Vikan - 17.01.1963, Blaðsíða 52

AÆTLUN
um ferðir m/s Dronning Alexandrine
milli Reykjavíkur, Færeýja og Kaup-
mannahafnar janúar/sept. 1963.
FRÁ KAUPMANNAHÖFN:
21. jan. -— 8. febr. — 26. febr. 18. marz — 5. apríl — 7. maí
— 22. maí — 7. júní — 26. júní — 12. júlí — 26. júlí — 9. ágúst
23. ágúst — 6. september.
FRÁ REYKJAVIK:
30. jan. — 18. febr. — 8. marz — 28. marz — 17 apríl — 15 maí
— 30. maí — 17. júní — 5. júlí ■— 19. júlí — 2. ágúst — 16.
ágúst — 30. ágúst — 14. september.
Skipið kemur við í Færeyjum í báðum leiðum.
GEGNUMGANGANDI FLUTNINGUR TEKINN TIL OG FRÁ
ÝMSUM LÖNDUM VÍÐSVEGAR UM HEIM.
Shipðafðreiðsla JES ZIMSEH
símar 13025, 23985.

koti voru á kvöldgöngu með börn-
in sín á meldrögunum utan við
þorpið, svartklæddar að vanda. Og
í öðrum hópi: Heimasætur þorps-
ins, pískrandi og dálítið lieimaln-
ingslegar. Bændur voru hinsvegar
ekki búnir með ölið; þeir sátu enn
á kránni.
Delfi, þar sem brotnar súlur
standa uppúr sverðinum, það minn-
ir á hið hverfula og forgengilega.
Þannig er um öll mannaverk, hversu
glæsileg sem þau eru í augum sam-
tímans. Varla hefur sjálfa völvuna
grunað það fyrir 2500 árum, að
Delfi ætti fvrir sér að gleymast
meðan griskt fólk byggði landið.
Að fátæklegir mannabústaðir yrðu
reistir ofaná hofi, leikhúsi og
iþróttavelli Appollons. Eða skyldi
það geta átt sér stað, að snautt og
frumstætt fólk eigi eftir að hrófa
sér upp þaki yfir höfuðið á rústum
þeirra mustera, sem hæst ber í dag.
★
Næsta grein úr Jórsalaför Út-
sýnar nefnist „Yfir Hvitfjallaland“.
Hún birtist í Vikunni 7. febrúar.
Kartöfluréttir.
Framhald af bls. 20.
smjörllki, 25 gr. hveiti, 1 eggja-
rauða, 14 dl. rjómi, 4 dl. ein-
hvers konar soð — af súputen-
ing eða gott kartöflusoð, 1 tsk.
salt.
Kartöflurnar eru marðar og
hveiti, eggi, hökkuðum lauknum og
öðru kryddi blandað í og allt hrært
vel saman. Eldfast mót er smurt
vel og kartöflurnar látnar í það og
bakað í 170 gr. heitum ofni í % klt.
52 VIKAN
Rifnum osti má strá yfir. Sósan er
gerð þannig: Hreinsaðir og skornir
sveppirnir eru soðnir í smjörinu og
síðan teknir upp, hveiti bætt í smjör-
ið og jafnað upp með soðinu. Eggja-
rauðan þeytt i, en má ekki sjóða
eftir það, og siðast sveppirnir.
Camberykartöflur.
500 gr. kartöflur, 50 gr. smjör-
líki, 1 tsk. salt, svolítill pipar.
Flysjið kartöflurnar og skerið i
sneiðar og þurrkið þær vel. Leggið
sneiðarnar í eldfast fat og smjör-
líkisbita inn á milli, stráið salti og
pipar yfir og bakið í ca. 200 gr.
heitum ofni í 50 mín. Það má bæta
svolitlu vatni eða soði í, til þess
að þær verði fyrr brúnar. Góðar
með kjöti.
frsk kartöflukaka.
3 eggjarauður, 2 eggjahvítur,
50 gr. sykur, 125 gr. marðar
kartöflur, 15 gr. smásaxaðar
flysjaðar möndlur.
Eggjarauðurnar eru hrærðar hvit-
ar með sylcrinum, marðar kartöfl-
urnar settar saman við og þeytt
vel, en siðast stífþeyttar hvíturnar
og möndlurnar. Formið smurt vel
og raspi stráð innan í það og deig-
inu hellt í og bakað á neðstu grind
í ofni i ca. 30 mín. *
Dauðs manns
spegill.
Framhald af bls. 35.
honum ljóst, að hann mætti ekki
gera sér rellu út af öllum þessum
leiðinlegu smáatriðum.“
„Já, ég skil.“
„Það var mjög einfalt, sagði ung-
frú Lingard. „Það var satt að segja,
ákaflega auðvelt að stjórna hr.
Gervase, ef maður kunni á honum
réttu tökin.“
„Jæja, ungfrú Lingard, nú væri
fróðlegt að vita, hvort yður er kunn-
ugt um nokkuð, sem gæti varpað
ljósi á þennan harmleik?”
Ungfrú Lingard hristi höfuðið.
„Ég er hrædd um að mér sé það
ekki. Eins og þér skiljið, þá trúði
hann mer að sjálfsögðu ekki fyrir
neinu. Ég var eins og hver annar
aðkomumaður. Auk þess býst ég við,
að hann hafi verið mikils til of
stærilátur til þess að ræða fjöl-
skyldumál við nolckurn mann.“
„En þér teljið, að það hafi verið
fjölskylduvandræði, sem voru orsök
þess, að hann fyrirfór sér?“
Ungfrú Lingard varð undrandi
á svipinn.
„Já, nema hvað! Er um nokkuð
annað að ræða?
„Þér teljið öruggt, að hann hafi
átt við fjölskylduvandamál að
stríða?“
„Ég veit að honum var mjög ó-
rótt_ innanbrjósts."
„Ó, svo að þér vitið það?“
„Já, vitanlega."
„Segið mér, ungfrú, minntist hann
á það við yður?“
„Ekki beinum orðum.“
„Hvað sagði hann?“
„Látum okkur sjá. Mér fannst eins
og hann tæki ekki eftir því, sem ég
var að segja —“
„Andartak. Afsakið. Hvenær var
þetta?“
„f dag. Við unnum venjulega frá
klukkan þrjú til fimm.“
„Gerið svo vel að halda áfram.“
„Ein og ég sagði virtist hr. Gervase
eiga erfitt með að einbeita sér —
hann lét þess reyndar getið, og
bætti því við, að nokkur alvarleg
málefni lægju sér þungt á hjarta.
Og svo sagði hann — við skulum
sjá — eitthvað á þessa leið — (auð-
vitað er ég ekki alveg viss um, að
það sé nákvæmlega orðrétt): „Það
er hræðilegt, ungfrú Lingard, ef á
ætt, sem verið hefur ein hinna á-
gætustu í þessu landi fellur van-
sæmd.“
„Og hvað sögðuð þér við því?“
„O, aðeins eitthvað sefandi. Mig
minnir að ég segði, að með hverri
kynslóð væru ætíð einhverjir svart-
ir sauðir — að það væri eitt þeirra
gjalda, sem hinir háttsettu yrðu að
greiða — en að eftirkomendurnir
myndu sjaldan eftir brestum þeirra.“
„Og hafði þetta eins sefandi áhrif
og þér höfðuð vonað?“
„Að meira eða minna leyti. Við
tókum svo aftur til við hr. Roger
Chevenix-Gore. Ég hafði fundið
eina mjög eftirtektarverða athuga-
semd um hann í samtíma handriti.
En svo dreifðist athygli hr. Gervase
aftur. Og að lokum sagði hann, að
hann ætlaði ekki að vinna meira í
dag. Hann sagðist hafa orðið fyrir
áfalli.“
„Áfalli?“
„Hann orðaði það þannig. Auðvit-
að spurði ég einskis, ég sagði aðeins,
að það þætti mér leitt að heyra.
Og þá bað hann mig að segja Snell,
að hr. Poirot mundi koma, og að
fresta miðdegisverðinum þangað til
stundarfjórðung yfir átta, og senda
bíl út á sjö-fimmtíu lestina.“
„Bað hann yður venjulega fyrir
slík skilaboð?"
„Ja — nei — það var að sjálf-
sögðu í verkahring hr. Burrows. Ég
hafði engum öðrum störfum að
gegna en bókmenntastörfunum. Ég
var ekki einkaritari í neins konar
merkingu.
Poirot spurði:
„Haldið þér að Gervase hafi haft
einhverja sérstaka ástæðu til þess
að biðja yður fyrir þessi skilaboð,
í stað þess að biðja hr. Burrows
fyrir þau?“
Ungfrú Lingard hugsaði sig um.
„Ja, það kann að vera... Mér
datt það ekki í hug þá. Ég hélt að-
eins að honum þætti það fyrirhafn-
arminna. Samt sem áður er það rétt,
þegar ég hugsa um það núna, að
hann bað mig að segja engum frá
því, að hr. Poirot væri að koma.
Það ætti að koma öllum á óvart,
sagði hann.“
„Já, einmitt! Sagði hann það?“
Það var mjög einkennilegt, ákaf-
lega athyglisvert. Og sögðuð þér
nokkrum frá því?“
„Vitanlega ekki, hr. Poirot. Ég
skilaði boðunum til Snell um mið-
degisverðinn og að senda bílstjór-
ann út á sjö-fimmtíu lestina, þar
sem maður væri væntanlegur með
henni.“
„Sagði hr. Gervase nokkuð fleira,
sem kynni að geta haft einhverja
þýðingu í þessu máli?“
Ungfrú Lingard hugsaði sig um.
„Nei -— það held ég ekki — honum
var ákaflega órótt — ég man að hann
sagði um leið og ég gekk út úr
herberginu:
„Það er raunar ekki til neins að
hann komi núna. Það er of seint."
„Og þér hafið enga hugmynd um
hvað hann átti við með því?“
„N-nei.“
Aðeins ofurlítill grunur um hik
leyndist í þessari einföldu neitun.
Poirot endurtók þungur á brún:
„Of seint, sagði hann það? Of
seint.“
„Þér getið ekki, ungfrú Lingard,
gefið okkur neina hugmynd um
hvers eðlis þessi vandræði voru sem
lágu svo þungt á hr. Gervase?" sagði
Riddle majór.
„Ég hef grun um,“ sagði ungfrú
Lingard seinlega, „að það hafi stað-
ið eitthvað í sambandi við hr Hugo
Trant.“
„Við Hugo Trent? Hvers vegna
haldið þér það?“
„Ja, það var ekkert ákveðið, en í
gær bar hr. Hugo de Chevenix (sem
ég er hrædd um, að hafi ekki getið
sér tiltakanlega gott orð í Rósastríð-
inu) á góma, og hr. Gervase sagði
þá: „Systir mín vildi láta son sinn
bera fjölskyldunafnið Hugo! En því
nafni hafa alltaf fylgt vandræði í
ætt okkar. Hún hefði átt að vita
að nafnið Hugo mundi aldrei reyn-
ast vel.“
„Þetta, sem þér voruð að segja er
umhugsunarvert,“ sagði Poirot, „og
það gefur mér líka nýja vísbend-
ingu.“
„Hr. Gervase sagði ekkert, sem gaf
greinilegri upplýsingar en þetta?
spurði Riddle majór.
Ungfrú Lingard hristi höfuðið.
Nei, og auðvitað kom ekki til
greina að ég segði neitt. Hr. Gervase
var aðeins að tala við sjálfan sig.
Hann var í rauninni ekki að tala
við mig.“
„Það er einmitt það.“
„Ungfrú,“ sagði Poirot, „þér sem
eruð aðkomandi, hafið verið hér í
tvo mánuði. Ég held að það geti
komið okkur að miklu gagni, ef
þér vilduð segja okkur alveg hrein-
skilnislega, hvernig fólkið í hús-