugðu liggja steindauðan uppi í
fjöllum, standa þarna ljóslifandi.
Hewlitt, sem bar poka i annarri
hendi, en hélt á hríðskotariffli sin-
um í binni, varð svo mikið um, að
hann missti pokann í snjóinn. Það
leyndi sér þó ekki, að hann mundi
verða Thibault, félaga sinum, sem
stóð að baki honum og vissi ber-
sýnilega ekki sitt rjúkandi ráð,
sýnu hættulegri.
„Slepptu rifflinum, Hewlitt“,
skipaði Lupe. „Og reyndu ekki
nein undanbrögð, því að ]iá ertu
dauður maður . . . “
Hewlitt bölvaði, grýtti hinu
þunga vasaljósi sínu að Lupe og
greip til riffilsins. Vasaljósið kom
i öxlina á Lupe, en gerði honum
ekkert mein, og hann hefði hæg-
lega getað skotið Hewlitt til bana.
En honum var manndráp ekki að
skapi, svo að hann greip leiftur- y
snöggt um hlaupið á riffli sínum
og barði liann ineð skeftinu. Hew-
litt réðist tafarlaust á hann og
reyndi að ná af lionum rifflinum,
en um leið skauzt Thibault fram-
Iijá, og Lupe skynjaði frekar en
sá, þegar Rliode greiddi honum
slíkt höfuðhögg með kylfunni, að
hann steyptist í snjóinn sem dauð-
ur væri.
Lupe fann brátt, að andstæðing-
urinn mundi verða honum yfir
50 VIKAN