Vikan - 24.01.1963, Blaðsíða 22

Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Það var beinlínis hlægilegt hvað
þessi saga þvottakonunnar gat ver-
ið áleitin, og hvað hún gat kvalið
hann. Hann hafði meðaumkun með
þvottakonunni. Og meðaumkun var
tilfinning, sem dómari mátti ekki
við kannast. Hann mundi reyna að
dæma þvottakonuna eins vægt og
lög frekast leyfðu, en við fangelsi
gat hún ekki sloppið. Þar mundi
hún ala sitt fimmta barn og fá að
hafa það hjá sér á meðan það var
á brjósti, síðan tæki hið opinbera
við uppeldi þess. Barnaverndar-
nefndin mundi taka að sér hin börn-
in fjögur, eiginmaðurinn mundi fara
í hundana — og líftryggingafélagið
græða nokkur þúsund krónur. Þetta
var ekki réttlátt. Og það kvíðvæn-
legasta var hve þvottakonan var
áköf að játa á sig alla sökina — og
hve ógerlegt var að sjá í þanka henn-
ar, hvað bak við lá.
Eiginmaðurinn var henni allsendis
ólíkur. Hann var hlaðinn lífsorku
og alltaf reiðubúinn að hlæja, ef
einhverjum hraut léleg fyndni af
vörum í réttarsalnum. Hann var
grunaður um að hafa verið með-
vitandi um morðið, jafnvel meðsek-
ur. Droste var sannfærður um með-
sekt hans. En hún varð ekki sönn-
uð. Það var eins og eiginkona hans
stæði vörð fyrir framan hann með
óléttuna eins og skjöld. En það var
ranglátt, að málið skyldi ganga
þannig —- gersamlega ranglátt.
Bíllinn staðnæmdist, Droste steig
út, greiddi ósjálfrátt, opnaði gang-
dyrnar ósjálfrátt. Það var matarlykt
í stiganum, eins og jafnan í sam-
býlishúsum, þar sem allar fjölskyld-
urnar hafa fisk til matar hvern
föstudag og kál tvisvar í viku.
Evelyn staulaðist upp stigann. Hún
var eins og barn, sem vill vaka með
þeim fullorðnu lengur en það er
fært um. Klúbbkvöld, dans og
Bandaríkjamenn — það var ekki
fyrir hana.
íbúðargangurinn var langur, og
þar stóð reiðhjól vinnustúlkunnar,
barnavagninn og hlaupahjól Clöru
litlu. íbúðin var aldrei í röð og
reglu og landsyfirréttardómaranum
gramdist það hálft í hvoru. Evelyn
var alltof hæggerð og hlédræg til
að vera dugleg húsmóðir. Hún gekk
inn eins og í svefni, missti hanzkann
og hirti ekki um að taka hann upp.
Droste hafði þurrbeizkt bragð í
munninum, það kom af svefnlyf-
inu.
Hann spurði hvort nokkrir ávext-
22 VIKAN
ir væru til, en hún virtist ekki heyra
það, og hann gekk fram í búrið og
opnaði ísskápinn. Nei, það var eins
og vant er — engir ávextir. Þegar
Evelyn fann nokkra banana í skál
inni í borðstofunni, virtist hún
hreykin af því. Droste skrældi einn
bananann; það voru alltaf sömu von-
brigðin, þegar maður beit í þá, ailtaf
sama bragðleysan.
Droste gekk inn í dagstofuna, sem
í rauninni var um leið skrifstofa
hans. Ekki fyrir það, að hann hefði
hrakið Evelyn á brott þaðan; hún
var ein af þeim konum, sem eiga
allt einkalíf sitt milli rekkjustokk-
anna. Bækur, tímarit, bréf, sælgæti,
saumadót, heimilisreikningabókin,
sem Droste krafðist að hún færði,
en aldrei stemmdi og Evelyn leið-
rétti með því að skrifa það, sem á
vantaði, undir „ýmislegt" .. . allt
lá þetta stöðugt á rúminu hennar
í einni bendu. Þegar Droste fann
ekki bókina, sem hann leitaði að,
hélt hann inn í baðherbergið, stað-
ráðinn í að fá sér kalt steypibað.
Hann afklæddist, fór í náttfötin og
reyndi stöðugt að muna nafnið á
bókinni. Þegar hann kom inn í bað-
herbergið, lagði á móti honum ang-
an af ilmsápu og konu í baði' Það
var eitt af því, sem hann átti erfitt
með að venjast; Evelyn átti sitt
annað heimkynni í baðkerinu, hefði
helzt viljað liggja þar allan daginn.
Droste reyndi að sigrast á gremju
sinni, sagði við hana nokkur orð
um allt og ekkert; tók síðan að
bursta tennurnar og skola hálsinn
með hávaða og látum — það var
eina ráðið sem dugði til að reka
Evelyn upp úr baðkerinu, og hann
gat varla varizt brosi, þegar Eveiyn
stundi þungan og reis úr lauginni.
Um leið varð hann gripinn þess-
ari meðaumkun vegna varnarleysis
hennar, sem batt hann henni frem-
ur en nokkuð annað. Hún teygði
nettan fótinn út á baðmottuna, eins
og barn, og hann var innilega snort-
inn, þegar hann sá hve telpulega
feimin hún var, er hún vafði að sér
baðhandklæðinu og huldi brjóst sín.
Svo kom þvottakonan enn einu
sinni fram í huga hans, og allt í
einu fannst honum sem Evelyn
kynni að geta veitt sér einhverjar
merkilegar upplýsingar um hana,
þrátt fyrir allan sinn barnaskap.
En Evelyn virtist eingöngu vita það,
sem hann hafði áður vitað — að
hún hefði þvegið þar í húsinu og
að hún væri fátæk. Jú, og svo mundi
hún allt í einu eftir því að þvotta-
konan væri gift glæsilegum náunga
og ynni honum víst mjög. Svo heyrði
Droste að hún gekk inn í barna-
herbergið eins og vani hennar var,
áður en hún fór að sofa, og þegar
hann hafði lokið baðinu, gekk hann
inn í dagstofuna og fór að leita betur
að bókinni.
Áður en hann hélt aftur inn í
svefnherbergið, leit hann á minnis-
blað á skrifborðinu, og sá þá að
gasreikningurinn var ógreiddur enn.
Það logaði ljós á lampanum á nátt-
borði hans, en Evelyn virtist sofn-
uð í rekkju sinni, og hann veitti
því ekki athygli fyrr en hann hafði
fært gasreikninginn í tal við hana
og sá þá innilega eftir því að hafa
orðið til þess að vekja hana. And-
lit hennar var svo fölt og þreytu-
legt, þar sem hún lá á svæflinum,
en hann varð að vera húsbóndi á
sínu heimili og hélt því áfram að
vanda um við konu sína út af gas-
reikningnum. En þegar hann hafði
slökkt Ijósið á náttborðslampanum,
greip hann svo áköf þrá eftir Eve-
lyn, að hann ggt vart við sig ráðið,
þó að hún segðist vera ákaflega
þreytt. Og allt í einu varð hann
gripinn þrá eftir Maríönnu. Marí-
anna var sterk. Og hún skildi hann.
Hún mundi kunna ráð til þess að
hann sofnaði og gleymdi öllum á-
hyggjum sínum. Nokkra hríð lá
hann í hálfgerðum dvala, en gat þó
ekki fest svefninn. Svo rétti hann
út höndina eins hægt og gætilega
og honum var unnt. Opnaði nátt-
borðsskúffuna svo varlega, að ekk-
ert heyrðist og náði í svefnlyfið.
Hann hlustaði eftir andardrætti
Evelyn um leið og hann laumaði
töflunni upp í sig og fékk sér teig
úr vatnsglasinu, rétt eins og hann
væri að fremja eitthvað vítavert.
Hann hlustaði enn. Það varð ekki
annað heyrt á andardrættinum, en
að hún svæfi.
„Sefurðu, Evelyn ...“ Hann hlust-
aði, en fékk ekkert svar. Hann and-
varpaði, sneri sér á hina hliðina og
reyndi að sofna.
Fimmtudagur.
II A N N .
Það rigndi um nóttina, þegar
Frank kom til Parísar; þokukennt
úðaregn, sem átti vel við svip borg-
arinnar. Frank stillti úrið sitt eftir
Parísartíma, það voru ekki nema
tvær klukkustundir sem hann hafði
til umráða, áður en fundur hans við
kaupsýslumennina átti að hefjast.
Frank bjó í litlu gistihúsi. Hann
hafði andúð á þessum stóru og
dýru gistihúsum, þar sem allt var
yfirfullt af Bandaríkjamönnum.
Kannski var þetta eins konar arfur
frá frönsku ömmu hans, að hann
vildi ekki láta stimpla sig sem
Bandaríkjamann í París. Eitt sinn
hafði hann dvalizt um árabil í París.
Hann var því kunnugur í borginni
og talaði frönskuna mætavel, en þó
með nokkrum New Orleans mál-
hreim.
Það beið hans bréf frá Pearl,
konu hans, sem dvaldist í Lundún-
um, og virtist þar allt í stakasta
lagi. Marion hafði hripað orð á
miða — hún vænti þess að hann
hringdi. Þá var og símskeyti frá
Pearl, hún bað hann um að hringja
til sín klukkan sjö. Þetta var henni
líkt. Verðið á spænsku og sikileysku
appelsínunum var ennþá lægra en
á þeim kalifornisku, og auk þess
voru þær evrópsku betri. Það var
því óneitanlega áhætta að ætla sér
að selja Frökkum kaliforniskar
appelsínur, en áhættusöm viðskipti
freistuðu hans.
Bað, rakstur og snyrting. Þjónn-
inn, sem kom með morgunverðinn,
fagnaði Frank innilega. Hann snæddi
án þess að setjast niður, kveikti
sér síðan í sígarettu; leið prýðilega
og hafði gersamlega gleymt erindis-
leysu sinni til Berlínar. Það var
engin leið að eiga verzlunarviðskipti
við Þýzkaland eins og á stóð, þjóðin
var svo fátæk. Frank lagfærði jakk-
ann með velþóknunarsvip um leið
og hann gekk að símanum og
hringdi.
Marion svaraði tafarlaust. Það er
einn af mörgum þeim töfrandi eig-
inleikum, sem frönskum konum eru
gefnir, að þær eru alltaf við hönd-
ina þegar og þar sem maður þarf
á þeim að halda — og alltaf reiðu-
búnar til þess, sem maður hefur
sjálfur löngun til. Frank brosti að
kvaki hennar í símanum, en hafði
augun þó aldrei af armbandsúrinu.
„Ég get ekki snætt hádegisverð
með þér,“ sagði hann. „Ég verð að
fara á fund með kaupsýslumönnum,
því miður — en strax á eftir. Og
vertu svo væn að ætla mér kvöldið.“
„Tala þú herra, ambátt þín hlýð-
ir,“ svaraði Marion. Frank kvaddi
hana og hraðaði sér til fundar við
kaupsýslumennina, sem hann var
staðráðinn í að selja appelsínur,