Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 12

Kvöld vökuútgáf an
á Akureyri
gaf út fyrir síðustu jól
bók með nafninu
„Því gleymi ég aldrei“.
Þar eru frásagnir
eftir ýmsa þjóðkunna
menn af eftirminnilegum
stundúm í lífi þeirra,
m. a. þessi frásögn
Davíðs Stefánssonar.
Einnig eru þar þrír
þættir úr verðlauna-
keppni útvarpsins,
sem þar voru lesnir
upp.
19 — VIKAN 6. m.
Haustið 1917 ákváðu stjórnarvöldin, að
firomti bekkur Menntaskólans í Reykjavik
skyldi ekki starfræktur á komandi vetri.
Þegar það vitnaðist, að þetta var gert til
þess að spara landsjóði kolakaup, — elds-
neyti, sem nægði til þess að ylja eina stofu,
þótti mörgum þetta furðuleg ráðstöfun.
Að vísu var hörgull á kolum sökum
Evrópu-stríðsins, og þau allt að þvi jafn
verðmæt þunga sínum í gulli, en samt
sem áður þóttust fimmtubekkingar hart
leiknir, er þeim einum ailra nemenda skól-
ans var synjað kennslu vetrarlangt. En
þessari ráðstöfun varð ekki haggað.
Ég var einn hinna brottflæmdu.
Satt að segja var ég ekkert mótfallinn
þessarl tilhögun, undi mér aldrei ýkja vel
í skólanum og var þegar orðið ljóst, að
örlögin höfðu ekki ætlað mér stað meðal
skriftlærðra, heldur hinna svonefndu ó-
lærðu manna. Ekki var ég elskari að höf-
uðborginni, en svo, að ég gat vel af henni
séð og tók því fegins hendi að mega vera
heima í sveit minni um veturinn.
Að ráði foreldra minna bauð ég til mín
bekkjarbróður mínum og sveitunga, Þór-
halli Sæmundssyni frá Stærraárskógi, og
tókum við nú til óspilltra málanna við lest-
urinn. Við fengum til afnota Suðurhúsið,
en milli þess og baðstofu var þunnt einfalt
þil, svo að vel mátti, væri viljinn góður,
fyigjast með Öllu markverðu, sem gerðist ;
fyrir framan. Á Suðurhúsinu var stór
stafngluggi, en stofan þiljuð upp í mæni,
svo að þar var bæði bjart og hátt til lofts.
Ofnkríli var komið fyrir í einu horninu, I
og var það fyrsta eldslæði, sem sett var
Fagraskógsbaðstofu. Alla barnæsku mína