Vikan - 07.02.1963, Blaðsíða 44

MIÐAPRENTUN
Takið upp hina nýju aðfer<5 og látið prenta alls-
konar aðgöngumiða, kontrolnúmer, tilkynningar,
kvittanir o. fl. á rúllupappír. Höfum fyrirliggjandi og
útvegum með stuttum fyrirvara ýmiskonar afgreiðslu-
box.
Leitið upplýsinga.
HILNIR
Skipholti 33. — Sími 35330.
HF
einn daginn lít ég eins og venju-
lega í dálkinn um Colchester . . .
og þar sá ég nafni'ð iians. Fyrir
hvað heldurðu?
Ég gat ekki gizkað á ])að. Rödd
herra Brishers varð að lágu livísli
og aftur hélt hann hendinni fyrir.
Viðinót hans har allt í einu volt
um jákvæða gleði. — Fyrir að gefa
út falsaða peninga! sagði hann.
— Falsaða peninga!
— Þú átt þó ekki við að . .. ?
— Jú . . . Það. Svikna. Þeir
gerðu mikið veður út af þessu. En
þeir náðu honum, þó að Iiann
reyndi að koma sér undan. Gátu
sannað að hann hefði gefið út . . .
óh . . . næstum þvi tylft af fölsuð-
um hálfkrónupeningum.
— Og þú gerðir ekki?
— Alls ekki. Það hefði gagnað
honum lítið þó að ég segði að það
væri úr fundnum fjársjóði.
HVÍTFJALLALAND
Framhald af bls. 9.
hann hefði drepið fuglana sjálfur
og hleypti af uppí loftið þegar
minnst varði. Öllum viðstöddum
krossbrá, en guttinn hló dátt. Svo
kom annar og vildi fá mynd af sér
með byssuna og miðaði henni á hóp-
inn, sem heldur fór að ókyrrast.
Forðaði sér hver bak við það sem
næst var, en strákamir héldu
áfram að skjóta fuglana niður úr
trjánum.
Brauðgerðarhús, það var í sömu
götunni og skytturnar. Ef þið hafið
séð gömul hesthús með steyptum
flór frá því á kreppuárunum, þá er
það eins og þetta bakarí. Þar sátu
tveir með krosslagða fætur á gólf-
inu og hnoðuðu deig á lágum borð-
um, en eldstæði var inní einum
veggnum og kökunum var ýtt á
járnrimla yfir eldinum. Á þessu
húsi var enginn gluggi en birtan
kom innum opnar dyrnar.
Hvernig mundu heimili fólksins
vera? Um það gáfu gluggarnir litla
vísbendingu, en þó urðum við fyrir
tilviljun þeirri reynslu ríkari að
koma á heimili. f steinlagðri og
fremur þröngri hliðargötu stóðu tvö
einstaklega falleg börn í dyrum,
drengur og stúlka á að gizka þriggja
til fjögurra ára gömul. Drengurinn
berfættur og í léreftsmussu eins og
flest börn austur þar, en stúlkan
í snáðum kjól og sæmilegum skóm.
Við vorum að hjala við þau á ís-
lenzku og móðir þeirra kom út, illa
klædd með aldagamla kúgun for-
mæðra sinna í þústuðum svipnum,
en þó vingjarnleg. Hún opnaði og
hafði ekki á móti því, að við litum
inn. íbúðin virtist aðeins eitt her-
bergi og innanstokks tvö stór járn-
rúm, bekkur og lítið borð; engin
forstofa, dyrnar opnuðust beint út
á götuna. Húsbóndinn sat þar á
bekk, svartskeggjaður maður á að
gizka um fertugt. Hann snæddi
grænmeti úr skál án hnífapara og
gerði hvorki að fagna né mótmæla.
Þarna var svipur fátæktarinnar á
öllum hlutum. Kornbarn lá í vöggu
og annað í rúminu, líklega lasið.
Viðkoman í öfugu hlutfalli við efna-
haginn; þægindi tuttugustu aldar-
innar hafa farið framhjá þessu húsi.
INN MORGUN cr förinni
heitið yfir fjöllin til Dam-
askus í Sýrlandi. Þetta var
sólríkur morgunn og sumir
horfðu löngunaraugum á mannlausa
baðströndina. En nú var ekki um
annað að gera en halda áfram. Jafn-
vel þótt einhverjum hefði hug-
kvæmzt að verða eftir og njóta
sjávarins og sólarinnar í nokkra
daga í viðbót, þá var slíks ekki kost-
ur. Við vorum hér með því skilyrði
að halda hópinn í blíðu og stríðu;
höfðum ekki leyfi til að skilja neinn
eftir né bæta manni við. Það kem-
ur að sjálfsögðu fyrir í svona ferð-
um, að veikindi ásækja suma; eink-
um er það maginn sem bregzt. En
þá verður fólk að vera undir það
búið að koma með, þegar haldið er
af stað, hversu slæm sem líðanin
er. Nú voru raunar allir við sæmi-
lega heilsu í okkar hópi, enda hafði
Ingólfur fararstjóri verið svo forsjáll
að skrifa á undan okkur og beiðast
þess, að austurlenzkt krydd og
sterkir réttir yrðu sparaðir við ís-
lendinga.
Átta amerískir lúxusbílar renna
úr hlaði; nú er ekki kotvísað með
farartækin austur yfir fjöllin. Þeir
eru víst fátækir af þægilegum lang-
ferðabílum og enginn saknar þeirra.
Þessir gæðingar eru að öllu leyti
betri. Ég fæ sem ferðafélaga tvo
ágæta Guðmunda, annan augnlækni
og hinn endurskoðanda, Ingu Láru
Guðmundsdóttur af Laugarvatnsætt
og einkaritara fararstjórans og loks
unga og fallega Ijósmóður, Huldu
Jensdóttur.
Nú eru farnir sneiðingar í hliðum,
en skógurinn er þykkur og útsýnið
takmarkað. Maður varar síg elcki
á því, hvað þessir vagnar erú fljótir
í ferðum, brátt er komið upp í við-
líka hæð og Kjalvegur er, þar sem
Reynistaðabræður urðu úti. í þess-
um hlíðum hefur enginn borið bein-
in í iðulausri stórhríð margra dægra.
Litir haustsins eru á leiðinni; skóg-
arnir hafa fengið brúngullinn blæ
og Beirút breiðir úr sér á nesinu
niðri við sjóinn. Hlíðar Líbanons-
fjalla eru víst nokkuð nærri því að
getta kallast veðursælasti blettur
heimsins. Byggðin nær ótrúlega
hátt, nýríkir dollaraprelátar frá
Beirút og olíumillar frá öllum hin-
um nálægari Austurlöndum hafa
hreiðrað þar um sig og gamla
aristókratíið í Líbanon heldur að
sjálfsögðu sínu. Mér er sagt að flest
ir í Beirút sem teljast bjargálna,
eigi sumarbústaði einhversstaðar í
hlíðunum og búa í þeim allt sumarið
meðan hitinn liggur eins og farg
yfir ströndinni. Nú eru flest þessara
húsa auð og mannlaus, nema í bæj-
um eins og Aley. Þar eru gleðistaðir
og gamblarahallir því eitthvað verð-
ur fólkið að hafa fyrir stafni.
Brátt er komið uppí fjallaskarð í
1400 m hæð yfir sjó. Þar þrýtur
skóga og verður grýtt á köflum;
vesturhlíðar fjallanna eru fölbrúnar
af sólsviðnum gróðri. Þarna snjóar
um miðsvetrarleytið en sá snjór
stendur að sjálfsögðu stutt. Engu
að síður er alltaf vel hlýtt niðri á
strönd Miðjarðarhafsins, svo hér er
sá möguleiki fyrir hendi að nota
sjóinn og snjóinn og sólskinið, þeg-
ar hann blæs hvað svalast á þorr-
££ _ VIKAN 6. tbl.