Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 4

Slankbelti eða brjóstahaldari er undir-
fatnaður, sem þér kaupið ekki nema að
vel athuguðu máli. Lífstykkjavörur eru
það þýðingarmikill þáttur í klæðaburði
yðar, að nauðsynlegt er að velja þær
með fyllstu nákvæmni.

Biðjið um
Kaníer's
og þér fáið það bezta.
Skellinaðra ...
Mér finnst ég þurfi endilega að
segja þér smásögu, Póstur minn,
sem kom fyrir mig hérna um dag-
inn, og sýnir hvað sumt fólk er
kærulaust með það hvernig það
svarar í síma.
Ég ætlaði að hringja í ákveðna
stofnun í Reykjavík, og þóttist muna
númerið rétt. Þess vegna leit ég ekki
í símaskrána, en stimplaði númerið
eftir minni.
,,Já,“ var sagt óblíðri kvenmanns-
röddu.
„Hvar er þetta, með leyfi?“
sagði ég.
„Á Seltjarnarnesinu," var sagt
með sama hörkutóninum. (Hún sagði
að vísu ekki Seltjarnarnes, það var
annar bæjarhluti, en ég vil ekki
særa neinn með því að gefa það
upp).
Ég baðst afsökunar, sagði að ég
hefði fengið skakkt númer, og þar
með var því símtali lokið. Það er
auðvitað mér að kenna að ég lét
mér ekki segjast, en hélt nú að ég
hefði stimplað skakkt, og hringdi
því aftur í sama númerið, því ég
þóttist viss um að það væri rétt.
Mér brá heldur betur í brún, þegar
sama röddin svaraði aftur, og nú
öllu hörkulegri.
Ég baðst þegar afsökunar að ég
skyldi vera að gera ónæði, en spurði
nú samt hvar þetta væri, því mig
langaði til að fá það á hreint hvort
ég væri með rétt númer í kollinum.
„Hvert ætluðuð þér að hringja?“
spurði konan, og ég er viss um að
ef hún hefði getað hent í mig eins
og einu matarstelli, þá hefði ég
fengið það í hausinn.
Ég sagði henni hvert ég ætlaði
að hringja, en ég var varla búinn
að Ijúka við orðið, þegar hún skellti
símatólinu á, og ég held næstum
því að ég hafi heyrt glyminn í því,
þegar það skall á símanum.
Það má e. t. v. segja að þarna
hafi ég átt mína sök, að taka ekki
símaskrána strax til ráðfæringar,
en það breytir ekki því að konu-
ræfillinn kom alveg frámunalega
dónalega fram við mig, — og vafa-
laust alla, sem verður þetta á. Hún
hefði strax getað sparað sér þetta
ónæði og geðvonzku með því að
segja strax hvar þetta væri, því
varla er það leyndarmál, — eða
hvað? Sumum er svo ótrúlega sárt
um að segja hvar þeir séu eða
hverjir, að það jaðrar við það ótrú-
lega, — nema þegar það hefur þegar
verið svo ókurteist í símann, að það
sé farið að skammast sín. Kannski
það hafi verið svona í þetta sinn.
En sagan er ekki búin.
Ég vissi nú í hvaða númer ég
hringdi, því ég skildi að ég hafði
haft skakkt númer í huga frá upp-
hafi. Þess vegna leitaði ég númerið
uppi í símaskránni, og sá mér til
mikillar skelfingar — eða ánægju —
að þessi kona bjó í næsta húsi við
mig, og hafði einmitt átt í útistöð-
um við konuna mína fyrir nokkr-
um dögum. Þá hafði ég ávítað mína
konu fyrir að reyna ekki að gera
gott úr þessu, því vafalaust ætti
hún líka einhverja sök, en hún lét
sér r ekki segjast.
Það var mitt fyrsta verk að
hringja heim, og biðja konuna mína
afsökunar, og óska þess að hún hefði
engin samskipti við þessa fínu frú
framar, því ég væri búinn að kom-
ast að því hvern „mann“ hún hefði
að geyma.
Svona getur þetta farið fyrir
ókurteisu fólki, að þótt það reyni
að leynast til að ekki vitnist hver
hefur verið svona dónalegur, þá get-
ur hæglega komizt upp um það í
ekki stærra þjóðfélagi en við bú-
um í.
Sími sjómaður.
Svar: Satt! satt! Ó, — svo satt!
Mikið skelfing held ég að konu-
greyinu líði nú illa eftir að hafa
tapað af kunningsskapnum við
þig og frúna ... en meðal annarra
orða, — þú hefur alveg gleymt
að skrifa undir bréfið þitt með
fullu nafni. Skyldi það vera ...
getur það verið satt, að þú sért
að leynast ... ? Nei, því trúi ég
ekki, eins og þú ert kurteis.
Nýtt ár...
Kæri Póstur.
Hvernig á að skrifa ný(j)ár?
G.
■-------Ég lærði það í skóla, að
rétt stafsetning á þessu orði væri
NÝÁR — en j-ið vill oftar en
ekki slæðast með, og skilst mér
að mönnum líðist slíkt.
Klapp-klapp ...
Vegna hvers er saltfiskur kall-
aður „Klipfisk" á dönsku?
Svar: Það mun vera breyting
á orðinu „kleppfisk“, en klepp
er aftur sama orðið og klöpp á
íslenzku, eða m. ö. o.: Klappar-
fiskur.
Engin takmörk ...?
Kæri Póstur.
Mikið lifandis skelfingar ósköp
geta sumir menn verið öllu skyni
skroppnir. Það er eins og það séu
hreint engin takmörk fyrir sljóleik-
anum hjá sumum mönnum.
Ég sá um daginn ágæta mynd í
Háskólabíói, og hét sú Psycho —
ágætasta mynd í alla staði, fyrirtaks
hrollvekja og afar spennandi. Þetta
er eins af mörgum myndum, sem
missir gjörsamlega gildi sitt, ef
menn vita fyrirfram efni hennar og
endi •—• því að spenna byggist ó-
hjákvæmilega á óvissu.
En nú bregður svo við, að bæði
Morgunblaðið og Þjóðviljinn birta
gagnrýni urn þessa mynd, sem er